Strefa wojny. Okopy. Talibowie. Ciągłe ryzyko śmierci.

W takiej rzeczywistości musi odnaleźć się Inga, młoda dziewczyna, wychowana przez wojskowych. Idzie w ślady starszego pokolenia i zostaje tłumaczką na misji w Afganistanie. Nie jest przygotowana na to co ją czeka, ciężko jej się odnaleźć wśród takiej ilości żołnierzy. Na ratunek przychodzi Wiktor, doskonały saper, któremu żadna mina nie jest straszna. W obliczu niebezpieczeństwa potrafi zachować spokój i panować nad emocjami. Jednak w towarzystwie Ingi, serce wygrywa z rozumem, a jego zachowanie nie zawsze da się logicznie wytłumaczyć. W ich relacji jest chwiejny jak trawa na wietrze.

Przez większość czasu towarzyszy im wierny przyjaciel - Niuniek. Jeśli szukacie kogoś, kto w każdej sytuacji potrafi sypnąć żartem i poprawić humor to idealnie trafiliście

Zawsze ciągnęło mnie do romansów z żołnierzami na pierwszym planie. Czy to zasługa legendarnego już munduru? A może poświęcenia, bohaterstwa bohaterów? Nie wiem co konkretnie kusi mnie w przypadku podobnych historii, ale z racji faktu, że jest ich jak na lekarstwo, z wielką przyjemnością sięgam po wszystko co odwołuje się do walki o przetrwanie - na froncie oraz w sercu.

To moja druga powieść autorki i jednocześnie miłe zaskoczenie. Okazało się, że styl Riny Dark rozwinął się w dobrą stronę a kreowane przez nią dialogi stały się bardziej wiarygodne. "Dziewczyna sapera" skupia na sobie uwagę czytelnika w wielu istotnych kwestiach: bohaterów, emocji czy samej historii a każdy ten motyw wydaje się dopracowany oraz przemyślany.

Inga studiowała filologię orientalną nie bez powodu. Cieszy się więc, że może wyruszyć na misję do Afganistanu i nieść konkretną pomoc. W świecie przemocy, brutalności i odgłosu wystrzałów poznaje Wiktora, intrygującego sapera z którym szybko nawiązuje nić porozumienia. Jednak czy w takim otoczeniu miłość ma szansę zaistnieć? Witając z ulgą każdy nowy dzień Inga nie spodziewa się, że zagrożenie pojawi się również tuż obok niej co zagrozi i tak już niepewnej relacji z nowo poznanym saperem.

Wojenna rzeczywistość w tej powieści została nakreślona w bardzo dobry, szczery, emocjonalny sposób. Książka liczy sobie niewiele stron a jednak zdążyła mnie zaskoczyć, poruszyć i zmusić do analizy niełatwej dla bohaterów sytuacji. Bardzo polubiłam tych dwojga, którym kibicowałam od samego początku, ale miałam również świadomość wszechobecnej tragedii, która być może odbije się na ich życiu. Autorka zaserwowała mi serie mocnych opisów, które idealnie dopełniły dzieła, ale wojna była jedynie tłem wydarzeń dla wspólnej historii Ingi i Wiktora, którym przyszło zmierzyć się z miłością, poświęceniem oraz walką o przetrwanie.

"Dziewczyna sapera" to piękna powieść romantyczna, w której spodziewać możemy się wszystkiego. Realia wojny, tak brutalne, tak ostatnio dobrze nam znane, odbijają swoje piętno w sercu czytelnika, który z zaangażowaniem śledzi losy bohaterów. O miłości, o walce z własnym demonami, o wyścigu z czasem w nowej powieści Riny Dark przeczytacie z równym co u mnie zaangażowaniem.

