Książka przykuła moja uwagę atmosferą: gęstą, zawiesistą od ludzkich problemów. W trakcie lektury przypomniała mi się Nałkowska: wielu bohaterów połączonych ze sobą skomplikowanymi więziami, ludzki świat pokręconych spraw. W „Trawie” jest podobnie, ale sprawy te nie wychodzą na widok publiczny, jak to się często dzieje u Nałkowskiej, są przeżywane w domowym zaciszu, bohaterka dzieli się nimi tylko z jednym człowiekiem – po drugiej stronie internetowego łącza. Stąd wrażenie dyskrecji i intymności, jakimi te ludzkie sprawy się otacza.
Bohaterka śledzi swoją historię, która zaczyna się kilka pokoleń wcześniej. Okazuje się, że dzieje prababek i pradziadków nie są bez wpływu na jej własną historię. Z cichą pasją, upartą dociekliwością próbuje odkryć rodzinne tajemnice, czując jakby, że to tam znajdzie klucz pozwalający zrozumieć jej własne losy. W sumie, tak myślę, sens tych dociekań można by streścić w jednym pytaniu: Dlaczego? Dlaczego mnie to spotkało? Czyli że na początku jest jakieś poczucie krzywdy i niezrozumienie. Stopniowo jednak bohaterka jakby łagodnieje, mięknie, godzi się z własną historią, wybacza innym i sobie swój własny los. Piękne, krzepiące!
I jeszcze jedno: po lekturze zostaje coś niewypowiedzianego, jakiś osad tęsknoty. Tak zawsze jest z dobrą literaturą.