Zapomniane dzieje to opowieść o młodych ludziach, których życie jest niezwykłe i zapiera dech w piersi. Kto nie chciałby zamiast zajęć, skakać ze spadochronu lub brać udział w wyścigach samochodowych? Bo ja na pewno zamieniłabym uczelnianą ławkę, choć na jeden dzień, aby przenieść się do magicznego świata i poczuć urok szkoły Denedrum.

Mateusz Żygadło jest studentem psychologii w Krakowie. Od wczesnych lat dzieciństwa interesował się fantastyką, nie tylko tą zagraniczną. Jak sam mówi, docenia także polskich znakomitych autorów. Z jego zamiłowania wykwitła książka, którą właśnie trzymam w dłoniach. Zapomniane dzieje to jego pisarski debiut, marzenie, które chciał za wszelką cenę spełnić i mu się udało. Bierze udział w różnych konwentach fanów fantasy, gdzie intensywnie się udziela. Zawsze chciał wkraść się w ten świat i zostać w nim na dłużej.

Jamesa obudziły ptaki. Nie było w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że następnego dnia miał rozpocząć nowy etap w swoim życiu. Zacząć naukę w nowej szkole, zamieszkać w akademiku, z dala od rodziców i świata, w którym był niewidzialny. To właśnie ten nowy początek całkowicie zmieni młodego mężczyznę. Co los przygotował dla niego? Czy jego życie zmieni się na lepsze? Czy znajdzie dziewczynę, stanie się bardziej towarzyski, na czym mu zależało? Kim jest ostatni z żyjących wielkiego rodu Martoldeville i kim są Atofeni?

Powieść posiada wszystkie cechy literatury młodzieżowej. Pełna tajemnic, zagadek, sekretów, opowieść o relacjach młodych ludzi. O hierarchii wielkich rodów, władców i zagrożeń jakie na nich czyhają. Pełna szacunku do osób starszych, profesorów i mistrzów, którzy szkolą adeptów magii. Zaskakująca jest miłość do nauki, uczniowie tej wyjątkowej szkoły sami chcą poszerzać cały czas swoją wiedzę, posiąść jej jak najwięcej, wiedząc, że tylko dzięki temu staną się potężniejsi. Ważną częścią jest również rywalizacja, tych dobrych i złych, ale także młodych dam o serce niezwykle przystojnego mężczyzny. Kogo wybierze i czy ten wybór będzie słuszny?

Zapomniane dzieje to lekka książka, którą przeczytałam w kilka dni. Mnie osobiście zauroczyła Bler. Uwielbiam jej charakter i sposób bycia, od samego początku skradła moje serce i zostałam jej wielką fanką. Kibicowałam jej na każdym kroku i popierałam czasem szalone decyzje. Nie będę zdradzać, kim dokładnie jest, jaką funkcję pełni w Denedrum, ponieważ musi być to niespodzianka dla osób, które sięgną po tą powieść, ale mogę przysiąc, że polubicie ją tak samo mocno jak ja. Ciekawe jest zakończenie i będę czekać na premierę tomu drugiego. Mam nadzieję, że będzie w nim jeszcze więcej zagadek, z którymi trudzić się będą bohaterowie.

Debiut Mateusza Żygadło jest zaskakujący i bardzo dobry. Jestem pod wrażeniem jego talentu pisarskiego. Stworzył ciekawy świat pełen napięcia i tajemnic, który wciąga czytelnika. Zapomniane dzieje to kawał dobrego fantasy.

Ile razy zdarzało się Wam narzekać na szkołę, nauczycieli, nudne zajęcia? Mnie bardzo często. W szkole, z jaką mamy do czynienia w tej książce, każdy chciałby się znaleźć. W szkole, gdzie wszystko jest możliwe, gdzie marzenia się spełniają... Takiej szkoły można pozazdrościć Jamesowi, głównemu bohaterowi.

Czym są "Zapomniane dzieje"? To projekt, który miał na celu ochronę Jamesa. Powstał gdy chłopak w wieku dwóch lat stracił biologicznych rodziców. Teraz projekt ten ma na celu przywrócenie Jamesowi należnej jego rodowi pozycji w magicznym świecie. W tym świecie dowiaduje się, że jest potomkiem Wielkiego Rodu Martoldeville. Czeka na niego mnóstwo nowości, niesłychanych rzeczy, tajemnic, niebezpieczeństw i przede wszystkim magia. Tam też spotyka Atofenów, którzy mają prawo i możliwości korzystania z mocy. A czym jest owa moc? Jak działa? James miał tego wszystkiego się nauczyć...

