Akurat w ostatnim czasie miałem okazję odwiedzić Łódź. W sumie to z Warszawy 120 km i czy to pociągiem, czy samochodem, półtorej godziny i już jesteśmy we włókienniczym mieście. Właśnie to miasto odgrywa tutaj jedną z głównych ról w powieści Krzysztofa Czewojsty. Łódź i gimnazjalna młodzież. No właśnie! Kto miał tę niewątpliwą przyjemność chodzić do gimbazy? Mnie to ominęło, mojego syna również, ale zapewne jest tu grono, które pamięta ten twór. Oczywiście chodzi o ostatnią reformę szkolnictwa, a nie o gimnazja, które zamknięto w 1948 roku, tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej. Ja możemy przeczytać w Internecie pierwszym rocznikiem, który poszedł do pierwszej klasy gimnazjum, był ten z 1986 roku, a ostatnim z 2003. Uczniowie, którzy kończyli szóstą klasę w 2017 roku, otrzymywali promocję do klasy siódmej. Tyle historii, przejdźmy do autora powieści.

Pan Krzysztof Czewojsta to pseudonim literacki młodego człowieka, Rafała Pietrzaka, który z wykształcenia jest prawnikiem. Niestety więcej informacji o autorze nie znalazłem. Liczyłem, że w pewnym wywiadzie udzielonym jednej z łódzkiej telewizji, który udostępnił na swoim fanpage, dowiem się czego więcej. Niestety mowa jest tylko o samej książce i o tym, co zafundowała reforma oświatowa młodym ludziom.

Na okładce spodobał mi się cytat:

Gdzie kończy się niewinność, tam zaczyna się... gimnazjum.

Sama okładka nie jest jakąś artystyczną (czytaj: graficzną) perełką, ale na pewno rzuca się w oczy sam tytuł książki. Zapewne postaci na okładce przedstawiają uczniów, pewnie i miejsce w tle związane jest z tym miastem. Może jest tu ktoś, kto kojarzy to miejsce na mapie Łodzi?

Przenieśmy się do Łodzi, do 2007, do początku roku szkolnego. Do miasta trafia młody chłopak, który musiał opuścić swoje miejsce zamieszkania, ponieważ jego ojciec, policjant, otrzymał awans zawodowy. Trzynastolatek trafia w miejsce, gdzie wybór kibicowania jednej z łódzkich drużyn piłkarskim ma znaczenie. Lektor, bo taką ksywkę otrzymuje od nowych kolegów w pierwszej klasie gimnazjum, ze względu na specyficzny głos, musi szybko odnaleźć się w otoczeniu. A hormony buzują, a jak zapewne wiecie i pamiętacie, to czas dorastania, pierwszych zauroczeń płcią przeciwną. Chłopak radzi sobie w nowym otoczeniu całkiem nieźle, choć boi się wykluczenia, a tym bardziej nie chce, by młodzież dowiedziała się, że jest synem policjanta. W tle mamy też możliwość poznania atmosfery gimnazjum od strony nauczycieli, choć jest to dosyć marginalne.

To powieść o młodzieży, ale nie tylko dla młodzieży. To rodzice powinni przeczytać koniecznie książkę. Zapewne wiele bardzo podobnych sytuacji dzieje się w wielu polskich szkołach w podstawówce. Wiem, o czym piszę, mając dziecko ciut młodsze niż Lektor. Zachowania bohaterów odzwierciedlają często to, co słyszymy w autobusach, na chodnikach. Krótkie i długie lecą na potęgę. Nie ma tu ograniczeń, nie ma też różnicy, czy „łaciną” posługuje się chłopak, czy dziewczyna. Pojawiają się i alkohol, i narkotyki. Myślę, że po takiej lekturze rodzice baczniej będą przyglądać się swoim pociechom, bo często nawet nie zdają sobie sprawy, że ich córka, albo syn, posługuje się językiem prosto spod budki z piwem i robi to nie tylko między rówieśnikami.

