Zemsta to uczucie, które potrafi spalić wszystko – także tego, kto je nosi. Właśnie ten motyw staje się sercem powieści Żądza zemsty Tomasza Tomaszewskiego – mrocznego, psychologicznego thrillera, który nie tylko trzyma w napięciu, ale też zmusza do refleksji nad granicami ludzkiej wytrzymałości i moralności.
Po dramatycznych wydarzeniach z poprzedniej części serii (choć nieznajomość wcześniejszego tomu nie wyklucza zrozumienia tej książki), Nikodem Wiśniewski próbuje poskładać swoje życie. To próba niełatwa, bo traumatyczne wspomnienia ciągle tkwią w nim jak drzazgi, a codzienność tylko pozornie wraca do normy. Kiedy jego partnerka Karolina zostaje porwana, a w mieście zaczynają ginąć policjanci, Nikodem staje się nie tylko śledczym, ale i bezpośrednią ofiarą nowej gry psychologicznej, której reguły ustala ktoś z jego przeszłości.
To, co czyni tę książkę wyjątkową, to nie sama intryga – choć i ona jest precyzyjnie skonstruowana – lecz psychologiczna głębia, z jaką autor buduje wewnętrzny świat swojego bohatera. Autor nie idzie na skróty: pokazuje dylematy moralne, emocjonalny rozpad, wewnętrzne konflikty. Nikodem nie jest ideałem – jest poranionym, skomplikowanym człowiekiem, który czasem bardziej przypomina antybohatera niż wzór sprawiedliwości. I to właśnie czyni go autentycznym.
Miejsce fabuły - Kraków - nie jest tylko scenerią. To miasto-maska, które u Tomaszewskiego nabiera dusznej, niemal onirycznej atmosfery. Autor świetnie wykorzystuje kontrasty – historyczne piękno kontra surowość blokowisk, światło dnia kontra mrok bram i piwnic, otwarte przestrzenie kontra klaustrofobiczne wnętrza. To miasto, w którym każdy zakamarek może kryć zagrożenie. Miejsca znane, a zarazem przerażająco obce. Tak jak Nikodem nie poznaje samego siebie, tak i Kraków staje się lustrem jego lęków i frustracji. Rzadko spotyka się w polskim kryminale tak dobrze wkomponowaną przestrzeń w psychikę bohatera.
Na uwagę zasługuje też język autora – prosty, ale sugestywny. Nie ma tu miejsca na zbędne opisy czy tanie emocjonalne chwyty. Każde słowo zdaje się ważyć więcej, a cisza między zdaniami często mówi więcej niż dialog. Tomaszewski doskonale operuje rytmem narracji – potrafi przyspieszyć akcję, ale umie też zatrzymać się nad jednym gestem, wspomnieniem, detalem.
Choć książkę czyta się szybko, zostawia po sobie uczucie ciężaru. Nie przez brak dynamiki, ale przez emocjonalny ładunek. To nie jest thriller dla rozrywki, lecz historia, która skłania do myślenia: czy zemsta ma granice? Co jesteśmy w stanie poświęcić, by ją zrealizować? I czy naprawdę daje ona ukojenie?
Żądza zemsty to wciągający, mroczny thriller psychologiczny, który trafia głęboko – nie tylko w serce, ale i w sumienie. Tomaszewski udowadnia, że potrafi nie tylko budować napięcie, ale też mówić o trudnych emocjach z dużą wrażliwością i wyczuciem. To książka dla tych, którzy cenią inteligentną literaturę gatunkową – gdzie za zbrodnią kryje się człowiek, a za człowiekiem – historia, która boli.
To lektura dla czytelnika dojrzałego, który ceni nie tylko sensację, ale i głębię. Zachęcam, mocna i dosadna, przekonaj się, czy właśnie już do niej dojrzałeś …