Zaciekawiona opisem z okładki zdecydowałam się na debiutancką powieść Anny Tywonek i to jedno spotkanie wystarczyło, żebym całkowicie przekonała się do twórczości autorki. Już na wstępie bez żadnych obaw mogę napisać, że jestem zachwycona podjętym tematem i tym jak "Weronika" trafnie oddaje prozę życia.

To niełatwa opowieść pełna mroków przeszłości, problemów emocjonalnych a także walki o zrównoważony stan. Książka, która wymaga wielkiego skupienia mimo swojej stosunkowo niewielkiej liczby stron. Gwarantuję jednak, że bez problemu zrozumiecie losy głównej bohaterki i murem staniecie za jej drogą ku lepszemu - wiem to z własnego doświadczenia. Przerzucając kolejne strony nie mogłam nadziwić się jak wiele złego może przytrafić się jednej osobie, ale z drugiej strony pozostawałam pod nieustannym wrażeniem postawy Weroniki.

Tytułowa bohaterka czuje się samotna. I to bardzo. Mimo kochającej rodziny Weronika ma poczucie, że jest na świecie całkiem sama. Na co dzień nie pokazuje swoich trosk i w pracy uchodzi za perfekcjonistkę, ale niestety - rozstanie z ukochanym kładzie się negatywnie na jej zdrowiu psychicznym. Sięga więc po alkohol i wpada w silne uzależnienie, bo nie potrafi znaleźć oparcia ani w rodzinie, ani w przyjaciołach. Na szczęście pojawia się Mikołaj, przyjaciel z dzieciństwa, który sam ma swoje sprawy do przepracowania, ale razem podążają w lepszą stronę i powoli odbijają się od dna.

Weronika miała szczęście, że poznała Mikołaja, ponieważ ewidentnie zmierzała w stronę autodestrukcji. On sam nie był idealny, ale patrząc na siebie wzajemnie zrozumieli, że nie mogą żyć tak jak do tej pory. Autorka w bardzo trafny i jednocześnie nie przebierający w słowach sposób pokazała jak łatwa jest droga ku upadkowi a jak ciężka ku lepszej przyszłości. Przyznaję, że losy głównej bohaterki stały się dla mnie centralnym punktem i przez to przeczytałam powieść w jeden wieczór.

"Weronika" to tak naprawdę historia każdej z nas. Może niekoniecznie mówimy tu o silnym uzależnieniu, ale czy nie zmagałyśmy się z ciężkimi problemami, które konkurowały z naszym zdrowiem psychicznym? Anna Tywonek idealnie w punkt oddała niestabilność życia i jego brutalną nieprzewidywalność niosąc jednocześnie nadzieję, że przy ciężkiej pracy i determinacji jesteśmy w stanie się uratować.

Czy można być samotnym wśród ludzi?
—————-
W moje ręce wpadła książka Anny Tywonek „Weronika” i muszę Wam powiedzieć, że ta książka zniszczyła mnie emocjonalnie.
Weronika, dwa lata temu rozstaje się z narzeczonym i od tego czasu jej codzienność staje się okropna. Każdego dnia na siłę ubiera uśmiech na twarz i dla osób ze swojego otoczenia zarówno w pracy jak i w domu rodzinnym udaje, że wszystko jest dobrze. Lecz z każdym dniem jej problemy rozwiązuje alkohol, przez który zaczyna tracić kontrolę. Na imprezie wpada na Mikołaja, przyjaciel z dzieciństwa, okazuje się, że jego życie też jest strasznie skomplikowane, ale i tak robi wszystko żeby wyciągnąć Werkę z dna w którym się znalazła.
Czy mu się uda? Czy posklejają te swoje złamane serca? Czy Weronika opamięta się w porę?
Moliczki, wierzcie mi, że nie spodziewałam się, że ta książka mnie tak zachwyci a dodatkowo zmusić do refleksji. Autorka w tej książce pokazała do czego może doprowadzić alkohol i że alkoholikiem można być w kulturalny sposób we własnych czterech ścianach. Ta historia ma również, wiele innych wątków, które do łatwych nie należą. Dlatego pamiętajcie, że nie zawsze to co widzimy jest tym co dzieje się naprawdę. Bardzo polecam Wam ten tytuł!

