Pokolenie socialsów to osoby urodzone w lub po 1995 roku. Ich styl życia różni się znacząco od poprzednich pokoleń. Jest to spowodowane przede wszystkim znajomością od najmłodszych lat z najnowszą technologią, która stanowi dla nich naturalne środowisko. Wysyp nowych portali społecznościowych, które wymagają od użytkowników coraz większego zaangażowania, powoduje, że szybko przenoszą całe swoje życie do internetu. Tam schowani za filtrem odgrywają swoje role, aby zdobyć popularność i móc realizować cele. Biorą udział w wyścigu, w którym wygrywają Ci z najbardziej odjazdowymi wakacjami, drogimi ciuchami i szerokim uśmiechem, przez który przebijają równe, białe zęby. Jednak w życiu realnym to samotni i smutni ludzi.

Wojciech Polański w swojej książce przybliża historię popularnego w sieci chłopaka, który trafia do elitarnego krakowskiego liceum. Tam poznaje młodych ludzi należących do szkolnej elity. Wszyscy piękni, ambitni i obrzydliwie bogaci. Nauczeni, że zawsze dostają, to czego chcą i sięgają po coraz więcej z przekonaniem, że wszystko im się należy. A przede wszystkim należy im się sukces. Własna firma i linia ubrań, która da im uznanie i życie na wysokim poziomie. Jednak Ci młodzi i głodni życia ludzie szybko przekonują się, że kolejna karta kredytowa nie zastąpi im obecności rodziców i prawdziwego przyjaciela, przy którym można ściągnąć maskę i po prostu pobyć sobą. W ucieczce przed samotnością sięgają po alkohol, narkotyki i dziki seks, z nadzieją, że wtedy poczują coś naprawdę.

Jedno jest pewne. Autor poruszył ważny temat o którym warto mówić. Pomysł na fabułę jest strzałem w dziesiątkę, a losy bohaterów przedstawione w ciekawy sposób, co zachęca do śledzenia ich historii. Jednak nie do końca było tak kolorowo. Uciążliwy dla mnie okazał się styl autora, oraz narracja, która momentami wprowadzała niemałe zamieszanie. W tej kwestii czuć, że to debiut, który wymaga dopracowania. Być może książka nie była dla mnie odkryciem, bo podjęty w niej temat nie jest mi obcy, ale myślę, że to dobra lektura dla młodszych czytelników, którzy dorastają w tym chorym świecie. Być może dla kogoś będzie pobudką i zachętą do zdjęcia swojej maski.

Zacznę od tego że od pierwszych stron widać iż jest to debiut, niezbyt udany moim zdaniem. Okładka przyciąga wzrok i interesuje, sam pomysł na książkę, aby uwypuklić problem zbyt dużej ilości pieniędzy i popularności jest bez zarzutu, ale sposób w jaki zostało to wykonane pozostawia wiele do życzenia. Sama stosunkowo niedawno opuściłam mury szkoły i nigdy nie spotkałam się z takim zachowaniem i odzywkami wśród rówieśników.
Momentami odczułam że autor sam nie wie o czym pisze, wszystko było naciągnięte i wyolbrzymione do kolosalnych rozmiarów. Miałam wrażenie że między "fabułę" autor wciska swoje osobiste przemyślenia, z którymi często nie mogłam się zgodzić, co zupełnie nie pasowało do sposobu prowadzonej narracji.
Główny bohater, Warszawiak, to chłopak wchodzący powoli w dorosłość, któremu już udało się w życiu coś osiągnąć, lecz podczas czytania można było odnieść wrażenie że to wszystko go przerosło. Nadęty, jak większość bohaterów, jest wyjątkowo niedopracowaną postacią. Sam nie może się zdecydować jaki ma stosunek do pieniędzy - raz chełpi się swoim bogactwem i niezależnością, raz uważa że pieniądze nie mają znaczenia. W pewnym momencie dobitnie , niemal przemocą wymaga od kolegi szacunku do kobiet, po czym po odbytym stosunku wulgarnie uświadamia dziewczynę że chciał się z nią tylko przespać i wyrzuca ją.
W całej książce kobiety są traktowane jedynie jako CIAŁO, a nie osoba, otwarte dzielenie kobiet na te ładne które nie lecą na Warszawiaka, Ładne które na niego lecą i te zdecydowanie brzydkie, komentarze na temat biustu są dla mnie stanowczo na "nie".
Jedyną zaletą tej książki jest to, że porusza problem nadmiernej popularności
oraz to że jest krótka.

Tak naprawdę ta książka nie powinna otrzymać ode mnie żadnej gwiazdki. W tej recenzji napiszę, dlaczego tak uważam, ale ostrzegam, że pojawią się spoilery. Zacznę od tego, że to miała być historia nastolatków, którzy całe swoje życie zamykają w Internecie i odcinają się od rzeczywistości. Pomyślałam, że będzie to ciekawe spojrzenie na młode pokolenie wychowane w dobie smartfonów. Nic bardziej mylnego. Otrzymałam książkę, której główny bohater jest zadufanym w sobie dupkiem, dla którego ważne są narkotyki, alkohol i seks z dziewczynami, które zmienia częściej niż bieliznę. Nie ma dla nich nawet szacunku (sam to przyznał w rozmowie z kolegą). Jest to po prostu wstrętne, a najgorsze jest to, że nikt nie mówi mu, że to niewłaściwe postępowanie. Jego rodzice wyjechali i zostawili go samego, a koledzy mają w nosie to, co robi, a nawet robią to samo. Oprócz tego na prawie każdej stronie pada nazwa marki odzieżowej lub kosmetycznej. Wiem, że to miało podkreślić, na co obecnie część nastolatków zwraca uwagę, ale mnie to tylko drażniło. Tematy, które zostały wplecione do tej książki zostały wprowadzone bardzo pobieżnie i w większości nie zostały rozwiązane. Chodzi mi o wykorzystanie seksualne, depresję, próby samobójcze, uzależnienie od narkotyków i alkoholu, zdrady. Na kilku ostatnich stronach zostały poruszone tematy czarnych protestów, feminizmu, kobiet i równouprawnienia. Nie dość, że przekazane to zostało w sposób dla mnie straszny, to jeszcze nie miało to absolutnie żadnego wytłumaczenia dla "fabuły". No właśnie, napisałam "fabuły", ponieważ ta książka nie zmierza do żadnego konkretnego punktu, a zakończenie jest takie, że ktoś po prostu urwał historię w dowolnym momencie i nie interesowało go to, co będzie dalej. Mogłabym napisać tu jeszcze o stylu itd, ale naprawdę nie chcę już pisać na temat tej powieści. Jedyną jej zaletą jest to, że ma bardzo ładną oprawę graficzną i jest bardzo krótka. Więcej plusów nie widzę.
Ta recenzja jest pisana w emocjach ok. 2 godziny po skończeniu tego tytułu, więc jeśli jest trochę chaotyczna, to bardzo przepraszam. Oczywiście książki Wam nie polecam, a nawet szczerze ją odradzam. Nie chcę o niej pamiętać, ale będę musiała o niej wspomnieć w najgorszych książkach roku, nawet nie w rozczarowaniach, bo ona była po prostu zła. Nie wiem, czy muszę napisać tu coś jeszcze. Chyba moja opinia jest klarowna. Au revoir!