"Nauczę cię być groźnym. Nauczę cię być szanowanym. Nauczę cię być postrachem. Nauczę cię, jak być panem, a przede wszystkim dam ci coś, co pozwoli ci mieć do tego wszystkiego prawo!"

Dużym plusem powieści mogliby stać się bohaterowie, ale nie do końca tak było. Co prawda są osobami z nadprzyrodzonymi mocami, co sprawia, że jest to dość oryginalna i interesująca kreacja, ale zabrakło mi w nich tego czegoś, więcej charakteru, więcej, a raczej brak emocji.

Poznajemy 16-letniego Jamesa, który ma rozpocząć naukę w nowej szkole Denedrum w Anglii, z ludźmi, których nie zna. Jest nieśmiałym typem ponurego, milczącego samotnika, nie potrafiącym wyjść z inicjatywą, który woli dobrą książkę i film niż hałaśliwych znajomych, czego ludzie w jego wieku nie potrafią zrozumieć i zaakceptować. Jednakże pragnie zmienić swoje dotychczasowe życie, zyskać aprobatę innych, zacząć się udzielać, po prostu żyć.

Natomiast Bler to piękna i twarda dziewczyna, która ma dużą wiedzę, jednak niejednokrotnie denerwowała mnie swoim irracjonalnym zachowaniem. To przy niej James przeżywa pierwsze zauroczenie. Ale za szybko mu to wszystko wychodzi. Niby jest samotnikiem, trudno mu zagadać do dziewczyny, a tu nagle pojawia się w nowej szkole i z miejsca podbija serca wszystkich dziewczyn! A gdzie podziała się jego nieśmiałość?

"(...) tak na ciebie czekałam... Tyle lat umierałam ze strachu, że może ci się coś stać tam, poza naszym światem."

Chyba najbardziej przekonał mnie do siebie mistrz Duhajew. On miał naprawdę ciekawą osobowość. Bawił mnie tym, w jaki sposób zwracał się do Jamesa: pomiocie kulawej kuny, zdechły ochłapie stukniętego kozła, zatęchła krewetko, szczurzy kale czy rozmokły bałwanie.

Sceny romantyczne są, ale bardzo skąpe, to tylko drobne miłostki, romansiki, są jakby dopiero zaczątkiem do bardziej śmiałych wydarzeń, na które liczę w dalszych częściach. Pewne wątki aż proszą się o rozwinięcie. Chciałabym bardziej poznać Garba - Pierwszego Kapelusza Jamesa czy księżniczkę Alice.

Od pierwszych stron zostajemy wciągnięci w intrygę, której punkt przełomowy następuje pod koniec książki, a i tak nie otrzymujemy odpowiedzi na wszystkie pytania. Książka nie została domknięta, dlatego też możemy liczyć na kontynuację serii. Zakończenie może nie wszystkich zadowolić, jednak ja jestem usatysfakcjonowana, ale czekam na to, co będzie dalej. Autor miał bardzo intrygujący pomysł na fabułę, ale myślę, że nie do końca go wykorzystał. Akcja nie jest zawrotna, dopiero pod koniec tak naprawdę przyspiesza.

To, co najlepiej Żygadle wyszło, to to, że gdzieś tam pomiędzy wierszami przypomina nam, że liczy się wnętrze i charakter człowieka, a nie jego wygląd czy bogactwo.

"Wielkie majątki i potężna rodzina nie zawsze są powodem do dumy i nie zawsze dają szczęście."

Autor daje nam też odczuć, jak ważna jest przyjaźń i wierność wyznawanym zasadom czy oddanie sprawie.

"Ambicja potrafi zniszczyć każdą przyjaźń, nawet najlepszą."

Książka dzięki bogatemu słownictwu i ciekawym pomyśle na fabułę okazała się, jak dla mnie interesującą lekturą, ze sporym potencjałem, ale autor musi jeszcze popracować nad wieloma aspektami książki i warsztatem literackim. Jest jeszcze bardzo młody, a to jego debiut, więc wszystko jeszcze przed nim.