Fakt, że kocham fantasy jest powszechnie znany. Niejednokrotnie znajomi podsuwają mi propozycje, na co powinnam zerknąć w wolnej chwili. Powiem szczerze, że nie jestem zwolenniczką rygorystycznych reguł, że trzeba czytać stare fantasy, bo jest najlepsze, bla bla bla… Niemalże tak mocno, jak kocham twórczość Tolkiena czy Sapkowskiego, tak często sięgam po nowych, początkujących twórców. Więc kiedy usłyszałam o powieści „Czarownica”, czym prędzej do niej zajrzałam. Nie bez powodu tak się zachwyciłam, bo projekt okładki jest świetny. Już od jakiegoś czasu nie widziałam tak udanego frontu przy pierwszej wydanej książce. Autorka jest młodą debiutantką, więc bardzo dużo przed nią. Czy sprostała wymaganiom gatunku? Sprawdźmy.

Pierwsze wrażenie jest niezwykle pozytywne. Jak już wspominałam, piękna okładka, ale nie tylko. W środku czeka na nas mapa świata, która jest bardzo pomocna przy orientacji w terenie podczas śledzenia przygód bohaterów. Dostałam tekst jeszcze przed korektą, ale w stronę Sylwii Chołoty leci pstryczek w nos za liczne powtórzenia. Będę obserwowała, czy w końcowej wersji wygląda to lepiej. Opisy są barwne i szczegółowe. Dialogi czasami drętwe, ale mimo wszystko trzymają poziom. Niepotrzebnym zabiegiem są przypisy. Zazwyczaj można wyczytać wszystko z mapy, albo jest to dokładnie wytłumaczone w tekście kilka linijek dalej. Brawa należą się za wykreowanie świata. Czuć, że żyje, oddycha i jest w ciągłym ruchu. Do pełni szczęścia zabrakło mi tutaj tolkienowskiego sznytu przy utworzeniu i bliższemu przedstawieniu historii, kultury, legend itd. Niestety jest jedna kwestia, której nie mogę ominąć, a jest mi bardzo przykro, że się pojawiła. Jest to bowiem kiepskie wykreowanie głównej bohaterki. Bardzo się zmienia po opuszczeniu rodzinnej wioski. Z twardej dziewczyny zrobiła się ciepłą kluchą i niemal ciągle płacze. Nie obyło się tu bez klątwy książek młodzieżowych – chłopcy szaleją na punkcie Nataliny. Ma wokół siebie wianuszek adoratorów i jest cudnej urody. Kurczę, wiadomo, że chce się, by postać wiodąca była charakterystyczna, ale denerwuje mnie ciągłe robienie z niej lub niego bóstwa – talent, piękno i popularność. Czekam na więcej wyrazistych bohaterek o przeciętnej prezencji. Jeśli jesteśmy już przy osobistościach – jest rzecz, która irytowała mnie od początku do końca, a mianowicie śmiech. Wszyscy w powieści śmieją się cały czas, czy też mają powód czy nie. Przejdźmy może do pozytywniejszych aspektów. Zastosowano bardzo ciekawy zabieg splatania losów bohaterów z pojedynczych ścieżek na jedną wspólną. Nadało to właściwej dynamiki. Sceny walki nieco za krótkie, jak na mój gust, i mogłyby pokazywać więcej mięsa. Zdradzę wam, że zakończenie was ucieszy. Całość w ciekawy sposób opowiada o dorastaniu, przyjaźni, skomplikowanych emocjach rodzinnych oraz podejmowaniu trudnych decyzji. Jednym słowem jest to kawał dobrej roboty w pisaniu fantasy, choć jest też nad czym pracować. Ja nie mogłam się oderwać od czytania. Będę z niecierpliwością wypatrywała nowych powieści autorki, bo prawdopodobnie mamy do czynienia ze wschodzącą gwiazdą polskiego fantasy. Może nie w najbliższym czasie, ale jeśli popracuje nam warsztatem, za kilka lat będzie poważnym graczem na arenie świata literackiego.

Polecam każdemu, kto chce przeczytać fantasy z dużą ilością literatury drogi. Na pewno spodoba się osobom, które chciałyby zacząć przygodę z tym gatunkiem literackim, a nie chcą jeszcze sięgać po gigantów.

„Chciałabym mieszkać w czymś takim, mogłabym obchodzić dom kilka razy dziennie i nadal by mi się nie znudził. Właściwie to jeszcze go nie zwiedziłam – myślała. Podeszła do schodów po prawej stronie. A może nie powinnam? A jeśli się obrazi i już nigdy mnie nie zaprosi?… Nie, to niemożliwe. Poszła powoli na górę. Jeszcze nigdy tam nie była.
Dom był duży i pełno w nim było drzwi, z których wiele strzegło tajemnice, które z chęcią by odkryła. Uwielbiała tajemnicze miejsca, a ten dom właśnie taki był. Gdyby mieszkała w dużym mieście i umiała korzystać z magii, zarobiłaby trochę pu i kupiłaby dom, który sama by urządziła. Mogłaby ugościć w nim take ciotkę i kuzyna. Na pewno chętnie by z nią zamieszkali.
Przestała myśleć o niewiarygodnej przyszłości i otworzyła pierwsze drzwi; była za nimi jakaś sypialnia.”

Mieszkańcy Mrumii mogą przestać czuć się u siebie bezpiecznie. Bezwzględni i silnie Mrgasowie tylko czekają, aby pozbawić sąsiedzkie państwo dobytku.
Tymczasem Natalina, młoda, osierocona czarownica wychowywana wraz z kuzynem przez ciotkę po środku lasu kończy osiemnaście lat. Siostra matki daje jej w dzień urodzin naszyjnik z brylantem i list od zmarłej przed wielu laty rodzicielki, w którym wspomina ona imię ojca nastolatki. Natalina wraz z pomocą przyjaciela odszukuje informacje o ojcu i postanawia go odnaleźć. Wraz z Tarlenem, swoim kuzynem, wyrusza do stolicy, gdzie ma nadzieję spotkać ojca i porozmawiać z nim.
Od jakiegoś czasu nie miałam styczności z dobrą fantastyką, na szczęście pani Chołota to naprawiła. W historię Nataliny ciężko było mi się wczytać, ale kilka rozdziałów sprawiło, że książka do mnie przemówiła i ciężko było mi się od niej oderwać. Wszystkie nazwy wymyślone przez autorkę, a także prosty styl pisania dały książce (i gatunkowi) powiew świeżości.

Książka to nie jest typowa książka o czarodziejkach pokroju tych bajkowych (W.I.T.C.H czy też Winx). Historia ma w sobie coś nowego i inspirującego, ale nie brakuje też motywów często przewijających się przez książki dla młodzieży. Wątek miłosny zaczyna kiełkować, lecz sama Natalina wydaje się być we wszystkim pogubiona. Powoli odkrywa uroki stolicy, ale równie szybko zaczyna się w tym wszystkim gubić, więc musi zrozumieć komu należy zaufać i kto ją wesprze.

Wyprawa do Mrumii okazała się świetnym pomysłem. Już nie mogę się doczekać kolejnych powieści autorki! A nuż poznamy bliżej Kwietlinię?