Kibel, ubikacja, sanitariat, klozet, wychodek, wygódka, wreszcie także sławojka. Tyle najróżniejszych słów określa ustronne miejsce, do którego udajemy się celem zaspokojenia swoich potrzeb fizjologicznych. Tam, gdzie król chodzi piechotą – to wszak musiało być urokliwe miejsce? Nic bardziej mylnego. A okres monarchów to w ogóle tragiczny czas dla toalet. Śmierć w tak wonnym miejscu, cóż może być bardziej upokarzającego?

Najpierw była starożytność i piękny rozkwit co ładniejszych ubikacji. Były robione nawet z marmuru! A potem nastąpiło niechlubne średniowiecze…Nie tylko kultura spadła tam na psy. Także higiena osobista. Zamiast iść naprzód, ludzie cofnęli się w rozwoju tego dyskretnego obszaru życia. Nagle kąpiel okazała się czymś złym, a do załatwiania potrzeb wystarczyło krzesło z odpowiednim otworem i wiadro. Praktyczne, prawda? Można jednocześnie zarządzać i srać!

Słyszeliście kiedyś słowo „sławojka”, a nigdy nie wiedzieliście skąd się wzięło? Spieszę wytłumaczyć: otóż sławojka, z reguły zamykana na zagięty gwoździk, pochodzi od premiera Felicjana Sławoja Składkowskiego, który popierał zwiększanie świadomości higienicznej polskiego chłopstwa. Prawda, że szczytny cel? Z reguły miewają symbol serduszka lub półksiężyca – po co? Dla wentylacji i zapewnienia choćby minimalnej ilości światła. Nie ma nic gorszego niż sikać po ciemku! Tą i inne ciekawostki znajdziecie w książce „Wstydliwy temat ze złotym dachem w tle”.

Rafał Werszler podał nam na tacy przekrój przez historię ubikacji, od starożytności po współczesność. Zabawne anegdotki wplecione w historyczne fakty dodały uroku całej opowiastce. Choć momentami mogło to dziwnie wyglądać (rozmawiające kwiaty), to rozumiem zamysł – miało być oryginalnie i przystępnie dla Czytelnika. I wyszło! Choć kibel to może i wstydliwy temat, to jednak czytanie o jego historii jest wybitnie zabawne. I cieszcie się, moi drodzy, że macie spłukiwane ubikacje, cieszcie się i radujcie, bywało gorzej!