Manhattan jeden z najgęściej zaludnionych okręgów Nowego Yorku.
Tutaj tętni życiem. Tłok, hałas rozpościerający się wśród ulic.
Wieczne korki, zdenerwowani kierowcy i pasażerowie.
No, ale z pomocą wszystkim przychodzi ekskluzywna limuzyna, kojarząca się z luksusem i eleganckimi kierowcami. To miejsce, w którym poczujesz się bezpiecznie i nie zaskoczy Cię widok ubrudzonych foteli. Tutaj wszystko jest szykowne i czyste.

To mogłoby być dobre, a niestety czuję zawód.
Przez te kartki przedzierała się pretensja. Bo kiedyś to było lepiej.
Kiedyś to przejazdy limuzynami i taksówkami były na poziomie, teraz rozwijający się Uber i Lyft to wielkie korporacje, które mają kierowców... gdzieś. I ja się z tym oczywiście nie kłócę, ale podejście zero jedynkowe autora, kompletnie do mnie nie przemawia. Peter Luk pokazał, jak zmieniły się warunki i czas pracy kierowców, szczególnie po wydarzeniach z września 2001 roku. Temat ciekawy, ale wykonanie skierowanie na ciągłe narzekanie nie przypadło mi do gustu.

Gwoździem do trumny było zdanie „Absolutnie nie skarżę się i nie narzekam, sami przecież wybraliśmy tę profesję, choć nie musieliśmy tego robić”, które zaprzeczało całej historii, obfitującej w pretensjonalny ton.

Z plusów to na pewno opisane dzielnice. Krótko i zwięźle zobrazowany dolny, środkowy i górny Manhattan. Co pozwoliło mi trochę zasmakować tego klimatu.
Dodatkowo napisana jest takim zwykłym, codziennym językiem, dzięki czemu czyta się niezmiernie szybko.

Myślę, że więcej nie będę się rozpisywać. Oczekiwałam po prostu czegoś więcej, a to było kilka wspomnień i przemyśleń autora ubranych w zgrabnie wyglądającą cieniutką książkę.