Potrzeby ludzkie nie znają granic... Raz są to przyziemne rzeczy, proste do zdobycia, a innym razem fantazje, o których nawet byśmy nie pomyśleli. Ślepo za nimi podążamy, by zaspokoić siebie. Co jednak, jeśli wspomnianą potrzebą jest żądza zabijania? Czy jesteśmy w stanie się przed nią powstrzymać?

"Żądza mordu" to bardzo mroczna historia, opowiadająca o silnej potrzebie zabijania. Główny bohater jest mężczyzną, u którego co jakiś czas pojawia się wspomniana potrzeba, a on nie jest w stanie nad nią zapanować. Strach innych, ostatnie spojrzenia to coś, co go napędza. Nie jest w stanie powstrzymać się przed nikim, ani przed niczym. Wszystko ma dokładnie zaplanowane, aż do momentu, gdy pojawiają się pierwsze odnalezione zwłoki... Wtedy rusza "machina", którą nie sposób powstrzymać. Tylko kto to zrobi?

Tomasz Tomaszewski stworzył bardzo mroczną historię dla osób o mocniejszych nerwach. Fabuła powieści opiera się na psychopatycznych zachowaniach, postępowaniu "geniusza" zbrodni. Sama w sobie historia jest bardzo dobrze skonstruowana, zawierająca liczne szczegóły. Dobrze przemyślana, potrafiąca wzbudzić napięcie u czytelnika. Nieprzewidywalna, za co należy się ogromny plus. Do tego pełna zwrotów akcji, że nie sposób się od niej oderwać. Pogrążona w mrocznym klimacie, gdzie każdy kolejny ruch może być ostatnim.

"Żądza mordu" to jedna z tych historii, których nie chcę czytać, ale ją uwielbiam i wybieram w ciemno. Idealnie skonstruowana fabuła, bohaterowie z charakterem i zbrodnia, która nie jest oczywista. Możliwość śledzenia śledztwa, czy towarzyszenia wydarzeniom. Bardzo dosadna, wręcz momentami aż odpychająca. Dla ludzi o mocnej psychice. Zdecydowanie warta uwagi.

Życie Nikodema Wiśniewskiego z pozoru niczym się nie różni od życia wielu bogatych ludzi. Jest właścicielem firmy deweloperskiej, która przynosi mu niemałe zyski. Może pozwolić sobie praktycznie na wszystko, co można kupić za pieniądze. Życie prywatne też nie jest złe, kobiety do niego lgną, a on z tego korzysta. Jednak to tylko jedna strona jego osobowości. Co jakiś czas budzą się w nim żądze, które musi zaspokoić i to tak, aby nikt się o tym nie dowiedział. Nikodem ma potrzebę zabijania i tylko wtedy czuje się tak naprawdę szczęśliwy i zaspokojony. Zawsze jednak uważa, aby nie zostawić po sobie śladów, aby nie zostać złapanym.
Pewnego dnia ktoś postanawia mu namieszać w życiu i to bardzo. Na budowie jednego z osiedli zostają znalezione zwłoki i to dopiero początek tego, co niebawem się stanie. Co czeka Nikodema? Dlaczego zabija? Kto chce, aby policja się nim zainteresowała? Kto zna jego tajemnicę?

Zacznę od tego, że to nie jest książka dla każdego. Zanim zaczniemy ją czytać, musimy mieć świadomość, że jest naprawdę brutalna, a opisy niektórych scen pozostają w pamięci na długo. Dla mnie akurat to zaleta tego po książce oczekiwałam i to dostałam.
Mnie historia, jaką znalazłam w książce, podobała się, wciągnęła mnie na tyle, że z przyjemnością śledziłam każdą kolejną stronę, próbując odgadnąć, kto, co i jak (i do końca mi się nie udało).

Bohaterowie ciekawi, dość dobrze wykreowani, mroczni (czyli tacy, na jakich liczyłam).

