Nie byłem na Siwym Groniu. Trochę ciężko tam trafić. Chociaż, kto zna Beskid Żywiecki, to po przeczytaniu dzienników Chata na Siwym Groniu spisanych przez Marylę Bastak, zapewne trafiłby w to miejsce. To górska okolica pełna ciszy, z dala od miejskiego zgiełku. To idealne miejsce do życia w zgodzie z naturą i tak zapewne myślała autorka, gdy ponad trzydzieści lat temu postanowiła rozpocząć życie z dala od cywilizacji. Ruinę przemieniła w dom, który staje się azylem dla niej, jej syna, przyjaciół i gości, a może też zbłąkanych turystów...

Byłem w Beskidzie Żywieckim. W Węgierskiej Górce i to trzy razy. Bardzo mi się podobały te górskie okolice. Choć jako wychowawca obozowy nie mogłem eksplorować szlaków w takim stopniu, jakbym chciał. Jednak znane mi są szczyty, takie jak: Rysianka czy Romanka, schronisko na Hali Boraczej, czy stacje turystyczne Abrahamów i Słowianka. Zdążyłem poczuć smak i zapach lasów, górskich ścieżek i letniego upału połączonego z deszczem i burzą do kompletu.

Pierwszy dziennik był niesamowity, drugi... jeszcze lepszy. Kto nie chciałby spędzić czasu w chatce otoczonej lasem, w ciszy i spokoju, wśród szumu drzew, natury, która odzywa się o każdej porze dnia i nocy? Atmosfera jest niesamowita, a sama autorka swymi opowieściami powoduje, że chciałoby się spakować z miejsca plecak i ruszyć do Żywca, Węgierskiej Górki, Ujsołów, Żabnicy czy Milówki, a potem zagłębić się na ścieżki zmierzające w te cudne krajobrazy górskie.

W chatce nie zawsze jest sielanka. Trzeba napalić w piecu, zimą odśnieżyć miejsce przed domkiem, posprzątać śmieci, by firma mogła je wywieźć do utylizacji. Szkoda, że nie zawsze w terminie. Jednak są momenty, gdy przy świetle księżyca, świeczek można zagłębić się swoich myślach, beztrosko spędzić chwile, które zapadają w pamięci. Takie ładowanie akumulatorów przed powrotem do rzeczywistości.

Muszę też napisać, że Maryla ma ogromny dar pisania. Przenoszenia słów na papier w taki sposób, że ciężko oderwać się od lektury. Krótkie rozdziały dają wiele do myślenia. Jeśli ktoś ma wyobraźnię, to wizualizuje sobie Siwy Groń i okolicę. Chodzić ścieżkami Maryli bądź z nią, odganiać dziki, zbierać grzyby, przynosić wodę w baniakach z najbliższego strumyka. Anegdoty, wspomnienia, opisy przyrody, charakterystyka przyjaciół, znajomych, lokalsów, a nawet osób spotkanych w podróży na Siwy Groń. Pamiętnik, który pokazuje wnętrze osoby, zakochanej w tym magicznym miejscu.

I tylko pozostaje czekać na tom trzeci.