„Niektórzy przecież muszą iść swoją ścieżką ku destrukcji i naprawdę niczego nie można z tym zrobić”.
Agata od zawsze cała była skrajnością.. Na początku była buntem, potem strachem, niepewnością, by stać się odwagą. Następnie była euforią, przerażeniem, próżnością. Dalej wątpliwością, irytacją, by stać się spełnieniem. W końcu stała się samotnością. Później satysfakcją, aż stała się rozczarowaniem..
Agata jest piękną, filigranową kobietą. Spełnioną panią projektantką. Nieidealną żoną swojego idealnego męża, a może na odwrót.. Osobą, która nosi w sobie wyjątkowo mroczną historię z przeszłości.. Bywa niewinna i bezbronna, pragmatyczna i wrażliwa, ale częściej, zachłanna i zaborcza, agresywna i nieprzewidywalna.
Michał to facet, który pragnie w życiu być szczęśliwy, spełniony na każdej płaszczyźnie. Jego niska samoocena i obniżone poczucie własnej wartości w dużej mierze jednak determinują jego życiowe wybory.. niekoniecznie trafne.
Ich relacja od początku była dla obydwojga „smakowaniem czegoś nowego”, a pewne wydarzenia już na wstępie stworzyły niebezpieczny kształt tego „wybuchowego” związku.
Ale trwali tak celebrując swoja obecność, balansując na granicy bezwzględności, kolekcjonując wspólne blizny, trzymając się za ręce na dobre i złe, z widokiem na niezwykłą zorzę polarną, tony śniegu, w norweskim surowym klimacie – uzależnieni od siebie, on od jej nastrojów i ona od jego przekonania, że kiedyś będą jeszcze szczęśliwi – zagubieni w swoim małżeństwie, grze z brutalnymi zasadami – udowadniając, że w piekle może być zimno i pięknie..
„Ciosy” to nieoczywisty thriller psychologiczny. Historia o tym, jak ofiara może stać się katem. O cyklu przemocy domowej z uwzględnieniem wszystkich jego faz zobrazowanych na nieszablonowym przykładzie. Opowieść o tym, że „przyjmowane ciosy muszą kiedyś zostać oddane”, o zatarciu granic dobra i zła, wyjściu poza ramy „normalności”. I w końcu o tym, że „przemoc nie ma płci”, a jej destrukcyjna moc prowadzi do autodestrukcji.
Polecam.

,,Ciosy" jest to thriller psychologiczny, którego autorem jest Jarosław Czechowicz. Autor prowadzi popularny blog literacki pod nazwą Krytycznym okiem.

Książka składa się z trzech części i ukazuje trzy perspektywy: On, Ona i Oni.
On - Michał. Jest tłumaczem, który po skończonych studiach chce zamieszkać w Norwegii. Nienawidzi rodzinnych stron Podhala i matki. Ona - Agata. Zajmuje się projektowaniem wnętrz, mieszka w Norwegii od wielu lat. Spotykają się w samolocie lecącym do Oslo. On nie zamierza wracać już do Polski, ona skończyła projekt w Polsce i wraca do domu, którym jest dla niej Norwegia. Te przypadkowe spotkanie w samolocie spowoduje, że pomiędzy nimi narodzi się uczucie. Zaczną coraz bardziej do siebie zbliżać, a pewne wydarzenia spowodują, że już na zawsze będą skrywać mroczną tajemnicę. Ponadto oboje noszą w sobie traumy z dzieciństwa, które wpływają na ich relację.

Autor usypia nas ich szczęśliwym życiem, nic nie zapowiada wielkich fajerwerków. Natomiast, gdy padają pierwsze ciosy wszystko się zmienia. Jednak powieść zaczyna się od dnia, w którym Agata znika bez śladu… A wyjaśnienie oczywiście pojawi się w ostatniej narracji Oni.

