W nauce dziecka bardzo ważne jest dbanie o wszechstronny rozwój. Ograniczanie malca do przedmiotów, które „będą potrzebne w życiu dorosłym” jest jednym z większych błędów, jakie popełnia wielu rodziców. Jako nauczycielka często stykałam się z poglądem, że nauka języka ojczystego oraz kultury jest zbędne, ponieważ dziecko interesuje się komputerami i ma być informatykiem… Każdy życiowy przedmiot był doskonałym wyjaśnieniem, dlaczego nie trzeba zmuszać dzieci do czytania dwóch stron w domu. O całej książce nawet nie wspomnę. Jednak czy nauka przedmiotów ścisłych nie wymaga skupienia? A to ćwiczymy czytając cokolwiek (czytanie byle czego). Nie zaczynamy edukacji od skomplikowanych wzorów, pierwiastkowania, całkowania, ale od prostego liczenia, później dodawania itd. Podobnie jest z umiejętnościami niezbędnymi wielu architektom: bez dobrych podstaw rysunku nawet najlepsi studenci kierunków, po których praca polega na tworzeniu nowych rozwiązań (od domów, przez sofy po drogi oraz obrazy) nie będą zdolni do pracy. Ja nawet śmiem twierdzić, że tych studiów nie ukończą, ale różnie to w życiu bywa i coraz popularniejsze staje się „kupowanie prac semestralnych”, więc bez tej umiejętności mogą się przemknąć przez edukację wyższą. Braki zweryfikuje rynek pracy.
Książka „Dzisiaj narysuję” Anny Dreweckiej to przede wszystkim analiza kolejnych etapów rozwoju dziecięcego rysowania. Autorka wyjaśnia rodzicom i nauczycielom etapy tego rodzaju twórczości oraz pozwoli zrozumieć wiele z tych najmniej zrozumiałych etapów: od kształtów, technik po wybierane przez dzieci kolory. W psychologii istnieje przekonanie o pewnych tendencjach w rysunkach osób z zaburzeniami psychicznymi. Autorka wyjaśnia nam, dlaczego i na co zwracać uwagę oraz co można na różnych etapach edukacji plastycznej ignorować. Opisanie metodologii badań nad rysunkami oraz opis przykładowych prac pozwoli nam lepiej obserwować postępy własnych dzieci. Szczególnie interesujący jest rozdział ostatni, w którym pokazano kontrast między naszym systemem edukacji a angielskim.
Książka jest niesamowicie krótka, ponieważ jest to typowa praca magisterska, których jest wiele na polskich uczelniach, które ze względu na politykę edukacyjną państwa nie mają środków na ich publikację. Bardzo cieszy mnie fakt, że coraz więcej absolwentów wydaje swoje prace, ponieważ to stwarza łatwiejszy dostęp do ich przemyśleń i daje nowe możliwości badań oraz zmusza innych do postawienia nowych pytań, a tych w pracach opisujących edukację człowieka zawsze pojawia się wiele. Pozostaje mi tylko ubolewać, że naszego państwa nie stać na wydawanie czy udostępnianie prac wszystkim zainteresowanym.
W książce zabrakło mi przykładowych zabaw, jakie mogliby do swojej codziennej pracy z dziećmi włączyć mniej pomysłowi rodzice i nauczyciele. Wymienienie materiałów, z których można tworzyć dla wielu ludzi jest zbyt niejasne i nieprecyzyjne, i mimo, że ten brak precyzji ma wiele plusów, ponieważ pozwala rodzicom i nauczycielom na swobodę to w wielu wypadkach sprawi, że zainteresowania maluchów po prostu nie zostanie rozwijane. Z drugiej strony obawiam się, że konkretne konspekty i pomysły mogłyby zostać zignorowane, ponieważ zabrakło… obrazów filmowych jak to wykonać (a bywają i tacy rodzice), a wszystko to troszkę przez nadmiar telewizji w naszym życiu.
Książkę polecam przede wszystkim nauczycielom, ale również osobom, które chcą pracować z dziećmi lub oceniać ich prace. Dziecięca sztuka jest nieco odmienna od naszych kształconych przez dziesiątki lat odczuć estetycznych i książka Dreweckiej pozwoli to zrozumieć.

Książka, według informacji zmieszczonych na okładce, skierowana jest przede wszystkim do nauczycieli przedszkolnych i szkolnych oraz rodziców, którzy kładą nacisk na rozwijanie i pielęgnowanie zdolności plastycznych u swoich podopiecznych. Trzeba przyznać, że kiedy książka trafi w ręce wspomnianych osób – stanie się cennym poradnikiem, który dobrze wykorzystany pozytywnie wpłynie na małych artystów. Autorka porusza wiele kwestii, które opiera na własnym doświadczeniu. Z obserwacji daje nam cenne wskazówki, takie jak rodzaj kreski (oznaczający pewność siebie dziecka), używanie ciepłych barw (gdy maluch ma dobry humor) czy kolejność tworzenia postaci (będący odzwierciedleniem emocjonalnej hierarchii w życiu dziecka). W publikacji znajdziemy też ankietę dla rodziców wraz z symulacją odpowiedzi, zorganizowaną w taki sposób, by wyciągnąć stosowne dla siebie wnioski.

"Dzisiaj narysuję… Rozwój plastyczny dziecka" to bardzo sprawnie napisana książka. Widać, że autorka naprawdę miała doświadczenie w pracy z maluchami, a także poświęcała się swojej pasji. Całość jest zapisem nietypowych obserwacji, analizą poszczególnych rysunków i zbiorek sugestii dla rodziców. Książka na pewno jest cennym zasobem, a głównie mówi o tym, że nie należy krytykować dzieci. Powinniśmy je wspierać, chwalić i mobilizować, by ich prace były jeszcze estetyczniejsze i jeszcze bardziej rozwijające. Przecież każde dziecko chce być zauważone, każde wkłada serce w swoją prace i każde pragnie pokazać się z jak najlepszej strony. To, że niektóre rysunki są dla nas zamazaną kartką papieru z milionem barw nie oznacza, że dla dziecka wyglądają tak samo. Pozwólcie czasem dzieciom na ekspresję emocji, a sami przekonacie się, jak wiele dzięki temu możecie zyskać.