Zmęczona dotychczasowym życiem i pracą Zosia postanawia wyjechać do Hiszpanii, by tam na nowo naładować baterie i z jeszcze większą siłą wrócić do codzienności.

To historia o poszukiwaniu siebie i odkrywaniu własnych pragnień, o skupianiu się na sobie i własnym szczęściu, o pokonywaniu słabości i wieloletnich kompleksów.

„Bielactwo to największy kompleks Zosi”- to pierwsze zdanie opisu książki, dzięki któremu skusiłam się na tę lekturę.
Nigdy nie czytałam niczego obracającego się właśnie wokół tego tematu.
Na moje nieszczęście okazało się, że choroby było tu tyle, co nic. Jedynie wspomniana kilka razy, co nie dało mi tego, na co miałam wielką nadzieję.

Ta książka to moje pierwsze małe rozczarowanie miesiąca.

Ogromnie się nudziłam podczas czytania. Nie dzieje się tu zupełnie nic. Mam wrażenie, że bardzo dużo sytuacji jest rozwleczone, a nie mają większego wpływu na całość fabuły.
Nie polubiłam się z główną bohaterką i jej podejściem do wielu spraw.
Przeszkadzało mi wieczne nazywanie byłego chłopaka „byłym, nie byłym”, rozumiem wspomnienie o tym raz, ale po kilku miałam dość.
Podejście Zosi do tego mężczyzny też niesamowicie mnie gryzło.

Przez całość czekałam na rozwinięcie i to „coś”, niestety zawiodłam się bardzo.
Możemy jednak trafić na piękne ilustracje, a to doceniam w książkach zawsze