"Albinos" był dla mnie wielką niewiadomą. Początkowo brnęłam przez mnogość wątków i pojawianie się coraz nowszych postaci, z których żadna nie była tym za kogo się podawała.Jednak muszę się przyznać ,że nie zauważyłam kiedy zaczęłam przejmować się losami bohaterów.
Czy coś mnie irytowało w tej książce ? Oczywiście że tak, ale to chyba nieuniknione. Pierwszą denerwującą rzeczą była skrajność przedstawionego świata i poglądów młodzieży. Bohaterowie są tak naszpikowani negatywnymi emocjami ,że momentami jest to absurdalne. Druga to długie opisy pewnych zjawisk i uczuć. Gdyby autor dał czytelnikom większą swobodę w interpretacji zdarzeń książka byłaby jeszcze bardziej intrygująca. Mi szczególnie zapadł w pamięć fragment ,w którym autor pisze o manii wyższości i doskonałości. Może niedopowiedziany wątek ojca-lekarza dałby więcej do myślenia w sprawie nadambicji rodziców.
Ale przejdźmy do pozytywów. Zaskakujące zwroty akcji sprawiają że co kilkanaście stron książka zaczyna wciągać na nowo. Niezwykła plastyczność w wyrazie emocji zarówno negatywnych jak i pozytywnych to również ogromny plus. Wulgaryzmami ,które często używane są z nadmiarem autor operuje trafnie i sprawnie. Podkreślają one to zagubienie młodzieży. Mogę jeszcze wymienić ciekawy sposób na przekazanie wartości , poczucie humoru jednak to nie za to tak przekonałam się do tej książki. Jedno słowo -zakończenie. Jest ono po prostu doskonałe. Dla takich fragmentów warto czytać książki. Ode mnie za koniec owacje na stojąco.
Podsumowując polecam tę książkę osobom w różnym wieku. Dla dorosłych może to być możliwość ujrzenia pewnych spraw z innej perspektywy, a dla młodzieży wnosząca coś powieść z ciekawą fabułą. Wracając do zachwytu zakończeniem. Próbuję przypomnieć sobie książki z równie świetnymi zakończeniami i wcale nie jest to takie łatwe....