Miłość w obliczu wojny. Zagrożenie i ciągle napięcie. Główna bohaterka Inga postanawia jechać na misję do Afganistanu. Nie było to łatwe, ponieważ wychowywana przez wujka wojskowego twardą i zasadową ręką non stop słyszała, że jest słaba. Jednak po wielu próbach załatwia jej pracę. Dziewczyna poznaje w samolocie szeregowego Wiktora, z którym relacje to ciągle przepychanki słowne. Mają identyczne charaktery. Inga jak dla mnie za łatwo daje sobą manipulować, jest podatną na to, co mówią inni. Wiktor zaś wybudował wokół siebie mur, jednak dziewczynie po trochu będzie się udawało go rozbierać i wtedy zobaczymy inne oblicze mężczyzny. Nie będzie już taki m gburem i chamem. 

Okoliczności nie sprzyjają rozkwitowi uczucia. Strach i odgłosy wojny to nie idealne miejsce na romans. A dodatkowo wuj, który zrobi wszystko, aby dziewczyna nie była z Wiktorem. Ciągle intrygi to było przerażające, jacy potrafią być ludzie.

Wuj to kawał chama dla mnie. Znęcał się nie tylko nad Ingą, ale też nad własną żoną. Rygor trzymał mocno w domu nie tylko w pracy. 

Dziewczyna sapera niewielkich wymiarów powieść trzymająca w napięciu przez większość lektury. Nigdy jeszcze nie czytałam książki w takim klimacie i jestem mile zaskoczona. Nie zabrakło wzorów i upadków. A zmiany, jakie nastąpiły w bohaterach, były wyczuwalne w każdej stronie. A ja uwielbiam jeśli bohaterzy się otwierają i zmieniają na lepsze. Autora wykonała dobry warsztat, bo sceny, choć mogą wydawać się drastyczne, są dopracowane w każdym calu, realistycznie oddane. Nie zabrakło tutaj niczego. Od radości po łzy wzruszenia. To książka, która pochłonie was na kilka godzin lektury, nie będziecie w stanie odłożyć jej na potem. 

Serdecznie wam polecam. Ja jestem oczarowana i chętnie sięgnę po inne książki autorki, której pióra wcześniej nie znałam. 

Inga po śmierci rodziców zamieszkuje u sąsiadów, którzy są dla niej jak rodzina. Niestety ze strony wuja nie doświadcza miłości lecz ciągłe pretensje i gnębienie psychiczne. Chcąc pokazać wujkowi, że jest silną kobietą pragnie wyjechać na misję do Afganistanu jako tłumacz. Inga siedząc w samolocie ma atak paniki ale dzięki pomocy przystojnego Wiktora udaje się całkiem dobrze znieść lot. Na miejscu widać, że Inga jest pierwszy raz w takim miejscu i to właśnie Wiktor pomaga jej w klimatyzacji na misji. Początkowo ich znajomość jest burzliwa, od miłych rozmów do kłótni i ciągłego dogadywania sobie. Wiktor boi się zaangażować i stara się trzymać na dystans od Ingi. Jednak uczucie, które ich połączyło jest silniejsze i bierze górę nad rozumem.
Czy miłość na wojnie jest możliwe ?

Byłam zaintrygowana opisem i z ciekawością podeszłam do tej historii. Muszę przyznać, że jestem zachwycona i poruszona historią Ingi i Wiktora. W książce były przedstawione realia z jakimi muszą zmagać się wojskowi, którzy decydują się wyjechać na misję. Wiktor początkowo nie chciał się z nikim wiązać, gdyż wiedział, że wszystko może się zdarzyć i nigdy nie można przewidzieć czy wróci się żywym. Jednak uczucie między nim a Ingą było tak silne, że postanowili dać sobie szansę. Piękna historia o miłości, poświęceniu i zaufaniu. Książkę czyta się w zapartym tchem, czekając na szczęśliwe zakończenie, ale zakończenie przyprawia o szybsze bicie serca i łzy. Kiedy już myślałam, że zakończenie wyrwało mi serce autorka pięknie dokończyłam tą historię.
Zachęcam was do lektury i koniecznie dajcie znać jakie wrażenia na was wywarła.

