Pani Iwonko,
znakomita książka, z niecierpliwością czekam na kolejne..

pozdrawiam

„Tonia”- zwykła opowieść o zwykłej kobiecie, może nawet nieco trywialnej, nie bardzo inteligentnej i kulturalnej. Można by nawet rzec, że opowieść jak wiele innych, choć nie często zdarza się w życiu, że bywa tak podłe. Toni nie kocha matka, mąż, Tonia choruje na raka, jakby tego było mało, to jeszcze rodzi dziecko – pokurcza o pięknym, szlachetnym sercu. Wszystko, co się dzieje kazałoby wyciskać łzy i lać je od pierwszej strony, ale tak w istocie nie jest. Bo już zaraz okazuje się, że nie taka znów z niej idiotka, dość konsekwentnie realizuje swoje założenie, że „i tak k…a, będzie w życiu szczęśliwa”. Mimo wszystko i na przekór wszystkiemu. Tonia potrafi wyłuskiwać dla siebie choćby cząstki, by nie dać się zwariować absolutnie i czyni to z humorem, radością.
Narratorka, skądinąd mądrala, prowadząca nas przez świat przedstawiony, raz po raz dostarczając nam a to muzyki, a to wabi nas francuskim winem, każe podglądać paryskie balkony, wprowadza nas w historie niemieckiej rodziny, staje się jednocześnie równorzędna bohaterką, okrywającą przed nami swoją story. I oto mamy dwie kobiety, które ukazując się nam w różnych sytuacjach, dostarczają niemałej dawki emocji. Książkę czyta się jednym tchem. Wypracowany język, język piękny i bogaty, ale nieprzemądrzały i ucukrowany pozwala nam automatycznie znaleźć się „wewnątrz”. Autorka niewątpliwie jest znawczynią kobiecej psychiki, baczną obserwatorką rzeczywistości. Aż dziw bierze, kiedy człowiek sobie uświadomi, że tak dobrze nas zna i skąd, bo przez cały czas odnosi się nieodparte wrażenie, że autorka pisze właśnie o mnie.
Książka jak najbardziej godna polecenia