To książka, na którą poświęcę więcej, niż jedno, dwa zdania, ponieważ byłaby to zniewaga, a zniewaga krwi wymaga! Opis książki jest znany, dlatego przejdę do konkretów.
Główna fabuła na pierwszy rzut oka wydaje się skupiać na wątku tajemniczych morderstw pełnych zagadek i uratowaniu ukochanej detektywa Maurycego. Jakież było moje zaskoczenie, gdy największa walka toczyła się w głowie głównego bohatera.
Psychologiczna przemiana detektywa to zjawisko, o którym ciężko zapomnieć. Z melancholijnego alkoholika z fobiami do mężczyzny bez skrupułów wykorzystującego swój genialny umysł. Droga do tej przemiany oraz jej przewodnik są równie fascynujące, co jej rezultat. Kogo można uznać za przewodnika? Kto to wie - aż sama zaczynam rzucać zagadkami. Wielu mogłoby się wydawać, że taka metamorfoza okaże się zbyt drastyczna i z głównego bohatera zrobi się typowy narcystyczny „asshole”, ale autor ponownie nas zaskakuje. Tym razem dostajemy spokojnego detektywa bez ograniczeń w postaci uzależnienia, który w końcu zdaje sobie sprawę, że ma o wiele większy potencjał. To, w jaki sposób mierzy się ze swoimi największymi koszmarami inspiruje i motywuje do walki. Mam na myśli m.in. scenę z klaunami (swoją drogą, niepokojący, ale fascynujący wątek).
Mroku całej opowieści dodają opisy abstrakcyjnych, często nieprzewidywalnych snów, które w dosadny sposób pokazują najciemniejsze zakamarki psychiki Maurycego. Tematyka snów jest mi szczególnie bliska, dlatego doceniam jej zaakcentowanie.
Autor posiada wiedzę na temat typów osobowości wg Myers-Briggs i potrafi ją wykorzystać. Maurycy to bardzo dobrze wykreowany INTJ. Ze względu na to, iż sama posiadam ten typ, łatwo było mi utożsamiać się z głównym bohaterem - oczywiście w ogólnym sposobie myślenia, nie z niektórymi zachowaniami ;)
Poza tym, psychologiczna wiedza autora jest równie imponująca, postacie są dobrze prowadzone, ich mechanizmy trafnie opisane.
Skoro mowa o postaciach, nie można zapomnieć o intrygującym Mordercy! Mimo ogromnego zainteresowania z mojej strony postaciami psychopatycznymi, które wolny czas spędzają na planowaniu makabrycznych scen zbrodni stwierdzam, że jego charyzma i ogólna aura są równie przyciągające co przerażajace. Ciężko we mnie wzbudzić niepokój wymieszany z zainteresowaniem, dlatego gratuluję autorowi. Morderca to jedna wielka zagadka, tak wielka jak tytułowy znak zapytania, dlatego równie zagadkowo zakończę moją opinię na jego temat - Assault & Batteries, 2:00.
Ogólnie książka jest dość krótka, ale ciężko się od niej oderwać. Zakończenie na duży plus - zostawia czytelnika z wieloma pytaniami i niedosytem. Poetyckie porównania w zestawieniu z ciętymi żartami tworzą interesujący kontrast. Miłym akcentem są także rzadko spotykane ilustracje.
Mam nadzieję, że można liczyć na kontynuację. Jeśli tak będzie, już z góry rezerwuję dla niej ocenę 11/10.
No i na koniec.. było BOMBA.

Fundamentalne dla mojej oceny: nie raz, nie dwa w książce odczuwałam dyskomfort, może nawet niepokój, prawdopodobnie wynikający z osobistych podobieństw z głównym bohaterem. To, w jaki sposób działał Maurycy, w jakim znajdował się stanie oraz co i jak myślał sprawiało, że czułam się poniekąd odsłonięta czy nawet obnażona ze swoich myśli, emocji oraz czynów – autor zrobił dobrą robotę. Nie zdarza się, żebym jakąś powieść czy historię odczuwała tak personalnie, tak jak to miało miejsce przy tej. Z żadnym bohaterem nie rezonuję tak jak z Maurycym. W każdym razie, nie potrafię wygrzebać takiego wspomnienia z pamięci. Warto przeczytać i przekonać się jak niecenzuralnie przedstawiony świat oddziałuje indywidualnie na czytelnika i skonfrontować się z często nieprzyjemnymi doświadczeniami. 

Na początku można było zaobserwować dużo opisów stanów i emocji głównego bohatera. Mam wrażenie, że w ostatnich rozdziałach było ich mniej i zaczęło mi ich trochę brakować, pewnie dlatego, że obok snów były to moje ulubione fragmenty, ale nie waży to na końcowej ocenie lektury. 