Inga po śmierci rodziców zamieszkuje w domu przyjaciela jej ojca. Wujek i ciocia dają jej dach nad głową, jednak życie z nimi nie jest piękne i kolorowe. Mężczyzna jest porucznikiem, nie znosi sprzeciwu, ma ogromne wymagania i tak naprawdę nic nie daje w zamian. Tylko kiedy jest na misjach, w domu panuje spokój.
Młoda kobieta kończy studia i zostaje tłumaczką. Bardzo chciałaby wyjechać na misję do Afganistanu, jednak wuj ma własne zdanie na ten temat i uważa, że się nie nadaje. Inga nie daje za wygraną i w końcu udaje jej się namówić mężczyznę i po odpowiednim szkoleniu wyrusza wraz z nim. Już od samego początku nie jest łatwo i nie licząc jednego mężczyzny, wszyscy omijają ją szerokim łukiem. Z Wiktorem nie tylko spędza lot, ale również mężczyzna pomaga jej się zaaklimatyzować w nowym miejscu. Obije, ciągnie do siebie, jednak mężczyzna dziwnie się zachowuje. Raz jest miły i uczynny, innym razem chamski, odpychający. Dlaczego? Co połączy Ingę i Wiktora? Jak kobieta poradzi sobie w nowych, niełatwych warunkach? Co wymyśli jej wuj? Czy Inga podjęła słuszną decyzję, wyruszając na wojnę?

Książkę przeczytałam naraz, nie mogłam się od niej oderwać, a pod koniec była tak emocjonująca, że nie byłam, w stanie pohamować łez. To historia o tym, jak wygląda życie żołnierzy na wojnie, o przyjaźni, miłości, intrygach. Akcja dość szybka, z ciekawymi zwrotami (autorka niejednokrotnie mnie zaskoczyła, momentami byłam pewna, że wszystko potoczy się inaczej).

Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani.
Inga początkowo jest trochę zamknięta w sobie, wycofana, ma małą wiarę w siebie. Jednak pobyt w jednostce, poznanie żołnierzy, znajomość m.in. z Wiktorem ją zmieniają. Staje się twardsza, odważniejsza, zaczyna wyrażać własne zdanie. Mnie osobiście ta zmiana się podobała, a Ingę polubiłam.

„Dziewczyna sapera” to książka, z którą spędziłam bardzo miło czas i z wielką przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Witajcie! Kawka wypita? Jakie plany czytelnicze na weekend? Ja jestem po lekturze "Dziewczyny sapera" od @rina_dark__ . Poznajemy w niej historię Ingi i Wiktora. Inga to młoda dziewczyna, którą po śmierci rodziców przygarnia pod swój dach wujostwo. W domu pułkownika panują twarde zasady i właśnie tak wychowuje Inge. Dziewczyna jest absolwentką filologii orientalnej i jako tłumaczka dzięki znajomosciom wujka wyrusza na misje do Afganistanu. Tam poznaje Wiktora, przystojnego sapera, który od początku zwraca jej uwagę. Czy miłość w środku wojny ma rację bytu? Książkę Czyta się szybko, historia jest ciekawa. Choć nie jest to debiut autorki widać że są to jej początki. I jestem pewna że z czasem jej warsztat znaczenie się poprawi , ponieważ lekkości pióra nie można nie zauważyć. Inga chwilami mnie iryrowala,dopiero uczyła się prawdziwego życia, ale jej upartosc chwilami mnie rozwalała. Wiktor za to zyskał moja sympatię od samego początku, newet gdy dokuczal dziewczynie. Dojrzałości brakowało obojgu, no ale docelowo odkryli co jest w zyciu najważniejsze. Opisy związane w wojną ciekawe i przyznam, że mogłoby być bardziej rozbudowane. Jeśli macie ochotę na niewymagający romans w wojną w tle to coś dla Was ❣Dziękuję za egzemplarz @wydawnictwo_novaeres
#zaczytani #wydawnictwonovaeres #bookstagrampl #instabookstagram #instabook #booklover #czytaniejestsexy #książkanadziś #książkoholiczka #książkowelove #readingtime #readaddict #ktoczytazyjepodwojnie #czytamwszędzie #czytambochcę #czytambolubie #czaszksiążką #czytamlegalnie #bookshelf #books
https://www.instagram.com/p/CjH7XiXMaDP/?igshid=MDJmNzVkMjY=