,,Ciosy" jest to nieoczywisty thriller psychologiczny, który porusza trudny temat przemocy domowej. Przemocy, która dotyka również mężczyzn. Autor ukazuje jak przemoc psychiczna i fizyczna może wpłynąć na psychikę ofiar. Tak samo kobiet jak i mężczyzn, a konsekwencje przemocy mogą być tragiczne.

,,Ciosy" są również refleksją nad naturą miłości i związków, które stają się niszczące. Jarosław Czechowicz ukazuje jak łatwo można wpaść w pułapkę toksycznego związku. Ponadto w przekonujący sposób pokazuje, jak trauma z dzieciństwa może rzutować na dorosłe życie. Zakończenie tej historii jest trudne oraz niejednoznaczne i każdy może je dowolnie interpretować. Polecam!

Ciosy mnie powaliły na kolana, ...no może niedosłownie. Nie padłem, ale po takiej powieści powoli dochodzę do siebie. Ogólnie uwielbiam thrillery psychologiczne, które trzymają w napięciu i tak naprawdę nie wiadomo, w którym momencie coś/ktoś przywali znienacka. I tak było z powieścią pana Jarosława Czechowicza.

Ciosy nie są debiutancką powieścią pisarza, ale pierwszą, którą miałem możliwość przeczytać. W swoim dorobku literackim ma już kilka powieści: Toksyczność, Winne czy Gorsza. Pan Jarosław jest absolwentem filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Podyplomowego Studium Dziennikarstwa i Komunikacji Medialnej na wspomnianej krakowskiej uczelni. Prowadzi stronę z recenzjami — Krytycznym okiem, jest niezależnym recenzentem. Pasjonuje się krajami położonymi na północy Europy, a jego ulubionym jest Islandia. Jak można wyczytać ze skrzydełka książki, w swoich powieściach porusza tematy, które uważa za pomijane we współczesnej literaturze polskiej.

Okładka kontrastuje ze... słowami umieszczonymi na niej.

W ciemnościach norweskiej nocy łatwo ukryć mroczne tajemnice.
Dlaczego kontrastuje? Nie ma tutaj nic z nocy, a jeśli akcja rozgrywa się w Norwegii, powinna być pokazana zorza polarna, o której sporo będzie w niniejszej powieści. Tu mamy jasną okładkę z odcieniami czerwieni, śnieg, las...

Autor powoli buduje napięcie, jednak od początku możemy się domyślać, że za chwilę coś wydarzy się niepokojącego. Powieść podzielona jest na trzy części, w których poznajemy głównych bohaterów powieści. Są nimi Michał i Agata, inni poboczni aktorzy, misterne skonstruowanego thrillera. Na pierwszy ognień poznajemy Michała, chłopaka z Podhala, który pragnie zmienić swoje życie na lepsze, wyrwać się z rodzinnego domu, którego tak naprawdę nienawidzi. Norwegia ma być jego spełnieniem marzeń. Tam może rozwinąć skrzydła i pracować jako tłumacz. W samolocie poznaje kobietę, Agatę. To przypadkowe spotkanie jest początkiem miłości, która już od samego początku skazana na porażkę. Agata to bezbłędna kobieta, Michał to uległy mężczyzna. W drugiej części widzimy świat oczami kobiety, która nie ma żadnych skrupułów. Poznajemy też jej przeszłość równie mroczną i, mówiąc slangiem młodzieży, powaloną. Kulminacyjnym momentem jest ostatni, trzeci rozdział. Tu wszystko się wyjaśni, tu każdy element układanki wskoczy na swoje właściwe miejsce.

Tematem powieści jest przemoc w rodzinie, ale czy tego można było spodziewać się po pierwszych stronach powieści? Na pewno nie! Poznamy aspekty przemocy fizycznej i psychicznej, która na pewno zaskoczy niejednego czytelnika. Na pewno poznamy w tej powieści surowe klimaty Norwegii i koła podbiegunowego, a razem z bohaterami będziemy rozkoszować się tekstami związanymi z zorzą polarną. Będziemy też wyobrażać sobie, jak żyć, gdy dni są króciutkie, bądź noc trwa wiele dni.