„Żądza mordu” to książka dla osób lubiących czytać mroczne pozycje, mające mocne nerwy. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Żądza mordu to mroczny thriller psychologiczny, który nie bierze jeńców. Brutalny, bezwzględny i bezkompromisowy. Tomasz Tomaszewski w swojej powieści przedstawia przerażającą podróż w głąb wypaczonego umysłu, który funkcjonuje tuż obok nas – pod płaszczykiem normalności.
Głównym bohaterem jest Nikodem Wiśniewski – deweloper z Krakowa, prowadzący dostatnie życie, które z pozoru niczym nie odbiega od standardów klasy wyższej. Jednak za zamkniętymi drzwiami jego domu i umysłu kryje się coś znacznie mroczniejszego – mężczyzna skrywa żądzę przemocy i śmierci, którą zaspokaja w wyjątkowo brutalny sposób. Wszystko zaczyna się od tajemniczego morderstwa na placu budowy, które uruchamia lawinę zdarzeń. Nikodem zaczyna tracić kontrolę nad swoim sekretnym życiem. Gdy odkrywa w piwnicy własnego domu ukrytą komnatę tortur – o której sam nie miał pojęcia – jasne staje się, że ktoś inny zna jego tajemnice… i manipuluje nim. A gdy uchylę rąbka tajemnicy i dodam, że pojawią się kobiety z przeszłości bohatera, to już puśćcie wodze fantazji …
Nikodem to postać złożona, która nie pozwala się łatwo sklasyfikować. Jest inteligentny, opanowany, pozornie normalny. A jednak wewnątrz niego wrze – potrzeba zadawania cierpienia, panowania nad innymi, zabijania. To zarówno potwór, jak i ofiara – pytanie tylko, czego (lub kogo). Autor z premedytacją buduje napięcie wokół jego przeszłości, sugerując, że „żądza mordu” nie wzięła się znikąd. Co ważne: Tomaszewski nie daje nam gotowej odpowiedzi, skąd się to bierze. Czy Nikodem był ofiarą w dzieciństwie? Czy ktoś go ukształtował? Czy może jest po prostu wcielonym złem? Równie intrygujące są postaci drugoplanowe, które pełnią rolę luster – pokazując różne odbicia zła, manipulacji i winy.
Żądza mordu nie jest tylko opowieścią o seryjnym mordercy. To książka, która eksploruje ciemne zakamarki ludzkiej psychiki, pytając: Czy potwory rodzą się, czy są tworzone? Tomaszewski dotyka wielu ważnych tematów:
• Podwójna tożsamość – Nikodem Wiśniewski to przykład człowieka, który prowadzi dwa życia. Jedno zbudowane na pozorach sukcesu, drugie – przesiąknięte krwią. Ten motyw przywodzi na myśl klasyczne postacie literackie, jak Dr Jekyll i Mr Hyde.
• Wina i kara – powieść balansuje między pytaniem o sprawiedliwość, a próbą zrozumienia, co sprawia, że człowiek przekracza granicę między dobrem, a złem.
• Manipulacja i trauma – nie wszystko, co robi Nikodem, jest w pełni świadome. Autor sugeruje, że ktoś lub coś z zewnątrz steruje jego decyzjami. To może być osoba, ale też niewypowiedziana trauma z przeszłości.
Powieść ma ciężki, duszny klimat – przypominający klaustrofobiczny koszmar. Akcja toczy się w Krakowie, ale przedstawionym bez romantyzmu – tu to miasto staje się sceną zbrodni, miejscem ukrytych tajemnic i symbolicznie oddaje mrok w duszy bohatera.
Narracja prowadzona jest momentami w pierwszej, a momentami w trzeciej osobie – co wzmaga niepokój i buduje dystans między czytelnikiem, a wydarzeniami. Efekt? Czujesz się jak intruz w świecie, którego nie rozumiesz, ale nie możesz od niego oderwać wzroku.
Autor pisze bez zahamowań. Opisy są drastyczne, często wywołujące dyskomfort – ale właśnie o to chodzi. Styl autora jest ostry jak skalpel, skupiony na psychologii postaci i brutalnych realiach, w których przyszło im funkcjonować. Nie ma miejsca na zbędne ozdobniki – każde zdanie ma uderzyć, wstrząsnąć, zostawić ślad.
Dla kogo jest ta powieść? To pozycja zdecydowanie dla wytrwałych i wielbicieli mocnych doznań w literaturze. Jeśli lubisz thrillery, które stawiają brutalność na pierwszym planie i nie boisz się długiego, krwistego widowiska – warto dać jej szansę. Jeśli jednak cenisz bardziej stonowane tempo, złożoną psychologię postaci i literacką elegancję, lektura może okazać się instrumentem tortury psychicznej.