Jestem świeżo po lekturze tej książki. Choć wampiry to nie moja ulubiona tematyka, to pochłonęłam powieść i nie byłam w stanie się od niej oderwać. Akcja toczy się w dzięwiętnastowiecznym Londynie, w którym poznajemy bohaterów, gdy są jeszcze ludźmi, podopiecznymi tajemniczego lorda Edgara Francisa Huntingtona. Dostrzega on talent pianistyczny głównego bohatera i wprowadza go na pełne przepychu angielskie salony. To tutaj chłopak zasmakowuje w uwielbieniu tłumów i zanurza się w cielesnych przyjemnościach. Razem z nim przeżywamy rozterki związane z odkrywaniem własnej seksualności, trudną, zakazaną miłość i wracamy do skrywanych sekretów rodzinnych, które prowadzą nas w przeszłość determinującą dalszy los chłopaka.
Choć erotyki jest tu sporo, sceny zbliżeń opisane są w wysublimowany sposób. Dorosły czytelnik o otwartym umyśle i z dużą dozą tolerancji nie powinien mieć z nimi problemu. Nie jest to jednakże powieść erotyczna i nie to jest osią historii. Mamy tu wątek kryminalny, miłosny i w końcu fantastyczny. Niespodziewane zwroty akcji nie przestają zaskakiwać do samego końca. W powieści pojawia się wiele terminów muzycznych i malarskich, co pozwala mniemać , iż autorka na co dzień ma styczność z tymi dziedzinami sztuki. Gdy bohaterowie koncertują, możemy niemal usłyszeć muzykę, a gdy patrzą na obrazy, widzimy wszystko to, co się na nich znajduje.
Zakończenie sugeruje, że jeszcze wiele się w tej historii wydarzy. Na okładce widnieje dopisek "tom I", dlatego nie mogę się doczekać kolejnych!

Kiedy dostałam tę książkę, zainteresowało mnie wszystko: i okładka, i opis treści stworzony przez wydawcę. Zaczęłam czytać i… przepadłam. Ta książka po prostu wciągnęła mnie bez reszty. Oto na samym początku poznajemy młodego Armagnaca. Jest potomkiem dawnych kolonizatorów, właścicieli amerykańskich plantacji, którzy w wyniku wojny secesyjnej stracili majątek. Armagnac wraca do Europy, gdzie osiada u swojej zubożałej ciotki w dziewiętnastowiecznym Londynie. Od tej pory jego życie raczej nie wygląda optymistycznie. Od czasu do czasu chłopak grywa na pianinie, żeby zarobić trochę grosza na coś do jedzenia i wysokoprocentowe napitki. Czas najczęściej spędza w knajpie, gdzie spotyka go pewien tajemniczy młodzieniec, który… proponuje mu pracę muzyka pod protektoratem bogatego szlachcica. W zamian za kilka koncertów w duecie z uzdolnionym skrzypkiem Armagnac otrzymuje wygodne mieszkanie, bogactwo, zaczyna bywać na salonach i prowadzić dość, powiedzmy rozrywkowy tryb życia… Ale wszystko to ma swoją cenę. Znacznie wyższą niż zagranie kilku koncertów… Jednocześnie chłopak zaczyna czytać pamiętnik swojej babki. W tym momencie fakty zaczynają składać się w pewną całość, w którą aż trudno uwierzyć… Bo przecież, nie… to niemożliwe, to musi być tylko jakiś dziwny zbieg okoliczności… Ale czy na pewno?
Nie mogę (i nie chcę!) zdradzać więcej. Powiem tylko tyle: treść książki kilka razy w trakcie czytania mnie zaskoczyła! Wciągająca historia, pełna zwrotów akcji i to kompletnie nieoczekiwanych… Tutaj ogromne brawa należą się autorce. Naprawdę! Stworzyła historię fantastyczną, tak wciągającą, że trudno odłożyć książkę podczas czytania. Nie przeszkadzają tutaj ani opisy, dość odważne, przyznajmy, scen łóżkowych, które w przypadku tej książki są jak najbardziej uzasadnione, nie przeszkadza sam trzon historii, który, bądźmy szczerzy, nigdy mnie nie przekonywał. A jednak przeczytałam do końca niemal jednym tchem. I choć tak, jak napisałam wyżej, książka nie do końca jest z gatunku tych, które czytam namiętnie, poważnie zastanawiam się nad sięgnięciem po kolejną część. Nie tylko po to, by poznać dalsze losy bohaterów, ale dla samej przyjemności czytania.
W swojej powieści Agata Suchocka stworzyła klimat niepowtarzalny. Atmosferę, którą trudno jest opisać. Według mnie już choćby z tego powodu warto sięgnąć po powieść. Nawet, jeśli w pewnym momencie okaże się, że treść jednak nie do końca nam odpowiada. Ale polecam, bo ta książka może zburzyć pewne wyobrażenia. Mnie zburzyła. Do tej pory po prostu unikałam tego typu literatury, tego tematu w literaturze, no może z jednym małym wyjątkiem (kto zgadnie, o jaki temat chodzi i jaki to wyjątek? ;). I nagle okazało się, że choć do samego tematu się raczej nie przekonałam, nauczyłam się, że książka może być dobra pomimo nawiązania tu do pewnej przez niektórych lubianej, innych nie tematyki…

Nie lubię wampirów ani książek o wampirach. Nie sądziłam, że kiedykolwiek taką książkę przeczytam. I to do samego końca. A jednak...
"Woła mnie ciemność" zachwyca opisem szczegółów, obrazem XIX - wiecznego Londynu, starannością języka. Czytając myślałam "Dickens, Thackeray, Bronte".
Mroczny klimat tajemnicy, zawiła historia rodu, powrót do przeszłości. Książka warta polecenia, szczególnie dla wielbicieli gatunku. Ja pozostaje pod wrażeniem talentu i pracowitości autorki. I czekam na więcej... choć nie lubię książek o wampirach :). Dla Armagniaca robię wyjątek!