"Korsarze czarnej Róży" to powieść, którą czyta się tak jak gdyby oglądało się stary film o piratach - ma podobną atmosferę. Szybko wciąga, bo przygoda ma zawsze nieodparty urok, a taka, która dodatkowo przenosi wspomnienia z przeszłości jest tym bardziej uzależniająca. Kartka po kartce czytelnik wchodzi coraz głębiej w snutą przez autorkę historię gdzie honor ma największą wartość, podobnie jak przyjaźń. Znalazło się tu też miejsce na uczucia, w końcu na nich część historii zostało oparte, jednak książka ta to coś więcej niż tylko miłość, od niej już krok do nienawiści - a ta nadaje cel w życiu bohaterów. Łatwo ulec wrażeniu, że podobne lektury mieliśmy już okazję czytać, jednak w tym przypadku nie ma takiej obawy, bo zaskoczenie jest stałą cechą "Korsarzy Czarnej Róży", bo tam gdzie zazwyczaj kończy się historia tutaj dopiero się ona zaczyna. Tytułowa "Czarna Róża" ma jeden cel w życiu pomścić krzywdę jej ojca i pozbawienie go honoru, przejmuje po nim w spadku jego "zawód" - bycie piratem i wyrusza do walki o to co odebrano jej rodzinie - szacunek społeczeństwa. Nowe zajęcie jest tylko środkiem by mogła dokończyć ojcowską zemstę. W jej wykonaniu jest ona równie skuteczna i nie mniej emocjonująca. Nie brak pojedynków na szpady, ale siłą bohaterki jest doskonała znajomość psychiki jej przeciwników, wie na czym im zależy i jaka strata będzie boleśniejsza. W końcu to co było dane doświadczyć jej rodzinie może być równie bolesne dla wrogów. Czytając do pewnego momentu ma się wrażenie pełnej sielanki bohaterów, jednak i tu nadchodzi zmiana - kilku korsarzy zostaje złapanych przez upokorzonego wroga, a więc czas odbić z niewoli przyjaciół. A potem czas na szukanie skarbu - w końcu w każdej historii o piratach są ukryte kosztowności, do których prowadzi tajna mapa. Autorka w swej książce zawarła przygodę spod znaku płaszcza i szpady z powiewającą nad głowami bohaterów piracką flagę, w tle walkę o odzyskanie honoru i odwet za doznane krzywdy. Pierwszoplanową rolę odgrywa kobieca postać, co jest mało spotykane w awanturniczych historiach, ale dzięki temu odróżnia się od innych opowiadań z tego gatunku. "Korsarze Czarnej Róży" to świetny relaks i oderwanie się od codzienności, przenosi czytelnika w dawno miniony świat, ale przedstawiony bardzo współcześnie. Wspaniała opowieść o zemście i przyjaźni no i o ukrytym skarbie.

Gdy dzięki wydawnictwu Novae Res w moje ręce wpadła książka Doroty Gadomskiej, byłam zachwycona. Wszystko za sprawą tego, że na słowo „pirat” przeszywa mnie dreszczyk. Dlatego też do książki „Korsarze Czarnej Róży” zasiadłam z nieukrywaną przyjemnością, przedkładając ją ponad wszystkie inne.
Opis zapowiadał wielkie emocje. Oto Roberta- córka arystokratów, której ojciec niesłusznie oskarżony o zdradę musiał zbiec z ojczyzny i stał się piratem- zapowiada dokończenie dzieła zemsty na wszystkich osobach zamieszanych w spisek. Staje się nowym kapitanem Czarnego Korsarza i pod pseudonimem Czarnej Róży sieje postrach na morzach.
Posiada jednak jedną „zaletę”, która w pirackim świecie może przysporzyć niemało problemów- wielkie serce, dzięki któremu jeszcze nikogo nigdy nie zabiła. Mimo to niejednemu zakładnikowi potrafi napędzić stracha.
Roberta wraz z przyjaciółmi rozpoczyna podróż, której celem jest zemsta na ostatniej osobie, przez którą nie wiedzie teraz życia opływającego w luksusy, lecz jest kapitanem pirackiego okrętu.
Mimo, że powieść jest pisana lekkim językiem, posiada irytujące znamię. Już od początku wiadomo, że wszystko pójdzie gładko, że każde przedsięwzięcie powzięte przez Robertę zwieńczone będzie sukcesem, że nic i nikt nie stanie jej na przeszkodzie. I niestety na ponad trzystu stronach nic się w tej kwestii nie zmienia. Żaden wątek, który mógłby wprowadzić trochę nieprzewidywalnej akcji nie został rozwinięty. Dobro zadziwiająco łatwo zwyciężą, Roberta w sposób niesamowity zdobywa sobie przychylność każdej napotkanej osoby, dzięki czemu ma spore zaplecze dyplomatyczne.
Wszystko to sprawiło, że mimo naprawdę niezłego pomysłu na książkę, wypadła ona znacznie poniżej moich oczekiwań. Czuję się trochę oszukana, bo spodziewałam się powieści pełnej napięć, a tymczasem dostałam wysoce przeciętną lekturkę. Podejrzewam, że gdybym pominęła niektóre fragmenty książki i tak doskonale wydedukowałabym co się stało.
Nie mogę więc ocenić wyżej, jak tylko na 3,5/6. Szkoda.