Jest przecież tak znajoma, a wciąż odkrywana i obiecująca. Trudno od niej oderwać wzrok. Magnetycznie przyciąga każdego spragnionego.
Widziana w oknie urzeka, przywołuje, nie toleruje obojętności. Pożądana. Otoczona światłem urzeka, uwodzi. W niej kryje się niszcząca siła.
Butelka…?
Kobieta…?

„Nieraz patrzę na nią długo, gdy jest czymś zajęta, i powiem ci, że jej widok, tej drobnej, pięknej kobietki, jest tak demoniczny, tak silnie wstrząsający, że zaczynam się jej obawiać…”

Jej kształt budzi oczekiwania. Wyobraźnia szaleje, jakby patrzyło się na fenomenalne górskie szczyty – dostojne, pięknie ukształtowane przez naturę. Chce się je zdobywać. Nie ma nikogo tak silnego, kto kocha, a jednocześnie brak mu odwagi.

„Powiedział Wasenbergowi prosto w oczy o pewnej zasadzie, jak panowała w górach: że gdy się razem wychodzi, razem się wraca i nie rozdziela się ani na chwilę, na odległość większą niż zasięg wzroku czy głosu”

Czym kierowałaby się kobieta, która uległa nieślepemu instynktowi? Jak bardzo by musiała pragnąć wznieść się na szczyt, że nie przerażałby ją upadek? To jest jak skok w przepaść zdrady?

„Zrobiłaby to w jednej chwili. Szatan jednak, który w niej zamieszkał, opuścił ją w chwili, gdy zdała sobie sprawę, że nie w stanie tak naprawdę zostawić swojego męża i syna.”

Chora wyobraźnia i zazdrość mają siłę, która mąci umysł. Nawet pozorny przyjaciel może zatruć krew domysłami, oszczerstwami.

„Tyle razy ci mówiłem, że z nią jest coś nie tak…”

Otumaniony alkoholem umysł płata figle. Stojąc u drzwi, Krzysztof nie miał odwagi po prostu zadzwonić do drzwi. Wybrał inną drogę, bardziej ryzykowną.

„Boisz się wejść do własnego mieszkania, własnego domu, tchórz jesteś, a nie ojciec, mąż…”

Nieważne, jaki byłby kres domysłów, jak niedostępne jest schronienie, trzeba posłuchać głosu rozsądku.

„- Tatusiu, nie płacz, nie płacz, przecież jestem. Trzeba być głuptasem, żeby płakać. Chodźmy do domu…”

Pan Maciej Kapuściński napisał swoją opowieść w stylu teraz rzadko spotykanym. Jego przemyślenia urzekają wysublimowanym językiem. Im szybciej rozwija się akcja, tym bardzie dynamiczny i sugestywny jest styl jego prozy. Tu nie ma wulgaryzmów i skrótów myślowych. Tego „Delirium” nie odczuwa się prostacko. Tę książkę trzeba przemyśleć i zrozumieć rozterki głównego bohatera. Na pewno przeczytam „Szpetników”, napisanych przez pana Kapuścińskiego. Ten facet mnie zaintrygował, za co bardzo dziękuję.

Chcecie przekonać się, co dzieje się w głowie człowieka, który stoi nad przepaścią?

Gdańsk w zimowej scenerii. Poznajemy Krzysztofa, który czekając na sąsiada widzi swoją żonę, która go okłamała. Mężczyzna nie wie, co ma zrobić. Chaos jaki go ogarnia doprowadza do tragedii. Czy uda mu się pozbierać?

"Delirium” Macieja Kapuścińskiego to powieść, która wciąga czytelnika w wir emocji i refleksji na temat kondycji współczesnego człowieka. Autor w tej książce eksploruje temat obsesji, miłości i utraty. Fabuła koncentruje się wokół głównego bohatera, który zmaga się z wewnętrznymi demonami i poczuciem zagubienia w świecie, gdzie granice między rzeczywistością a iluzją zaczynają się zacierać. Kapuściński posługuje się bogatym językiem i plastycznymi opisami, co sprawia, że czytelnik niemal odczuwa napięcie i niepokój bohatera. Jednym z najmocniejszych elementów "Delirium” jest psychologiczna głębia postaci. Autor umiejętnie kreśli ich portrety, ukazując złożoność emocji i motywacji. To sprawia, że nawet w momentach chaosu i szaleństwa, bohaterowie pozostają wiarygodni i bliscy czytelnikowi. Książka porusza także szersze tematy społeczne i kulturowe, zmuszając do zastanowienia się nad miejscem jednostki w szybko zmieniającym się świecie. Kapuściński nie boi się poruszać trudnych tematów, co czyni tę powieść nie tylko literackim doświadczeniem, ale także istotnym komentarzem na temat współczesności.
"Delirium” to intrygująca lektura, pełna emocji i głębokich przemyśleń. Maciej Kapuściński udowadnia, że jest pisarzem, który potrafi zaskoczyć i zafascynować, a jego książka pozostaje w pamięci na długo po jej przeczytaniu. To pozycja, która na pewno znajdzie swoje miejsce w sercach czytelników poszukujących literackich wyzwań.
Emocje gwarantowane.

Czytajcie! Polecam!