Powieść budzi ogromne emocje. Może drażnić brak dialogów, ale historia jest tak wciągająca, że ciężko odłożyć na moment lekturę.

Z twórczością Jarosława Czechowicza spotkałam się przy okazji książki "Winne", pamiętam, że bardzo mi się podobała, więc bez większych oporów sięgnęłam po najnowszą powieść. Przyznać muszę, że bawiłam się równie doskonale co poprzednio, jednak nie do końca przypadła mi do gustu konstrukcja tej historii (prolog bardziej mi pasował na epilog, a epilog...jak dla mnie w ogóle był niepotrzebny). Ale to tylko takie moje marudzenie, bo fabuła, która jest dla mnie całkowitym majstersztykiem, wynagrodziła mi całą tę drobną niedogodność.
Nie będę ponownie streszczać fabuły, bo już sam wydawca mocno intryguje swym opisem, a ja nie chciałabym Wam nieopatrznie zdradzić czegoś, co wpłynie na wasz odbiór całości.
Powiem tylko, że w tym przypadku role naszych bohaterów wymykają się wszystkim znanym nam schematom i to ofiary pod wpływem przeżytych traum przeistaczają się w bestie.

Autor genialnie buduje swoje postacie i ich psychikę, otacza je niezwykle mroczną aurą, która wywołuje u czytelnika uczucie niepokoju i ciągłego napięcia, a chęć poznania tajemnicy ukrytej na kartach tej historii nie pozwala oderwać się od książki od pierwszych stron. Warstwa emocjonalna postaci w tym przypadku i w moim odczuciu lokuje się na najwyższym poziomie.
Autor udowadnia, że w każdym z nas może zakiełkować zło, a dramatyczne wydarzenia z przeszłości mogą być doskonałym bodźcem i zapalnikiem do stworzenia kolejnego "potwora" w ludzkiej skórze, a przemoc zawsze zrodzi przemoc, czy tego chcemy, czy nie.
Dość szybka akcja tej historii, jest atutem i nie sposób się tu nudzić, potrafi nagle zmienić swój bieg o sto osiemdziesiąt stopni. Mroczny, ciężki i duszący klimat powieści podsyca tylko atmosferę niepewności i obawy co do dalszych losów bohaterów.
Fabuła podzielona została na trzy części, które łączą w zaskakujący sposób, wszystkie wątki tworząc wiarygodny i spójny obraz.
Napisana przystępnym językiem, pobudza wyobraźnię dzięki dość szczegółowym opisom, rozbudza chęć "wejścia" w mroźny i niedostępny klimat Norwegii i jej sennych miasteczek otulonych nieustającym mrokiem i rozświetlonych barwną zorzą, rozgoszczenia się tam i zostania na dłużej.
Książkę czyta się naprawdę dobrze, pod warunkiem oczywiście, że nie rażą Was w oczy psychopaci i ich psychopatyczne wyczyny oraz litry rozlanej krwi. Ja uwielbiam takie klimaty, więc bez problemu odnalazłam się w mrocznej aurze tej historii.
Ja jestem kupiona przez tę książkę i z wielką niecierpliwością oczekuje na kolejne zaskakujące historie.

Czy polecam?
Zdecydowanie! Jeden z najlepszych i najmroczniejszych thrillerów, jakie ostatnio czytałam. Dla mnie bomba!

"W ciemnościach norweskiej nocy łatwo ukryć mroczne tajemnice"

Lubicie mocne, nieoczywiste ryjące beret thrillery? Jeśli tak to "Ciosy" są dla Was książką idealną.
On, ona i oni trzy perspektywy przez pryzmat których poznajemy tę historię.

Agata spełniona pani projektant, piękna i filigranowa z duszą mroczną niczym sadza.

