Co mnie pociągało w „Złotych klatkach” Elizabeth Smal,

oprócz poprawnego języka, braku manieryzmów i niechlujności? Ascetyczność narracji. Smal nie tworzy skomplikowanych, przerysowanych konstrukcji zdaniowych, które mogłyby odzwierciedlać procesy myślowe jej bohaterów. Nie. Pisze, jak się mówi. Zdania są krótkie, bo tempo akcji jest szybkie.

Widać, że Elizabeth Smal przemyślała świat, który stworzyła.

Wie, co jaka maszyna robi, opisuje, jak działają te wszystkie cuda i cudeńka, potrafi pokazać, jak mogą być one wykorzystane do niecnych celów i kiedy opieka nad obywatelami zamienia się w opresję.

Byłam ciekawa niektórych z tych „futurystycznych” rozwiązań, które w większości już istnieją, tylko jeszcze nie używamy ich powszechnie, lub są za drogie, żeby stały się artykułem powszechnego użytku. Podoba mi się ta rzetelność w wymyśleniu przyszłości.