Książka rzeczywiście świetna. Pochłania się ją za jednym zamachem. Dużo się dzieje, ale sa i momenty do refleksji. Napisana w sposób przewrotny, ze zmyłkami do końca i niespodziewanym zakończeniem. Polecam

Człowiek od zawsze starał się zgłębić tajemnicę śmierci. To, co bowiem dzieje się z nami, gdy umiera ciało, stanowi niezgłębiony sekret, który cały czas popycha ludzkość ku rozwojowi techniki i innych dziedzin nauki. Można pokusić się o stwierdzenie, że w temacie tym, w zasadzie napisano i pokazano już wszystko. A jednak, jak pokazuje książka pt. "Druga rzeczywistość", można czerpać z pomysłów innych i stworzyć interesującą powieść z przesłaniem.

Andrzej Mathiasz to aktor, animator kultury, scenarzysta, reżyser i filmowiec. Autor był członkiem Teatru Provisorium w latach 1977 - 1992, a także współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów na UMCS. Po 1990 r. podjął pracę w telewizji, jest założycielem Teatru Projekt, a także autorem filmu niezależnego pt. "Numer", czyli pierwszego, lubelskiego pełnometrażowego filmu fabularnego.

Tom Clark, piekielnie zdolny haker, staje się szefem tajnego zespołu Cieni, który ma za zadanie ulepszać wirusa będącego informatyczną bronią przeciwko wrogom. W wyniku nieprzewidzianego splotu okoliczności, wirus się uwalnia i zaczyna ewoluować, rozwijając własną inteligencję. Jedynym człowiekiem, który może go unicestwić jest jego twórca, czyli Tom, który niespodziewanie ginie w wypadku samochodowym. Ludzkość stoi o krok od zagłady.

Wielowątkowa, mocno sensacyjna z elementami romansu – tak w skrócie prezentuje się książka Andrzeja Mathiasza, której niewątpliwą wartością dodaną jest wartka akcja, pędząca z prędkością światła. Nie ma w trakcie tej lektury czasu na przerwę, ani na oddech, gdyż w książce cały czas coś się dzieje. Podział na wielotorową narrację kilku bohaterów i ukazywanie wydarzeń z ich perspektywy, jeszcze bardziej wzmacnia zaciekawienie u czytelnika. Czytając tę powieść, czułam się niemalże jak na seansie dobrego kina akcji, które do tego wszystkiego nie zostało stworzone jedynie w celach rozrywkowych.

"Druga rzeczywistość" jest książką utrzymaną także w klimacie science-fiction, która czerpie z klasyków tego gatunku, gdyż w jej wielowymiarowej fabule odnaleźć można płaszczyznę filozoficzną, skłaniającą do refleksji nad tym, dokąd zmierza współczesny, niezwykle szybki rozwój techniki. Zwykły wirus, którego stworzył człowiek, przez tyle lat uśpiony, nagle, pod wpływem zrządzenia losu, zaczyna rosnąć w siłę i zagrażać całej ludzkości. Jeszcze pięćdziesiąt lat temu trudno byłoby sobie to wyobrazić, jednak w dobie XXI wieku już nie, gdyż świat staje się jedną, globalną wioską, uzależnioną od działania komputerów. Autor ukazując świat przedstawiony, pokazał w pełni zagrożenia, na jakie jesteśmy narażeni w przypadku globalnej infekcji systemów informatycznych - pomyślcie tylko o elektrowniach jądrowych, głowicach nuklearnych, czy też zwykłych sygnalizacjach świetlnych na ulicach wielu miast świata. Totalny kataklizm, który autor przedstawił niezwykle obrazowo, pobudza wyobraźnię.

