Naprawdę warta przeczytania książka! Niemal na każdej stronie widać humor, wszystkiego po trochu. Można znaleźć także romantyzm i dramatyczne momenty wzbudzające dreszcze. Jeszcze raz polecam i żywię pełny szacunek co do Pauliny.

PS.Liczę na drugą część. :)

Przeczytałam i, choć książka jest pisana dosyć prostym językiem, to uważam, że należy się ukłon w stronę tak młodej autorki. 14 lat i całkiem ładny debiut :). Są przygody, są emocje, są fajni bohaterowie - ja najbardziej polubiłam pyskatą Agnes. Po przeczytaniu pomyślałam, że książka jest wstępem do czegoś ciekawego i nie pomyliłam się - kolejne dwa tomy napisała jeszcze zanim skończyła 18 lat i widać ogromny krok naprzód, jeśli chodzi o styl, język, fabułę. Gorąco polecam!

"Dziedzictwo Agwatronu" to pierwszy tom rozpoczynający serię dotyczącą fantastycznego świata, Agwatronu. W tej magicznej krainie koegzystują ze sobą przeróżne istoty. Spotkać możemy wampiry, syreny, czarownice, trolle, dżiny, centaury, nimfy, wilkołaki olbrzymy czy nawet smoki. Ten niezwykle bogaty świat fantastyczny od razu skojarzył mi się z grą komputerową Heroesy. :) Gdy za sprawą przypadku, do którego przyczyniło się uratowanie nietoperza, Emma przenosi się do Agwatronu, trafia w sam raz na pięćsetną rocznicę zaginięcia księżniczki, jedynej następczyni tronu, zaskakująco podobnej do niej samej. Kilka niebezpiecznych, fantastycznych stworów postanawia pomóc zagubionej dziewczynie w powrocie na Ziemię. W tym celu wyruszają w pełną przygód podróż po magicznej krainie. Jedną z uczestniczących w wyprawie postaci jest bardzo przystojny wampir Dymitr...

Muszę przyznać, że sięgając po książkę oczekiwałam mrocznego klimatu i wciągającej historii, pełnej emocji i nagłych zwrotów akcji. Niestety, przynajmniej początkowo, spotkało mnie spore rozczarowanie, a powieść okazała się być bajką skierowaną raczej do młodszej grupy czytelników. Jednak gdy z dużym trudem udało mi się przebrnąć przez pierwszych pięćdziesiąt stron, historia zaczęła się rozkręcać i dalej czytało się już tylko lepiej. Po pokonaniu początkowych trudności udało mi się na tyle przyzwyczaić do zbyt prostego i miejscami nieco infantylnego stylu pisania autorki, żeby czerpać przyjemność z lektury. Mimo dużej schematyczności, przewidywalności powieść ma swój urok. Czyta się ją łatwo i szybko, i mimo że niemalże od początku wiedziałam jak się skończy to jednak z ciekawością dotrwałam do samego jej końca.

Podsumowując, powieść nie okazała się być tym, czym się początkowo spodziewałam, ale w końcowej ocenie nie rozczarowała mnie. Książkę czyta się łatwo i po przebrnięciu przez pierwsze rozdziały i przyzwyczajeniu się do stylu pisania autorki można czerpać z lektury dużą przyjemność. „Dziedzictwo Agwatronu” to bajka skierowana zdecydowanie do młodszej grupy czytelników, choć sądzę, że i niektórym starszym przypadnie do gustu, może bowiem stanowić powrót do dziecięcych wspomnień i marzeń. Jednak z pewnością spodoba się młodszym czytelnikom, więc jeśli macie rodzeństwo/dzieci w wieku około 10-14 lat to z pewnością pozycja ta okaże się trafionym prezentem. A czy sięgnę po kolejny tom z serii ? Raczej tak :)
A to czy przeczytać tę książkę, pozostawię Wam do oceny. Jeśli poszukujecie lekkiej, sympatycznej i relaksującej lektury to zachęcam.

W tym przypadku oczarowała mnie okładka. Obiecuje tajemnicę, magię i wyjątkową atmosferę. Gratulacje dla grafika – kawał dobrej roboty. Ten obraz równie dobrze mógłby być tłem dla wydarzeń z ukochanej przeze mnie „Gry o tron” Martina. Niestety, jeśli chodzi o plusy tej powieści, właśnie skończyłam je wymieniać.

Piętnastoletnia Emma wiedzie normalne życie zwykłej nastolatki. Jest typem samotniczki, nie czuje się do końca dobrze w świecie, w którym przyszło jej żyć. Nudną egzystencję przerywa tajemnicze wydarzenie – Emma znajduje rannego nietoperza i postanawia się nim zaopiekować. Zwierzątko okazuje się być wampirem i przez przypadek zabiera Emmę w magiczny świat zwany Agwatronem. Oczywiście dziewczyny nie powinno tam być – to magiczna kraina, a ona jest tylko człowiekiem. Przystojny wampir Dymitr razem ze swoimi przyjaciółmi postanawia odstawić Emmę na miejsce. Najpierw jednak muszą znaleźć czarodziejską fiolkę, dzięki której otworzą portal do świata ludzi. W międzyczasie zwiedzają Agwatron i główna bohaterka dowiaduje się o legendzie tego świata – wampirzej księżniczce, która zaginęła jako niemowlę piętnaście lat temu (licząc na ludzkie lata) i ma pewnego dnia powrócić do domu… Na domiar wszystkiego między Emmą a nieziemsko pięknym Dymitrem rodzi się uczucie.

Niestety, ale bardzo dokładnie widać, że autorka „Dziedzictwa Agwatronu” jest szesnastoletnią dziewczyną. W takim wieku nie zostaje się pisarzem. Najpierw trzeba coś przeżyć, zebrać doświadczenia, przeczytać setki książek i zapracować na swój warsztat literacki. Sama pasja pisania nie wystarczy. Jeśli już w takim wieku kocha się pisanie to niech się to robi dla siebie, dla przyjaciół lub po prostu do szuflady. Niech ta twórczość poczeka, zdąży ostygnąć, dojrzeje pod krytycznym okiem ludzi znających się na literaturze. Nie jest konieczne tak wcześnie walczyć o wydanie swojej książki. Ten papier można przeznaczyć na coś innego – dojrzałego i przemyślanego. Oczywiście nie sądzę, że „Dziedzictwo Agwatronu” to pomyłka wydawnicza. To naiwna i do granic możliwości przewidywalna książeczka, w której mam wrażenie autorka inspiruje się lub wręcz bierze pełnymi garściami z „Alicji w krainie czarów”, „Zmierzchu” czy bajek Disneya. Moim zdaniem Paulina Koniuk powinna poczekać ze swoim debiutem dobre kilka lat. Niech sobie pożyje, pouczy się i poczyta klasyków, to jej na pewno dobrze zrobi. Życzę dziewczynie sukcesów, bo mimo wszystko wydając tę książeczkę wykazała się odwagą, a odważnych ludzi sobie cenię.