Samotność mnie przeraża. Boję się jej. Boję się, że kiedy będzie naprawdę ciężko nie będzie obok mnie nikogo. Dlatego podczas tej lektury wielokrotnie łączyłam się z Weroniką. Czułam podobnie. Myślę, że i zachowałabym się podobnie.
Weronika to kobieta, która problemy rozwiązuje pracą i alkoholem. Z powodu tego drugiego w końcu traci to pierwsze. Nieprzepracowane rozstanie z narzeczonym, znajomi, którzy niby są, ale jakby ich nie było i ciągłe udawanie, że wszystko jest super to na dłuższą metę trochę za dużo. Ukojeniem staje się kieliszek wina, później kolejny, a na koniec coś mocniejszego. To wtedy Weronika czuję, że nic nie musi, a jedyne czego chce to zniknąć.
To okrutnie smutna, trudna i wręcz dobijająca historia. Myślę, że to z czym zmaga się główną bohaterką to największa "choroba" XXI wieku. Niby masz wszystko, ale albo nie masz nic, albo jesteś z tym wszystkim zupełnie sam. To doskonale przedstawiony obraz tego, że to co widzimy na zewnątrz czasem jest zupełnie czymś innym niż to co w środku.

W ciągu dnia mało kiedy mam czas, by w całości móc zapoznać się z całą lekturą. Z tego też względu sięgam po krótsze książki, które również okazują się warte uwagi, a ich niewątpliwym atutem jest to, że ze spokojem można się z nimi zapoznać w jeden dzień. Zazwyczaj jednak gdy moją uwagę zwraca jakąś lektura przede wszystkim zwracam uwagę na jej treść, a nie liczbę stron. ,,Weronika" Anny Tywonek nie okazała się pod tym względem wyjatkowa.

Główną bohaterką tego wydania jest Weronika, kobieta, która musi mierzyć się z własnymi demonami. Problem polegał jednak na tym, iż przed światem przywdziewała maskę szczęśliwej, a tak ogólnie swoje smutki topiła w alkoholu. Tytułowa Weronika jest tak naprawdę osobą, z którą wielu czytelników może się utożsamić lub też znać kogoś takiego w otoczeniu, kto bez wątpienia potrzebuje wsparcia i pomocy.

,,Weronika" Anny Tywonek to książka refleksyjna i melancholijna ze względu na opisy przeżyć autorki, która ze smutkiem mierzyła się w towarzystwie procentów. Bez wątpienia jest to jedno z tych wydań, które warto jest mieć na uwadze, gdy jest się pełnoletnim czytelnikiem i wie się o tym, że topienie smutków w alkoholu na pewno nie jest najprzedniejszym rozwiązaniem. Choć ,,Weronika" Anny Tywonek nie jest obszerna, to niesie ze sobą olbrzymi ładunek emocjonalny.

Witajcie kochane mole książkowe.
Czasem trafiamy na książki które zupełnie nas zaskakują.
Na mojej liście takim tytułem okazała się debiutancka powieść Anny Tywonek "Weronika".
Do sięgnięcia po tę książkę zachęcił mnie opis na okładce.
Tytułowa Weronika ma wszystko o czym może marzyć młoda kobieta.
Urodę z dobrą pracę i pieniądze. Do tego wszystkiego dochodzi przebojowa osobowość i pewność siebie .
Mieszanka wprost idealna.
Szybko okazuje się jednak, że cała postawa bohaterki jest jedynie iluzją, maską wkładaną na potrzeby innych ludzi zarzucaną dopiero w domowym zaciszu.
Dziewczyna nie potrafi bowiem uporać się z traumą powstałą po tym jak jej ukochany narzeczony Kuba odszedł.
Przysłowiowym gwoździem do trumny okazała się dla Weroniki wiadomość, że mężczyzna szybko znalazł sobie nową partnerkę, której w niedługim czasie się oświadczył.
Świat Werki zatrząsł się w posadach, emocje wyraźnie ją przytłoczyły.
Ukojenie kobieta znajduje w.. kieliszku oraz głośnych imprezach.
Początkowo pije niewiele, ot tyle tylko by się rozluźnić i wyciszyć natrętne myśli.
Z czasem jednak wpada w pętlę zgubnego dla niej nałogu..
Hakie będą konsekwencje wyborów Weroniki?
Czy uda jej się przezwyciężyć demony rozrywające jej duszę i wrócić na właściwe tory?
Jaką rolę w jej życiu odegra dawno nie widziany przyjaciel z dzieciństwa, Mikołaj?
Przekonajcie się sami.
Cóż mogę powiedzieć? To była dla mnie bardzo trudna książka, głównie ze względu na ogrom bólu przelanego przez autorkę na kolejnych stronach.
Ta historia porusza wyjątkowo trudne tematy i choć nie jest zbyt obszerna i została skategoryzowana jako literatura obyczajowa dla mnie zdecydowanie zalicza się do powieści psychologicznych.
Mamy tu bowiem szczegółową analizę przeżyć wewnętrznych Weroniki.
Na pewno nie jest to książka dla każdego. Polecałabym ją dojrzałemu czytelnikowi szukającemu czegoś skłaniającego do refleksji.
Sama potrzebowałam kilku dni by napisać tę recenzję i poukładać sobie wrażenia w głowie.
I choć "Weronika" wywarła na mnie ogromne wrażenie, bowiem fabuła została przez Panią Anne starannie przemyślana i dopracowana w najmniejszych szczegółach , a przede wszystkim bardzo dojrzała, ja zdecydowanie nie byłam na nią gotowa.
Mimo wszystko myślę, że sięgnę po kolejne napisane przez autorkę książki z czystej ciekawości, by przekonać się w jakim kierunku będzie się rozwijać jej twórczość.