Jest także miłość. Wątek, co prawda, nie pełniący wiodącej roli, ale wzbogacający całą tę historię i jednocześnie niezwykle ważny w idei całego konceptu fabularnego utworu. Podobnie rzecz ma się z ukazanymi rozważaniami dotyczącymi istnienia boga, jako siły wyższej. Myśli, jakie autor poddaje pod rozwagę czytelnika, wywołują sporo refleksji w temacie życia wiecznego i tego, co czeka nas po śmierci. Uwielbiam takie smaczki, ukryte pod sztampową, sensacyjną otoczką. Nie mogę także nie wspomnieć o niezwykle obrazowych, makabrycznych opisach trupów, zabijania i rozkładu, które działały dość mocno na moją wyobraźnię.

"Druga rzeczywistość" to książka, która okazała się połączeniem dobrej rozrywki z rozważaniami natury egzystencjalnej. Finał przedstawionej przez Andrzeja Mathiasza historii w pewnych jej aspektach mnie zaskoczył, a Epilog, nawet rozbawił. Powieść, której jedynym mankamentem jest okładka, która niestety nie zachęca po jej sięgnięcie. Polecam tę książkę czytelnikom szukającym w literaturze czegoś więcej, czegoś co skłania do wewnętrznej refleksji i chwilowego zatrzymania w codziennym biegu.

"Bo Trzeciej Rzeczywistości już nie ma! Alternatywą jest nicość".

Wraz z rozwojem techniki człowiek zaczął eksperymentować chyba we wszelkich, możliwych dziedzinach. Najgorsze jednak jest to, że ludzie swą mądrość zaczęli wykorzystywać aby znaleźć broń. Walka, władza, wojna, śmierć - po co to wszystko?


Tom Clark jest dowódcą pewnego, tajnego oddziału, który ma za zadanie "hodować" wirusa, który zostanie super bronią wojska. O wszystkim wiedzą tylko nieliczni, a jeszcze bardziej nieliczni z nielicznych, wiedzą co zrobić w razie, gdyby wirus wymknął sie spod kontroli - właściwie potrafiłaby to tylko jedna osoba, sam dowódca. Jak nietrudno sie domyślić, dochodzi do tragicznych wydarzeń i eksperyment zaczyna żyć własnym życiem. Paraliżuje po kolei windy, komputery, a potem sięga coraz dalej - elektrownie, banki i co najgorsze, broń jądrową. Panuje totalny chaos, a Tom Clark, ten, który miał być wybawcą, ginie właśnie w wypadku samochodowym... Kto w takim razie uratuje ludzkość? Czy to już koniec naszego świata?

Jak widzicie z moich recenzji, żaden gatunek literacki nie jest mi straszny. Owszem, mam czasem opory by sięgnąć po daną książkę, bo nie jest moim ulubonym gatunkiem, ale po przeczytaniu kilku stron opory znikają, a ja płynę wraz z fabułą. Dzięki temu, że i tym razem "zaryzykowałam", na okładce pojawiła się moja krótka notatka polecająca powieść, a wierzcie mi, nie byłoby jej tam, gdyby nie była tego warta.

Autor bardzo dynamicznie i szybko prowadzi czytelnika przez fabułę. Wręcz namacalnie wyczuwamy ogólna panikę i zamieszanie. Nic nie działa, albo działa tak, jak nakazuje mu wirus. Wszędzie widać ogólne wariactwo i strach. Te emocje i adrenalina przenikają nas na wylot, by powodować szybsze bicie serca i ciarki na plecach. Rzecz dzieje się praktycznie w dzisiejszych czasach, gdzie dość łatwo wyobrazić nam sobie takie sytuacje, co dodatkowo potęguje wrażenie bezradności i obawy.

Opisy są dobrze zrównoważone z dialogami, a dialogi adekwatne do sytuacji. Jest szybko, mocno i nieprzewidywalnie. Nieco nużyły mnie pewne rozważania, ale i one stanowią spójną całość z fabułą, co w efekcie końcowym okazało sie dużym plusem. I to zakończenie - nie spodziewałam się czegoś takiego, a niełatwo mnie zaskoczyć.

Bardzo ciekawa książka, która wnosi do literatury powiew świeżości, co nie jest wcale takie proste w książkowym świecie, w którym wszystko już przecież było. Polecam!