W książce mamy dużo błyskotliwych porównań, wiele nawiązań do innych dzieł, artystów czy postaci publicznych; możemy pobawić się w ich wyłapywanie, ja miałam niemałą satysfakcję gdy znałam odniesienie czy kontekst. Inny sposób, w jaki czytelnik może się zaangażować jest oczywiście próba rozwiązywania zagadek i zagadki głównej, które traktuję jako naprawdę dobre wyzwanie intelektualne. 

Ponadto, zwracam również uwagę na wzmianki dotyczące klimatu czy sytuacji polityczno-społecznej kraju czy świata, uznaję to za cenne i doceniam niebierną postawę twórcy.

Autor wykorzystując swoją wiedzę na temat psychologii i ujawniając mechanizmy psychologiczne postaci sprawia, że aż chce się zacząć zgłębiać dziedzinę. Z niecierpliwością czekam na kontynuację bądź drugą książkę z uniwersum. 10/10. Winszuję.

Uznany detektyw Maurycy podejmuje dziwną grę z seryjnym mordercą. Każde z miejsc zbrodni opatrzone jest skomplikowanymi zagadkami, które tylko on jest w stanie rozwiązać. Z czasem ta gra zaczyna nabierać coraz bardziej prywatnego wymiaru.

Złożoność zagadek pozostawianych przez sprawcę i to w jaki sposób detektyw je rozwiązuje to dla mnie jakaś totalna abstrakcja. Czułam się trochę jak w escape roomie. Pierwsze dwie starałam się rozgryźć, ale po otrzymaniu rozwiązania skapitulowałam. Dalej stałam się tylko biernym obserwatorem. Historia jest na swój sposób intrygująca. Każde kolejne morderstwo przybliża do poznania faktycznego powodu tego dość specyficznego dialogu. Tekst jest uzupełniony o ciekawe ryciny prezentujące wskazówki, które otrzymuje Maurycy.

Głównym minusem, który znacząco obniża moją ocenę jest bardzo prosty, a wręcz potoczny język. Mnóstwo wulgaryzmów, które dały wrażenie słuchania co najwyżej rozmów zbuntowanych nastolatków na boisku.
Oprócz tego zdecydowanie zbędne i wytrącające z głównego wątku są wynurzenia głównego bohatera na temat aktualnej sytuacji w kraju. Jak jest każdy wie, a tutaj wyglądało to bardziej jak prywata Autora, a nie istotny element fabuły. Zabrakło mi również szerszego planu, większej szczegółowości, wyjaśnienia genezy przytoczonych zdarzeń, ale przede wszystkim głębszej charakterystyki bohaterów. Mimo że narracja jest prowadzona pierwszoosobowo to nie dowiedziałam się zbyt wiele o głównej postaci.

Sięgnęłam po tę powieść zaintrygowana tym co znalazłam w opisie. Zapowiadał się całkiem niezły debiut, a ja lubię dawać szansę młodym Autorom. Niestety to co przeczytałam zupełnie nie trafiło w moją estetykę. Początkowa ciekawość szybko przerodziła się w narastającą irytację i znużenie. Szkoda.

Kto umrze, ten umrze... krótka książka, którą można przeczytać w kilka godzin. Mi zajęła, aż kilka dni. Nie porwała mnie, dość długo ją męczyłam i po opisie liczyłam na dużo więcej. Dużo czytam, więc mam już spore wymagania do książek, ale tu było czuć, że jest to zdecydowany debiut.

IG: Czytomanka

Zacznę od tego, że czytając opis książki czułam w tej historii potencjał. Liczyłam na intrygujący kryminał z zagadkowymi morderstwami i satysfakcjonującym zakończeniem. Niestety się zawiodłam i dużo rzeczy mi zabrakło.

Książka nie musi być długa, by mi się spodobać. Z resztą tylko w tym roku poznałam z cztery świetne historie do 200 stron. Tutaj zabrakło mi spokojnie z połowę książki. Myślę też, że kryminał jest na tyle wymagającym gatunkiem, by wciągnąć czytelnika, że do stworzenia klimatu potrzebuje więcej treści. W „?” jesteśmy wrzuceni od razu w sam środek akcji i czułam się tak jakbym czytała drugi tom serii, a jest to debiut autora. Zawsze raczej czytelnicy narzekają na długie opisy, a mi właśnie tu ich brakowało.

Nie jest tak, że książka obfituje w dialogi, bo raczej siedzimy w głowie głównego bohatera, ale zabrakło mi opisów tego co się dzieje dookoła, nabudowania klimatu otaczającym światem, pochodzenia postaci, historii skąd bohaterowie znaleźli się w tym miejscu. Przenosząc się w trakcie akapitu w zupełnie inne miejsce na globie brakło mi tej podróży pomiędzy.

Ciężko mi tak do końca ocenić same zagadki towarzyszące morderstwom, bo ja to raczej jestem wielbicielką opisowych zagwozdek niż matematyczno-logicznych. Liczyłam, że może zakończenie trochę podniesie moja ocenę, ale niestety jak samo rozwiązanie w jakiś sposób ciekawe, tak brak napięcia i szybkość w rozegraniu zakończenia odebrało mi dobre wrażenie.