Ta książka pokazała mi ile znaczy warsztat pisarski. Oczywiście, że pomysł też musi być chwytliwy, ale patrząc się na część pierwszą, gdzie pomysł nie był zły, ale wykonanie tej książki psuło cały efekt, jestem w bardzo pozytywnym szoku jak autor poprawił swoje umiejętności pisarskie w części drugiej. Zaznaczę, że od wydania poprzedniego tomu minęły trzy lata.

Tak się zastanawiam czy jest konieczność znania tomu pierwszego przed sięgnięciem po ten i mam wątpliwości, bo pojawią się odniesienia do poprzedniego tomu, ale nie są one tak znaczące dla obecnej fabuły, która została mocno pchnięta w czasie. Ten zabieg przeskoczenia w czasie nadał tej historii świeżości i pozwolił w jakimś sensie na odcięcie się od tego co było.

Przygoda Posthumusa została osadzona już w wolniejszym tempie, co daje dobre wczucie się historię. Patrząc się na tę część już wiem czego zabrakło w pierwszej. Emocji. Wreszcie tutaj mogę poczuć odczucia samego bohatera, jak i postaci, które mu towarzyszą, a które też pojawiają się na tyle często, że już nie muszę się zastanawiać kto jest kim. Sama historia też nabrała wymiarowości, bo tym razem jak Posthumus jest nieprzytomny to akcja bez jego udziału dzieje się dalej z perespektywy innych osób, a nie jest luka w fabule jak w poprzedniej części.

Odcinając się od pierwszego tomu mogę polecić „Zachwianie wiary” dla kogoś kto lubi klimaty kosmiczne. Gdzie nie brakuje podróży międzyplanetarnych, poznawania nowych ras i uciekania przed złem, które ściga naszego bohatera. Zakończenie jest otwarte i nie spodziewałam się, że po poprzedniej części szczerze będę chciała się dowiedzieć co dalej, ale ten tom podniósł poprzeczkę i chęć poprzebywania jeszcze chwilę w kosmosie.