Michał w pogoni za lepszym życiem przeprowadza się do Norwegii.

Przypadkowe spotkanie, uczucie, spokojna codzienność i pierwsze ciosy, które zmieniają wszystko.

"Ciosy" to mroczny thriller psychologiczny którego fabuła osadzona jest w zimnej i nieprzystępnej Norwegii. Książka ta obnaża złożoność ludzkiej natury, po raz kolejny pokazuje jak nasze dzieciństwo i nieprzepracowane traumy wpływają na dorosłe życie. Poruszony temat przemocy domowej, ale tej skierowanej w stronę mężczyzny daje do myślenia.

Ta książka na długo pozostanie w mojej głowie.
Plecam serdecznie ❤️

On.
Ona.
Oni
Są rozpaczą i bólem.
Mrokiem i piekłem.
Pogardą i odrzuceniem.
Strachem i niepewnością
Wypełnia ich bunt.
Są zesłańcami, których ciała przeszywają bolesne ciosy.
Samotnymi wygnańcami, których myśli utknęły za kratami nienawiści.
Wzgardzonymi banitami, których uwięził gniew.

Norwegia miała być „wyzwaniem i ocaleniem”, ale przynosi jeszcze większy ból.
Tromsø „arktyczne wrota”, miasto za kołem podbiegunowym staje się „mentalną klatką” i mrokiem, wypełniającym ich życiową przestrzeń. Staje się piekłem, w którym jest „zimno i tak pięknie”…

„Wszystkie ich grzechy zostają między nimi”, a pośród nich odbywa się wielki spektakl brutalności i siły tworzący mapę bolesnych blizn.
Te blizny zamieniają się w twardą skorupą broniącą dostępu do minionych dni i komponują „karykaturalną pantomimę” pozorów, którymi karmią świat.

Ich życie niczym „silos” wypełnia drażliwa przeszłość czyniąc codzienność „smutną psychodramą” ludzkich dążeń.
A oni rozdzielając razy i wyprowadzając ciosy ranią siebie i najbliższych.
Potem milczą i w samotności znoszą swój ból.
Są jak manekiny na sklepowych wystawach, tkwią w sztucznych pozach udając, że nie dotyka ich cierpienie.

A potem tylko szum fal i przeraźliwe zimno. I ciało przypominające miazgę, przez którą jak przez wielkie sito przedziera się niemiłosierny ból…


W tej historii nikt nie jest bez winy, „nikt nie jest wolny od przemocy, którą niesie i dalej przekazuje innym”.
Autor zadbał o to, by „zatrzeć wszelkie czytelne granice dobra i zła, by pokazać destrukcyjną moc tego drugiego w wielu kontekstach”.
Nikomu nie daje drugiej szansy, drugiego życia, choć w odniesieniu do jednego bohatera dostrzegam pewne okoliczności łagodzące.
Czy wy również je ujrzycie?
Przeczytajcie.
Niesamowity thriller

Bardzo polecam!

Kryminały mają to do siebie, że im więcej ich czytamy, tym mniej nas zaskakują, gdyż motywy się powtarzają tak samo, jak pomysły na fabułę. Jednak z książką „Ciosy” było inaczej. Autor zaciekawił mnie i z chęcią zagłębiałam się w kolejne strony lektury.

Na początku mamy wrażenie, że jest to historia toksycznego związku głównego bohatera, ale drastycznie rozpoczęta od końca, czyli morderstwa. Nasza bohaterka ginie po śmiertelnym pobiciu, natomiast morderca czuję się dumny z tego, co zrobił i uważał, że to było właściwe. Następnie następuje przeskok do zaginięcia Agaty, kiedy to jej mąż, mimo wielu wymierzonych przez nią ciosów, czuję się zagubiony przeżywając syndrom sztokholmski.