Inga po stracie rodziców zamieszkała ze swoim wujostwem. Jest ciągle wyśmiewana i ośmieszana przez swego wuja. Dziewczyna nie ma nikogo kto mógłby jej pomóc, nie ma innych krewnych, a ciotka jest tak oddana swojemu mężowi, że ciągle tłumaczy jego zachowanie. Inga postanawia w końcu zrobić coś więcej ze swoim życiem i dzięki pomocy wuja i ukończonym studiom z orientalistyki wyrusza na misję do Afganistanu.
Na miejscu poznaje Wiktora, przystojnego sapera. Niebezpieczeństwo, wspólne wyjazdy na patrole i strach zbliżają ich do siebie. Nie jest jednak łatwo tworzyć związek w obliczu ciągłego zagrożenia, szczególnie, że wróg czai się nie tylko na zewnątrz ale także i wśród swoich.
Dziewczyna sapera to pierwsza książka, którą przeczytałam dwa razy przed napisaniem recenzji. Z jednej strony czyni ją wyjątkową, chociaż w zasadzie to taka nie jest. Co mnie tutaj urzekło? Wątki romantyczne, stałość w uczuciach Wiktora i przemiana Ingi. Jak już na początku recenzji wspomniałam - dziewczyna była bardzo poniżana przez wuja, przez to nie wierzyła w siebie i uważała siebie za słabą, ciągle uciekała, kiedy ktoś się z niej śmiał. Przy Wiktorze z czasem zaczęła się zmieniać. Skupiała się na sobie, na nim, przestała dbać o to, co mówią inni, uwierzyła w swoją własną siłę i nie bała się postawić i walczyć o siebie. Czasami tylko nie mogłam znieść u niej tego, że zamiast porozmawiać i wyjaśniać nieporozumienia, wierzyła w jakieś głupie plotki i pomówienia. Bardzo polubiłam Wiktora, który zawsze mówił prawdę i dotrzymywał swoich obietnic, chociaż początkowo kompletnie nie mogłam zrozumieć o co mu chodziło, a jego zachowanie wydwało mi się bardzo dziwne. Co do wątków romantycznych, to nie było tu niczego oryginalnego - dwoje ludzi, którzy zakochali się w sobie w najmniej odpowiednim miejscu. Nie zabrakło tu erotyki, ale wszystko zostało przedstawione ze smakiem. Zakończenie wydawało mi się trochę nierealne, ale mimo wszystko bardzo mi się podobało. Bardzo chętnie przeczytam więcej tego typu książek.

Inga, ma w życiu cel. Chcę wyjechać na misję do Afganistnu, pracować jako tłumaczka, chce jakoś pomóc.. skąd u niej to bardzo odważne zainteresowanie? Myślę, że z tego powodu, że jej tata był wojskowym, a ona była z niego bardzo dumna. Tak się dzieje, Inga kończy studia i z pomocą wujka jedzie na misję. Już od pierwszych chwil podróży poznaje Wiktora, człowieka który bardzo ją intryguje z jedne strony przystojny, pomocny, odważny, a z drugiej buduje dziwny dystans między nimi ... czym bardzo irytuje naszą bohaterkę. Wiktor jest saperem, koledzy mówią o nim, że jest jednym z lepszych... Czy dziewczyna pozna go bliżej? Czy mimo tego, że bardzo ją denerwuje da mu szansę? Czy na misjach, gdzie obok toczy się wojna takie relacje są w ogóle możliwe?

Gdy tylko przeczytalam opis książki, byłam jej bardzo ciekawa, gdyż nigdy wcześniej nie czytałam książki o saperze.. Czy się zawiodłam? Absolutnie nie. Aczkolwiek momentami miałam wrażenie, że Inga kompletnie nie dojrzała do takiego wyjazdu.. nie była na niego przygotowana.. za to Wiktor, skradł moje serce swoim profesjonalizmem ale też podejściem do życia i sposobem w jaki traktuje kobiety... Och, żeby można było w życiu spotkać takiego Wiktora

Lubicie nawiązania do bajek w romansach?

Ja uwielbiam!