6 kwietnia 1920 roku na świat przychodzi Józef, nieświadomy czuwającego nad nim Anioła – Eliasza, towarzysza życia, które ma zapach prochu i lawendy.

Życie tego dorastającego człowieczka biegnie na Kresach, gdzie chodzi do szkoły, spędza czas na pomocy rodzicom przy gospodarstwie i psotach z przyjaciółmi. To tam poznaje swoją pierwszą miłość- Marusię, Ukrainkę pachnącą lawendą. I to tam przychodzi mu rozstać się z bliskimi mu ludźmi, których na drugi świat ślą choroby. A potem jego marzenia o stworzeniu domu z ukochaną, przerywa wojna. Nieproszona wchodzi do jego życia i obraca je o 180 stopni, pozostawiając za sobą żal i smutek.

Historia Józefa opisana w książce autorstwa Mariusza Gładzika jest w moim odczuciu hołdem, dla wszystkich tych, którzy musieli lub muszą zmagać się z wojną. Dla których strach o własne życie, o los swoich bliskich, stracone marzenia, tęsknota za normalnością stały się codziennością. To historia tak aktualna, choć opisuje odległe dla mnie, ale wcale nie tak dalekie czasy, zmusza do zatrzymania się w pędzie życia i refleksji. Napisać że ta powieść wzrusza, to za mało by określić co czułam podczas jej czytania. Łzy leciały jak grochy, a ja nie próbowałam ich powstrzymywać.

To naprawdę świetna książka. Język jest przystępny co sprawia, że pochłaniamy historię zawartą w lekturze, choć jest niełatwa i zostawia głęboki odcisk na duszy. Bohaterowie są wyraziści, z łatwością możemy ich sobie wyobrazić, a prowadzone przez nich dialogi są naturalne. Polecam nie tylko miłośnikom historii, ale również tym którzy szukają dużych emocji i mocnego tąpnięcia.

ig: _whispered_stories

[współpraca recenzencka]

Na wstępie chciałam bardzo podziękować wydawnictwu [] za możliwość współpracy.

„Wojna dla każdego pisze zupełnie inną historię”

Przechodząc do recenzji. Wojna. Jedno słowo, a przyprawia o negatywne myślenie. Ból, cierpienie, zniszczenie to są jej dzieci, a my 'zwykli” ludzie jesteśmy w tym wszystkim zwykłymi pionkami, przesuwanymi przez ludzi nad nami. Taki już jest świat. Autor „Zapachu prochu i lawendy” oddaje rewelacyjne realia tamtejszych czasów. Pierwszy raz miałam styczność z książką tak typowo historyczną, zazwyczaj, jak czytam coś związanego z historią to biografie. Spotkało mnie miłe zaskoczenie. Bardzo podobała mi się książka, głównie przez sposób jej napisania. Jest prosta w odbiorze, tak aby każdy był w stanie wszystko zrozumieć. Posiada to co kocham, przemyślenia!(dotyczą one tutaj wojny i tamtejszych czasów, ale są bardzo aktualne na dzisiejsze czasy). Trzecia osoba, daje poczucie, jakby ktoś nam historię opowiadał. Bardzo dobrze w zrozumieniu treści pomagają mapy, które znajdują się w książce, jako wklejka. Jeżeli są wspomniane miejsca, to łatwo można je tam znaleźć. Na uznanie zasługuje fakt, że mapy są narysowane a nie zrobione przez grafika. Chciałabym wspomnieć również o okładce, która moim zdaniem jest bardzo fajne przemyślenia co do postaci znajdującej się na niej: mężczyzny i chłopca. Jest to jasne nawiązanie do historii głównego bohatera.

Józefa poznajemy w momencie narodzin z perspektywy Eliasza, jego „opiekuna”, którego perspektyw przewija się w książce jeszcze kilka razy. Mamy przedstawione dzieciństwo, na Wołyniu, mężczyzny, w którym już spotkał się z bólem- śmierć przyjaciół: Oli i Tadka i śmierć ojca. Jednak jego światłem stała się Maria, Ukrainka, w której skrycie się podkochiwał. Następnie przechodzimy przez następne etapy dojrzewania Józka, jego pierwszą miłość- jest to właśnie Marusia, z którą był szczęśliwy. Wszystko wydawało się, że jest w porządku, lecz los bywa przewrotny. Wojna. Mężczyzna musiał stanąć przed ciężkim wyborem. Zostawić wszystko włącznie z Marią i uciekać, czy zostać i narazić się na śmierć. Ze względu na swoją narodowość (Polak) musiał z rodziną w środku nocy uciekać, ponieważ wiemy z historii co się działo na Wołyniu... Józef traci wszystko, wszystko to co kochał. Później poznajemy dalsze losy bohatera, jego pobyt i działania wojenne przeciw Niemcom, okrutne obrazy jakie przyszło mu widzieć, a przede wszystkim śmierć. Nie mówiąc za dużo chciałabym jeszcze coś napomknąć. Józef po wszystkich druzgocących wydarzeniach, jakie doświadczył musi zmierzyć się po wielu latach z przeszłością. Stanie twarzą w twarz z niemieckiego pochodzenia Karlem i jego żoną Sophią. Czy Józef będzie potrafił zmierzyć się z przeszłością?

Mniej więcej zarysowałam fabułę książki, skupiając się na głównym bohaterze, jednak teraz warto przerzucić swoją uwagę na tło książki. Opisy przyrody, albo pracy gospodarzy, jakie pojawiają się bardzo oddawały mi nastrój książek typu „Pan Tadeusz” czy „Chłopi”, co jest na plus, ponieważ budowały nastrój. Dzięki temu, bardziej można było wczuć się w miesiąc, w którym rozgrywały się wydarzenia.

Mimo, że książka jest świetna to mam pewne zastrzeżenie co do zakończenia. Na końcu jest bardzo widoczna retrospekcja czasu, chodzi mu głównie o przeskok z roku 1945 na 1985. Nie ma nic pomiędzy. Nie dowiadujemy się nic o Józefie, tylko od razu po tym przeskoku zapoznajemy się z historią Karla, a losy głównego bohatera dopiero przeplatają się na końcu i są tak powierzchownie powiedziane. Ale czy to jest, aż tak rażące? Uważam, że nie chociaż mógłby być jeden rozdział pośrodku, tak w roku 60 dotyczący co się u mężczyzny wydarzyło po tragicznych zdarzeniach.

Podsumowując, na sam koniec chcę zachęcić każdego do przeczytania tej historii, ponieważ jest tego warta. Według mnie, takie książki zasługują nawet na miano lektury szkolnej, bo są po prostu prosto napisane. Nie ma trudnego języka, wszystko jest jasne, a akcja wręcz płynie. Utwór Pana Mariusza Gładzika zdecydowanie zasługuje na uznanie.