Weronika z pozoru wydaje się młodą kobietą, która wiedzie szczęśliwe życie. Dobra praca, pieniądze, rodzina, z którą ma dobre relacje, spore grono przyjaciół – wielu o tym marzy, a ona to wszystko ma. Jednak w środku się rozsypała, dla innych zakłada tylko maskę, a tak naprawdę nie radzi sobie od rozstania z chłopakiem, który ją zostawił. Na dodatek on bardzo szybko znalazł sobie nową ukochaną, z którą planuje ślub. Nie mówi nikomu, co tak naprawdę czuje, boi się, że zostanie wyśmiana. Przecież jej życia nie jedna osoba zazdrości, a ona, zamiast tryskać szczęściem, czuje się fatalnie. Zaczyna mocno imprezować, a alkohol staje się jej przyjacielem.
W pewnym momencie pojawia się ktoś z przeszłości Weroniki. Z Mikołajem kiedyś łączyła ją wielka przyjaźń. Co połączy ich teraz? Również on zmaga się ze swoimi traumami. Jakimi? Czy pomogą sobie wzajemnie? Czy Weronika odnajdzie szczęście?

Książka ma tylko ponad 240 stron i szczerze powiedziawszy, myślałam, że będzie taką lekką pozycją, „przerywnikiem” między cięższymi pozycjami. Bo w końcu do można zmieścić na tak małej ilości stron? Okazuje się, że naprawdę dużo, a książka wywołuje emocje i to niemałe. Na dodatek historia Weroniki jest bardzo realistyczna, nie jedna osoba w życiu realnym przechodzi to samo co ona.
Mnie się podobała. Akcja w książce nie jest bardzo szybka, jednak moim zdaniem jest dość sprawnie poprowadzona. Czyta się ją dość szybko, a nieduża liczba stron powoduje, że jest to pozycja na jeden wieczór.

Główną bohaterką jest Weronika, kobieta, która z jednej strony ma udane życie, z drugiej wcale nie czuje się w nim szczęśliwa. Według mnie jest bohaterką ciekawą, dającą się lubić, a jednocześnie realistyczną.

„Weronika” to książka, która wydawała się niepozorna, a okazała się nie tylko ciekawa i wciągająca, ale również realistyczna i wywołująca emocje w czytelniku. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Książka opowiada o dziewczynie zmagającej się codziennie z przeszłością.
Każdy dzień niby na pozór inny, kończy się w podobny sposób, trzymając w ręce wysokoprocentowy trunek, mający służyć jako lekarstwo na smutek.
Weronika wiedzie zwykłe życie jak większość z nas. Chodzi do pracy, w której nie okazuje ani krzty rozpaczy, uśmiechając się promienie do współpracowników, przez co nikt nie podejrzewa z jakim problemem się zmaga. Wszystko potęguje przypadkowe spotkanie byłego ukochanego, który nie pozostawia jej złudzeń, aby jeszcze mogło ich coś kiedyś połączyć.
Jej rutynowe spędzanie każdego dnia komplikuje się, gdy ponownie na jej drodze staje długo niewidziany znajomy, Mikołaj, relacje między nimi zacieśniają się, przez co główna bohaterka popada w większą zadumę, nie potrafiąc ot tak ignorować rodzącej się między nimi zażyłości.
Autorka przedstawiła w swojej książce problem, który w społeczeństwie nie jest całkiem obcy.
Czasem nawet codzienne zmartwienia mogą być na tyle przytłaczające, że aby sobie nieco ulżyć, siegamy po mocniejszy napój, w zamyśle mający nas od nich chociaż chwilowo uwolnić. By to, co jeszcze przed sekundą sprawiało nam ból, odeszło na czas otępienia umysłu gdzieś w zapomnienie.
Książkę mogę polecić czytelnikom dramatów, powieści obyczajowych, romansów, których nie zraża tematyka samodestrukcji człowieka.

Zapraszam na mój profil:
https://www.instagram.com/anesska.photo