Julia ma wymarzoną pracę w teatrze. Jest dobrą aktorką i kocha to co robi. Kocha także swojego narzeczonego Filipa, który jest przystojnym finansistą i pochodzi z arystokratycznej rodziny. Dziewczyna planuje z nim ślub. Wszystko jednak zamienia się w katastrofę podczas świątecznego przyjęcia w domu jego rodziny. Rodzina Filipa odkrywa wstydliwy epizod z jej przeszłości.

Za namową przyjaciółki Baśki, Julka, chcąc odzyskać honor i serce Filipa, postanawia z pomocą przyjaciół udowodnić wszystkim członkom jego rodziny, że każdy ma coś do ukrycia, że nikt nie jest idealny. Zmieniając twarze, charakteryzację i metody działania, młodzi aktorzy stają się częścią życia każdego z uczestników przyjęcia świątecznego i realizują plan zemsty. Nieoczekiwanie na ich drodze stanie kuzyn Filipa, Marek, który od samego początku będzie pragnął zaistnieć w życiu Juli.

Coś do ukrycia to debiut. Nie wiem dlaczego ale debiuty zazwyczaj kojarzą się z czymś słabym, niedopracowanym, z błędami i elementami nudy. Może i często tak się zdarza, bo nic co jest początkiem nie jest od razu arcydziełem. Tym razem jednak było zupełnie inaczej. Początkowo nie wiedziałam, że Coś do ukrycia to debiut autorki. Czytając, nawet tego nie zauważyłam. Dlaczego? Bo książka jest idealna, świetnie dopracowana i wciąga od pierwszych stron. Zaczęłam ją czytać późno wieczorem, a właściwie w nocy, a skończyłam nad ranem. Nie potrafiła się od niej oderwać. Podobało mi się w niej... wszystko.


Zakochałam się w tej książce. Zakochałam się też w bohaterach. Najbardziej w Juli i w Marku. Tak mi jej było żal, kiedy Filip zachował się jak dureń i tak zazdrościłam jej udziału w tej zemście... Marka uwielbiałam już od samego początku, już wtedy kiedy Julia zobaczyła jego zdjęcie. A później coraz bardziej zdobywał moje serce. Początkowo nie lubiłam ciotki Zofii. Chyba nikt przy zdrowych zmysłach, by jej nie polubił. I nie sadziłam, że mogłabym ją polubić, jednak potem poznałam jej o wiele lepszą stronę i aż sama chciałam z nią pracować. Uwielbiam też autorkę za stworzenie tak cudownej powieści. Już czekam na kolejne. Mam nadzieję, że pani Iwona ma więcej swoich świetnych pomysłów.

Po trudnych tematach, poruszanych w książkach, miałam ochotę na coś lekkiego i orzeźwiającego jak truskawkowy sorbet. Po zapoznaniu się z opisem powieści ,,Coś do ukrycia", pomyślałam, że będzie idealna na popołudniowy relaks. Lektura nie była wymagająca. Jej lekkość i dowcip sytuacyjny przedstawiony przez autorkę, wywoływał u mnie uśmiech i przyjemne odprężenie. Kolejne spotkanie z porzuconą bohaterką, która chce utrzeć nosa swojemu byłemu chłopakowi. Lubię takie historie gdzie kobieta pomysłowo i z werwą udowadnia, że to do niej należy ostatnie słowo.
Oprócz wesołych sytuacji i ciekawych bohaterów mamy drugie dno tej powieści. Otóż autorka chce nam pokazać, że nawet największy ideał ma swoją wstydliwą rysę na życiorysie. Myślę, że nie raz spotkaliście takie osoby na swojej drodze.
Pełne humoru sytuację, tworzy zabawne trio Julia, Baśka i Mitek, którzy za cel postawili sobie aby udowodnić, że rodzina Filipa nie jest taka, za jaką się przedstawia.
Dzięki lekturze ,,Coś do ukrycia" przyjemnie spędziłam czas. Na chwilę mogłam zapomnieć o codziennych troskach i poprostu się zrelaksować w towarzystwie zabawnych, intrygujących bohaterów i ciepłych promieniach słońca. Połączenie doskonałe.
Przy takich typu książkach mam możliwość wykonać czytelniczy reset, pozbyć się negatywnych emocji i odpocząć.
,,Coś do ukrycia" jest idealną, propozycją na spędzenie, przyjemnego czasu z książką.