Historia zdaje się cofać w czasie. Poznajmy głębiej trudne życie Michała, który uciekł do Norwegii przed polskimi realiami i przemocową matką, oraz losy Agaty, jej trudne dzieciństwo pod opieką wujka, który z kolei doświadczał przemocy od swojego ojca. Kiedy Michał poznaje Agatę nie domyśla się, jak będzie wyglądać ich wspólne życie.

Książka „Ciosy” pokazuje sieć powiązań dokonywanej przemocy, gdyż przemoc rodzi przemoc. Główni bohaterowie raz przyjmują rolę katów a raz ofiar, by następnie znowu zamienić się rolami.

Jarosław Czechowicz ukazuje nam surowe krajobrazy Norwegii, w której toczy się większość akcji, ale również wplatając w nią mrok, tajemnice, złe doświadczenia, złość, poszukiwanie uwagi i pragnienie czułości. Dzięki temu możemy poznać również mechanizm stosowania przemocy, który pozwala nam lepiej zrozumieć bohaterów i ich postępowanie.

Zakończenie powieści to zwieńczenie całej historii. Wiele kart zostaje odkrytych, poznajemy motywy mordercy i misternie przygotowany plan, aby zadać ten ostateczny cios.

„Ciosy” to książka, która u czytelnika może wywołać skomplikowane emocje, ale również skłaniać do refleksji nad istotą zła i toksycznych relacji. Autor podjął się bardzo trudnych tematów, ale pomimo tego, zdaję sobie sprawę, że nie każdemu może ona przypaść do gustu. Do mnie dotarła, dlatego zdecydowanie będę ją polecać.

"Ciosy" nie są debiutem Jarosława Czechowicza, jednak były moją pierwszą okazją do spotkania z twórczością autora. I muszę przyznać, że było to udane pierwsze spotkanie.

Jest to pełnokrwisty thriller psychologiczny, który zagłębia się w mroczne zakamarki ludzkiej psychiki, odsłaniając złożoność i brutalność ludzkich relacji oraz konsekwencje traumy. Autor w mistrzowski sposób konstruuje fabułę, osadzając swoją opowieść w norweskim klimacie i nasycając ją atmosferą niepokoju i ciągłego napięcia. W świecie, w którym przemoc rodzi przemoc, a trauma prowadzi do toksycznych relacji i niebezpiecznych konsekwencji, autor stopniowo i konsekwentnie prowadzi czytelnika przez labirynt tajemnic i manipulacji.

Głównymi bohaterami powieści są Michał i Agata, dwie postacie, które stają się zakładnikami swojej własnej przeszłości i demonów, które ich nękają. Zakochany w Norwegii Michał ucieka przed traumą związaną z przeszłością w Polsce, ale ostatecznie odkrywa, że demonów nie można po prostu pozostawić za sobą. Agata po traumatycznym dzieciństwie staje się ofiarą własnej psychiki, uciekając od rzeczywistości w toksyczną relację z Michałem. Historia tej dwójki to opowieść o uzależnieniu, manipulacji i przemocy, która prowadzi do tragicznych konsekwencji.

Jednym z największych atutów powieści jest wyrazista i głęboka charakterystyka postaci. Czechowicz mistrzowsko przedstawia psychologiczne podstawy działań swoich bohaterów, ukazując ich słabości, pragnienia i traumy, otaczając ich mroczną aurą i złożonymi motywacjami. Czytelnik z łatwością utożsamia się z ich doświadczeniami i emocjami, czując się zanurzonym w ich świat. Wszystkie postaci, nawet te drugoplanowe, są dobrze rozwinięte i mają znaczący wpływ na rozwój fabuły. Dodatkowo narracja, która prowadzona jest z kilku perspektyw, sprawia, że czytelnik otrzymuje pełniejszy obraz wydarzeń i motywacji bohaterów, co nadaje historii dodatkowej warstwy złożoności. Przeplatanie punktów widzenia różnych postaci pozwala na lepsze zrozumienie ich działań i decyzji, co prowadzi do jeszcze bardziej angażującego doświadczenia czytelniczego.