To historia jakże prawdziwa i oddająca w 100 procentach realia, tego, co na co dzień można spotkać w szkole. To na pewno dobra wskazówka dla rodziców, opiekunów, nauczycieli, że warto poświęcić dzieciom, uczniom, podopiecznym zdecydowanie więcej czasu. Dziękuję Autorowi za tą lekturę.

"ɢᴅᴢɪᴇ ᴋᴏńᴄᴢʏ sɪę ɴɪᴇᴡɪɴɴᴏść, ᴛᴀᴍ ᴢᴀᴄᴢʏɴᴀ sɪę... ɢɪᴍɴᴀᴢᴊᴜᴍ".

"Gimbaza" to debiut literacki Autora Krzysztof Czewojsta , który rozpoczyna się dość nietypowo, bo od "słowa od autora", w którym pan Krzysztof (cóż za przepiękne imię) wyjaśnia czytelnikowi kilka kwestii.

Historia osadzona została w Łodzi. To 2007 rok, kiedy główny bohater po przeprowadzce do Łodzi rozpoczyna edukację w pierwszej klasie gimnazjum. Lektor, bo taką otrzymał ksywę od kumpli to nastolatek, który na nowo musi budować swoją pozycję wśród rówieśników. Nie jest stąd, dlatego ważnym dla niego są pierwsze dni w nowym środowisku. To właśnie wtedy zawiązuję pierwsze znajomości, rozpoczyna budować swoją pozycję wśród koleżanek i kolegów.

Osobiście nie jestem pokoleniem gimnazjów, swoją edukację zakończyłem na długo przed ich powstaniem. Jednak to nie zmienia faktu, że szkoły nadal istnieją, patologia nie przeminęła, a dzieci dalej przechodzą przez okres dojrzewania. Zmieniła się struktura, ale problemy pozostały.

Przemierzając przez strony tej historii wracałem wiele razy myślami do moich lat szkolnych. Przypominałem sobie różne sytuacje – niektóre podobne do tych przeżywanych przez Lektora – niektóre zupełnie inne. Młodzieńcze rozterki, istotne dla bohaterek i bohaterów książki, z mojej obecnej perspektywy tak błahe, pokazały mi jak ważnym jest, by nie lekceważyć tego czasu – my dorośli potrafimy tak łatwo bagatelizować to co ONI przeżywają, czego doświadczają. A to jest ICH i dla nich tu i teraz ma ogromne znaczenie.

To co jest ważne podczas czytania tej książki to fakt, by "pewne kwestie rozpatrywać stosownie do czasu i miejsca, bo to co wydaje się dziś znane i oczywiste, nie zawsze takim musiało być".

Autorowi składam podziękowanie. Odważył się napisać książkę, w której nie bał się poruszyć ważnych kwestii, m.in: *ukazał siłę i wpływ grupy rówieśniczej na jednostkę;
*pokazał, iż przemocowy nie zawsze musi być mężczyzna – mąż i ojciec – lecz zdarzyć się może, że to kobieta jest "czarnym charakterem";
*świad kiboli – mroczna przestrzeń, która ma ogromny wpływ na "plastyczny" umysł młodego człowieka.

Cóż, okres dojrzewania dla nikogo z nas nie był łatwym czasem. Życie na każdym etapie ma dla nas przygotowane lekcje. Czy udaje się nam je przejść łatwo czy nie, to często w dużej mierze zależy od tego jak jesteśmy ukształtowani. Młode osoby dopiero uczą się życie. Ważne, by przy nich być i ich wspierać.
__________
"Źle jest, gdy dzieje się krzywda, nieważne jaka. Gorzej jest, gdy nikt nie jest w stanie Cię zrozumieć. Jednak zdecydowanie najgorzej jest wówczas, gdy sam nie rozumiesz, że jesteś krzywdzony. Jeśli tak jest – czego Ci nie życzę – to wiedz, że kiedyś Twój organizm sam ci to powie. Tak to niestety działa. Zarówno psychika zacznie robić psikusy, jak i fizycznie Twoje ciało się zbuntuje. Dlatego moja rada: jeśli masz chwilę, zdystansuj się od wszystkiego i zadaj sobie serię pytań. (...) I radzę Ci: nie zwlekaj. Poczucie własnej wartości to podstawa ".