BRUNETTE BOOKS

„Delirium” to historia jednej nocy. Opowieść o tym co dzieje się w głowie człowieka, gdy zobaczy coś czego się nie spodziewał. Coś co zachwieje jego poczuciem bezpieczeństwa i wzbudzi ogromne wątpliwości. Krzysztof – mąż i ojciec ustala z żoną, że spędzi noc poza domem, aby jego druga połówka mogła spotkać się z koleżankami w ich mieszkaniu. Niby nic, ale przypadek sprawia, że Krzysztof chcąc odwiedzić swojego przyjaciela dostrzega w oknie swojego domu cień żony i … jakiegoś mężczyzny. I wtedy jego wyobraźnia zaczyna swoje 5 minut. Pomyślcie ile obrazów i sprzecznych myśli może się pojawić w jednej chwili. Jak wielkie wątpliwości nim targają. Ile emocji pojawia się jedna po drugiej: niedowierzanie, złość, żal, zwątpienie. Noc zmienia się w koszmar udręczonego umysłu, a więc takiego, który nie myśli logicznie. Największym dylematem bohatera jest wybór pomiędzy powrotem do mieszkania i konfrontacją ( może to zwykła pomyłka, może umysł płata mu figle) a odpuszczeniem tematu i udawaniem, że nic się nie stało. Jaka decyzję podejmie? Czy w ogóle będzie w stanie to zrobić? W ciągu tej jednej nocy wydarzy się naprawdę dużo, a jaki będzie finał. Tego wam nie zdradzę.
Jedna rzecz w tej książce zwróciła moja szczególną uwagę. Mam na myśli opowieść p. Kierzkowskiej, która ma wiele wspólnego z historią opisaną w książce „Sprawa Hoffmanowej” Katarzyny Zyskowskiej Historią inspirowaną prawdziwymi i tragicznymi wydarzeniami z roku 1925, gdy rodzina Kaszniców wybrała się w góry a z wyprawy wróciła jedynie Waleria. Czy to zbieg okoliczności czy autor inspirował się również tą historią?
Psychologiczne studium człowieka, pełne mądrych przemyśleń i skrajnych emocji. Gorąco polecam

Nie jestem fanem książek, gdzie muszę zagłębić się w psychologię, jakieś rozkminy itp. Jednak spróbowałem wejść w świat przedstawiony w powieści Delirium Macieja Kapuścińskiego i powiem szczerze, bardzo dobrze mi się to czytało! Na okładce mamy kwalifikację książki, że jest ona obyczajowa. Ja bym dał psychologiczna, ale z elementami obyczaju, a nawet lekkiej powieści grozy i sensacji. Tu coś się dzieje i jest mroczne, mroczne jak dusza głównego bohatera.

Najpierw jednak o autorze. Maciej Kapuściński. Od razu w oczy rzuca się nazwisko... Jednak raczej nie ma tutaj powiązań, nie umniejszając panu Maciejowi, z tym sławniejszym Ryszardem. Debiutował na rynku wydawniczym książką Szpetnicy, której premiera przypadła na rok 2021. Jak sam autor stwierdził, debiutanckie rozdziały powstawały już w latach 2009-2010. Pan Maciej jest absolwentem Administracji i Prawa Uniwersytetu Gdańskiego. O sobie mówi, że literatura to pasja, której zaprzedał duszę.

Co dzieje się w głowie człowieka, który stoi nad przepaścią?
No właśnie. Czy wyobrażacie sobie taką sytuację? Czy może staliście już nad przysłowiową przepaścią? W sytuacji, która nie dawała nadziei i żadnych rozwiązań? Takie słowa znajdziemy na czwartej stronie okładki. Zanim jednak odwrócicie książkę, bo nie wierzę, że nie oglądacie ich z każdej strony, gdy zamierzacie przeczytać lekturę, to rzuci Wam się bardzo sugestywna okładka. Widzimy na niej wielopiętrowy blok, zaś na dachu budynku stoi człowiek. W jego głowie kłębią się zapewne jakieś myśli i na pewno nie są one pozytywne. Kto bowiem staje na dachu wieżowca, bloku, na dachu blisko jego krawędzi?

Czasy współczesne. W nadmorskim mieście, które każdy zna, w Gdyni poznajemy Krzysztofa, głównego bohatera powieści. Mamy wrażenie, że jego historia, którą poznajemy na kartach książki, wyrwana jest z czegoś zdecydowanie większego. Jakby coś było przed i tego się już nie dowiemy, jedynie możemy "to wcześniejsze" sobie wyobrazić. Wydaje się, że będzie to zwyczajny dzień, ale mroczność, jakiej doświadczamy od pierwszych stron, podpowiada, że będzie zupełnie inaczej. A przecież miał tylko spędzić wieczór i przenocować u swojej siostry, ponieważ jego żona umówiła się na babski wieczór w ich mieszkaniu i Krzysztof postanowił nie przeszkadzać ukochanej. Pech chciał, że zanim udał się we wspomniane miejsce, spotkał się w okolicach bloku, gdzie mieszkał, ze swoim kolegą. W oknie swojego mieszkania nie zauważył jednak koleżanek, a podejrzany cień mężczyzny.

Powieść na pewno wywarła na mnie duże wrażenie, choć nie jestem fanem tego typu książek. Z każdą kartką zastanawiałem się, jak poradzi sobie człowiek, któremu w jednej chwili wali się świat na głowę. A może nie jest to jedna chwila? Może coś już wcześniej się wydarzyło w życiu Krzysztofa?