Młoda dziewczyna przenosi się do Warszawy z nadzieją na nowe życie. Wierzy, że u boku ukochanego zacznie wszystko od nowa. Niestety, chłopak, którego wybrała, nie odwzajemnia jej uczuć. Odtrąca ją, nie chce jej obecności w swoim świecie.

Nie spodziewałam się, że ta krótka książka wywrze na mnie aż tak silne wrażenie. To zaledwie kilkadziesiąt stron, a zostawiło we mnie ślad większy niż niejeden opasły tom. Jedyna rzecz, która mnie rozczarowała, to jej długość — chciałoby się więcej, głębiej, mocniej.

„Marzyłam o tym wspólnym szeptaniu do uszu i bardzo chciałam miodu, lecz on dał mi tylko ciszę.”

To historia boleśnie prawdziwa — opowieść o dziewczynie, która kochała za bardzo, wręcz obsesyjnie. O uczuciu, które było jednostronne, niespełnione, pełne manipulacji i ignorancji ze strony chłopaka. To obraz miłości, jakiej doświadcza wiele osób — miłości, która rani, zamiast leczyć.

W tle samotność — nie tylko emocjonalna, ale też fizyczna. Samotność w wielkim mieście, które miało być nowym początkiem, a okazało się źródłem goryczy i rozczarowania.

Nie przypominam sobie, żebym w jakiejkolwiek innej książce znalazła tyle smutku i emocjonalnego bólu, co w tej krótkiej powieści Julii Szczepaniak. To książka, która krzyczy — głosem dziewczyny rozczarowanej życiem, porzuconej przez własne marzenia, skrzywdzonej przez człowieka, któremu oddała wszystko, nie dostając nic w zamian. Nawet teraz, po przeczytaniu, ta historia mnie boli. Cierpiałam razem z bohaterką, a jednocześnie miałam ochotę nią potrząsnąć — za jej ślepotę, za brak walki o siebie, za ucieczkę od własnej wartości.

Szczepaniak w swojej książce kreśli ponurą wizję współczesnych relacji — chłodnych, powierzchownych, nietrwałych. W świecie, gdzie sąsiad nie zna sąsiada, a związki częściej się kończy niż naprawia, nic nie jest już oczywiste, słodkie czy bezpieczne.

Zakończenie tylko utwierdziło mnie w przekonaniu o toksycznej naturze tej relacji — relacji destrukcyjnej dla obu stron, choć każda z nich patrzy na nią zupełnie inaczej.

To krótka, ale przejmująca książka. I choć boli — warto ją przeczytać. Dziękuję wydawnictwu Novae Res za egzemplarz do recenzji.

Króciutka książeczka, którą przeczytałam w 40 minut w drodze z pracy do domu.

Ona i on z różnymi wizjami na życie.
Porównanie Warszawy z Nowym Jorkiem sugeruje zagubienie w wielkim mieście, gonitwę za szczęściem, poszukiwanie siebie.
Ona chce. Rzuciła wszystko, by być.
A on? Milczy, jest wycofany, unika rozmów. Ona jest sama, codzienność przecieka jej przez palce, chce się widzieć inną, szuka ulgi w papierosach, nałogu, który jako jedyny jest stały i po prostu JEST.
Bo jego nie ma...
Trzeba jakoś zagłuszyć stres, lęk przed odrzuceniem i brakiem miłości, przed powiedzeniem sobie prosto w twarz, że ta decyzja nie była dobra.
Brak zrozumienia i samotność wręcz wypływają z tej historii.
A koniec? Powalający, zaskakujący, tłumaczący wszystko, co niezrozumiałe w trakcie.
Język nietuzinkowy, poetycki czasami, mądrze wnikający w umysł czytelnika, pasujący do tej historii, nie pozbawiony metafor i spostrzeżeń powodujących przemyślenia. A to wszystko na 112 stronach malutkiej książeczki. Brawo za ten odważny debiut

Dziś polecam super debiut Julii Szczepaniak "Warszawa to mój Nowy Jork".
Tę krótką książkę cechuje piękny język, który sprawia, że całość czyta się błyskawicznie i z przyjemnością. Mam wrażenie, że tu każde zdanie jest przemyślane. Ile tu jest emocji.
To taki obraz dziewczyny nieco zagubionej i samotnej w dużym mieście. Z tej postaci emanuje bunt i bezsilność.
Nie jest to łatwa książka, ale odzwierciedla sytuację większości przedstawicieli młodego pokolenia. To właśnie ich często dosięga epidemia samotności. Mieszkają w dużym mieście, mają sporo znajomych na portalach społecznościowych, a jednak czują się samotni. Bo jednak brakuje kogoś, kto potrzyma za rękę, pocieszy, przytuli i pokocha.
Bohaterka książki czuję się osamotniona, chciałaby korzystać z życia, a "on" milczy, jest ciągle zajęty i nie oddzwania. To jaka proza życia.
Bardzo udany debiut.
Polecam
Dziękuję Wydawnictwu Novae Res za egzemplarz do recenzji.
Julia Szczepaniak Warszawa to mój Nowy Jork.