Z racji tego, że pandemii znacznie utrudniła mi podróżowanie nie tylko po kraju, ale również za granicę postanowiłam nie narażać zdrowia podczas planowania takich wycieczek. Z tego też powodu możliwość odwiedzenia zagranicznych miast na żywo znacznie przesunęła się w czasie. Nie ma jednak żadnych przeciwwskazań odnośnie do tego, by w podróż móc wybrać się na kartach kolejnych powieści. Tak też postanowiłam zrobić i mój wzrok padł na wydanie ,,Życie pisane Hanzi" Agnieszki Sokólskiej-Górzny.

Jestem przekonana, że zawsze warto poszerzać swoje podróżnicze horyzonty. Nie trzeba jednak wybierać się w żadną prawdziwą podróż, by móc dowiedzieć się więcej o danym kraju. Niewątpliwie bardzo dobrą propozycją skierowaną do odbiorców jest ,,Życie pisane Hanzi" Agnieszki Sokólskiej-Górzny. Jest to historia, która skupia się na podróży do Chin i pisaniu pracy doktorskiej o traktowaniu obu płci. Na pewno autorce nie można odmówić pomysłu na niesztampową lekturę, który został przedstawiony w bardzo ciekawy sposób.


Zapoznawanie się z literaturą podróżniczą jest genialną okazją do tego, by móc dowiedzieć się więcej o kraju, który znajduje się w kręgu zainteresowań konkretnej osoby lub też takim, do którego chce się wybrać w ciągu najbliższych lat. W ,,Życie pisane Hanzi" Agnieszki Sokólskiej-Górzny autorka skupia się na Chinach. Lektura porusza wiele interesujących wątków, a dodatkowo jest dosyć obszerna.

Nie trzeba rezerwować kilku tygodni, aby się wybrać w podróż do odległego zakątka świata. Kraju, który nadal zadziwia i zachwyca. Zaskakuje i szokuje. Mamy doskonałą okazję do podróży, dzięki Agnieszce Sokólskiej – Górzny. Autorka w reportażu Życie pisane Hanzi. Ukryte oblicze Chin zabiera nas w życiową wędrówkę do tego nieodkrytego kraju.
Autorka przebywała wiele miesięcy na stypendium w Chinach, pisała procę doktorską na temat kondycji edukacji tego kraju na Uniwersytecie Fudan. A więc zrozumiałe jest, że najwięcej miejsca poświęciła całego systemowi edukacji, zasadach panujących na uczelniach, metodach i sposobach pracy, statusie studentów i stypendystów. I co dziwi? A może szokuje? Biurokracja. Brak kompetencji. Brak szacunku dla studenta i jego czasu, a zwłaszcza jeżeli jest on Europejczykiem. Jestem przekonana, że w tym zakresie Chińczycy mogą się od nas wiele nauczyć, bo obserwuję od wielu lat, że u nas sytuacja w tym zakresie uległa znaczącej poprawie. Już sam sposób „opieki” wykładowców nad przewodem doktorskim autorki budzi moje zniesmaczenie.
Chiny to kraj pełen kontrastów, sprzeczności i absurdów. Bogate miasta i dzielnice sąsiadują z biednymi wioskami i dzielnicami biedy. Targi pełne handlarzy, można kupić dosłownie wszystko. A jak czegoś nie ma, to zaraz się znajdzie. Ulice tętnią nocnym życiem, zapachy unoszą się wszędzie i kuszą na każdym kroku. Nie można będąc w Szanghaju nie spróbować miejscowego jedzenia, które jak się okazuje, jest całkiem smaczne. Ale trzeba uważać, bo miasta nie należy do najbezpieczniejszych. I koniecznie trzeba się wybrać w góry, zwiedzić porty, biedne wioski, liczne i zaludnione miasta, zdobione ogrody.
Podsumowanie pobytu w tym tajemniczym kraju najlepiej oddają poniższe słowa:
„Olśnienie było porażające. Chiny są jak gołębie. Można je kochać całym sercem. I nienawidzić zarazem”.
Życie pisane Hanzi to odważna i otwarta diagnoza społeczeństwa państwa środka i jego systemu edukacji. Spojrzenie na nie okiem osoby z innej kultury, z odległego zakątka świata, mającej inne wyobrażenie o tym państwie. Lektura bardzo ciekawa i pełna nieoczywistych informacji o Chinach i jego mieszkańcach. Byłam zaskoczona, i to wielokrotnie. Otwierałam oczy ze zdziwienia i zdumienia. Zachęcam, sięgnijcie po nią. Satysfakcja gwarantowana. Polecam, zarówno tym, którzy w najbliższych planach mają wyjazd do tego kraju, aby się mogli przygotować na pewne niespodzianki, jak również tym, którzy mogą pomarzyć o takim wyjeździe, aby poczuli namiastkę egzotyki tego rejonu świata.