Kolejnym aspektem wartym podkreślenia jest atmosfera powieści. Autor mistrzowsko kreuje mroczny i duszny nastrój, który doskonale współgra z tematyką powieści. Surowe krajobrazy Norwegii, opisane w szczegółowy i malowniczy sposób, dodają opowieści autentyczności, przenosząc czytelnika w świat pełen tajemnic i niebezpieczeństw. Język użyty w powieści jest przystępny, ale zarazem sugestywny i bogaty w emocje. Opisy miejsc, postaci i wydarzeń są wyraziste i pobudzają wyobraźnię czytelnika, sprawiając, że czuje się on jakby był bezpośrednim świadkiem opisywanych wydarzeń. Warto również zauważyć, że "Ciosy" poruszają wiele istotnych tematów społecznych, jak między innymi przemoc domowa, trauma, uzależnienie emocjonalne czy brak akceptacji społecznej, co sprawia, że lektura nie tylko jest emocjonującą przygodą, ale również prowokuje do refleksji nad ludzką naturą i relacjami międzyludzkimi.

"Ciosy" to wciągająca i mroczna opowieść, która trzyma czytelnika w napięciu do ostatniej strony. Dzięki świetnie wykreowanym postaciom, gęstej atmosferze i poruszonym tematom, powieść stanowi niezapomniane doświadczenie czytelnicze. Bez wątpienia jest to lektura godna polecenia wszystkim poszukującym intensywnych emocji i wstrząsających historii.

Nie jest tajemnicą, że unikam literatury skandynawskiej, ponieważ zupełnie nie potrafię wczuć się w jej klimat ani w północną kulturę. Nawet jeśli opis książki mnie intryguje, to świadomie ją odrzucam przez miejsce akcji lub pochodzenie autora. Zaciekawiła mnie jednak pozycja, której fabuła została osadzona w Norwegii, choć bohaterowie są Polakami.
"Ciosy" to trafny i wieloznaczny tytuł, można go interpretować dosłownie, ale też metaforycznie, bardzo głęboko. Taka też jest cała powieść Jarosława Czechowicza, myślę, że jej prawdziwy sens tkwi w tym, co nie zostało w niej napisane, to przesłanie utkwiło gdzieś niewypowiedziane między wierszami.
Zaskoczyła mnie informacja, że autor ma na swoim koncie już kilka książek, a poza tym prowadzi literackiego bloga. Styl pisania wskazywałby raczej na pierwsze nieśmiałe próby pisarskie, w przypadku debiutu prawdopodobnie nawet bym o tym nie wspominała, ale od kogoś związanego z operowaniem słowem od dłuższego czasu oczekuję już więcej polotu i przede wszystkim bardziej plastycznego języka. Grubymi nićmi można by snuć teorię, że autor próbuje się tym surowym stylem dopasować do wymagań skandynawskiego klimatu, jednak mnie nic nie będzie w stanie przekonać, że tak musiało być, traktuję to zwyczajnie jako największy minus tej powieści.
Książka podzielona jest na trzy części i muszę przyznać, że taka konstrukcja bardzo mi się podobała. Z trudem przebrnęłam przez perspektywę Michała, ale gdy do głosu doszła Agata trudno było mi się już oderwać. Akcja była częściowo powielona, luki z męskiej narracji zostały uzupełnione, a to bezpośrednio prowadziło do rozwiązania intrygi. Zaskoczyła mnie klamra spinająca życie głównej bohaterki, stanowiąca jakby dowód na to, że podświadomie przyciągamy to, co już znamy.
"Ciosy" to thriller psychologiczny warty uwagi. Jarosław Czechowicz porusza w nim ważny problem społeczny, o którym wciąż za mało się mówi, wręcz się go bagatelizuje. Doceniam jego warstwę fabularną i bardzo ubolewam nad tą językową, mam nadzieję, że autor będzie się skupiał na rozwoju swojego warsztatu.
Moje 6/10.