Bardzo lubię książki, w których autor wykorzystuje jakąś legendę i wplata ją w fabułę powieści, dlatego niezmiernie ucieszyła mnie możliwość przeczytania "Golema".
Autor przedstawia nam tę historię, prowadząc fabułę w trzech osiach czasowych. Lektura przenosi czytelnika naprzemiennie do wieku XIV, XVI i do czasów współczesnych. Co łączy dziewczynkę z podległej Krzyżakom wioski, rabina zamieszkującego szesnastowieczną Pragę i współczesnego licytatora z domu aukcyjnego? Po odpowiedź odsyłam do książki.
Autor ma świetny styl, przez tę opowieść się płynie. Żadnych dłużyzn, zbędnych opisów czy wątków nie wnoszących nic do fabuły. Akcja zaczyna się od pierwszej strony, wciągając czytelnika w wir wydarzeń i nie pozwalając odłożyć książki aż do końca. Byłam niezwykle ciekawa, jak autor połączy wątki z tak odległych epok, więc książkę przeczytałam w jedno popołudnie. Bardzo lubię książki historyczne, a moje ulubione to te, których akcja dzieje się w średniowieczu. Jeżeli dodatkowo występują w niej Krzyżacy, to jestem kupiona. W "Golemie" znajdziecie bardzo udane połączenie legendy z powieścią historyczną. Jeżeli dodacie do tego ciekawą i intrygującą tajemnicę, świetnie wykreowanych bohaterów i wartką akcję, to otrzymacie fascynującą lekturę, której nie sposób odłożyć. Polecam i ruszam na poszukiwanie innych książek autora :)

[współpraca recenzencka]

„Golem” Adama Maksymiliana Grzybowskiego jest książką, która — mimo pewnych niedoskonałości — wciąga i zostawia ślad. Tu historia miesza się z magią, a legenda z realiami.

Od pierwszych stron czuć, że autorowi zależy na opowieści, która nie będzie się rozwlekać, złapie za gardło i nie puści, aż odkryję, jak wszystkie nitki się ze sobą splatają. Daje to efekt, że gdy zaczynasz czytać, to zapominasz o świecie zewnętrznym.

Jagutta, postać centralna, jest z pozoru cicha i posłuszna — ale pod skórą jest pełna tajemnicy i wewnętrznej mocy.

Autor prowadzi fabułę w trzech osiach czasowych: XIV wiek, XVI wiek i współczesność. Te przeskoki dają głębię. Zastanawiasz się: co łączy Jaguttę z rabinem z Pragi, co z pergaminem licytowanym dziś, kto komu zawdzięcza, a kto komu powinien się bać.

Styl — plus. Grzybowski unika „lania wody”. Nie ma zbędnych opisów, rozwlekłych refleksji, momentów, gdzie akcja traci tempo. To ważne, bo w takim typie powieści łatwo popaść w rozciągnięte przerywniki — tu ich nie ma.

Są potknięcia, gdyż np. Jagutta ma silny wewnętrzny konflikt, ale pozostałe postacie bywają czarno-białe — dobro vs zło. Przez to od razu wiadomo, kto będzie oprawcą, kto ofiarą, bez niuansów. Lecz nie przeszkadza, ponieważ tematyka zemsty, krzywdy i legendy sama w sobie skłania do takich kontrastów — choć z odrobiną cienia i wątpliwości, byłoby jeszcze głębiej.

„Golem” to idealna lektura dla tych, którzy lubią, gdy legenda splata się z historią, akcja toczy się przez różne epoki, a w powietrzu unosi się mrok, tajemnica i pragnienie zemsty. Jeśli jednak oczekujesz głębokich portretów psychologicznych i perfekcyjnej spójności historycznej – pewne uproszczenia mogą Cię zaskoczyć.

Dla mnie „Golem” Adama Maksymiliana Grzybowskiego to książka, która zapada w pamięć — nie idealna, ale autentyczna. Wciąga, budzi ciekawość i jest warta uwagi.