Książkę przeczytałam tzw. "jednym tchem". A teraz chętnie polecam ją znajomym i rodzinie. Jak dla mnie autor w sposób swobodny i bardzo przyjemny (używając czasem slangów) przekazał nam czytelnikom trochę życia na urokliwej, ale jakże "dziwnej" wysepce Jersey. I na szczęście nie jest to forma osobistego dziennika tylko opis tych śmiesznych i mniej śmiesznych sytuacji, z którymi spotykają się mieszkańcy. Mieszkałam tam osobiście przez kilka lat i teraz będąc w Polsce chętnie sięgam po taką literaturę, która przenosi mnie na chwilę w tamte strony. Wyspa rządzi się swoimi prawami, nie zawsze łatwymi do zaakceptowania. Gdybym jechała na Jersey po raz pierwszy to książkę potraktowałabym jako niezłe przygotowanie. Pewnie jeszcze kiedyś tam wrócę, ale już jako turysta :-)

Książkę przeczytałam jednym tchem, po pierwsze dlatego, że napisał ją mój kolega, a po drugie - że jest bardzo dobrze napisana. Autor pokazał malutką wysepkę, znaną mi tylko z mediów po makabrycznej zbrodni, w sposób niezwykle interesujący. Poznałam jej atuty geograficzne i atmosferyczne, koloryt lokalny i mieszkańców. Dowiedziałam się rzeczy, których po takim malutkim kraju bym się nie spodziewała. Ciekawe jest spojrzenie na zamknięte społeczeństwo niezupełnie z zewnątrz, bo Jacek już kilka ładnych lat tam mieszka, ale oczyma emigranta z Polski. Polecam wszystkim, których interesuje coś niezwykłego niedaleko. Szkoda, że tam nie pojadę, bo pływać nie lubię, a latanie w takich eksteremach, jak opisał Autor, nie dla mnie. Szkoda tylko, że zdjęcia są na końcu. Moja ocena - 4.

Właściwie opis jest tak dosadny, że nie będę drugi raz pisać o czym jest ta książka. Przejdę od raz do wrażeń jakie na mnie wywarła.
To była idealna książka na słoneczny dzień. Wtedy łatwiej uwierzyć, że takie miejsca jak Wyspa Jersey istnieje i o wiele łatwiej wyobrazić sobie swoją obecność tam. Te sto parę stron połknęłam w zawrotnym tempie i jeszcze długo czułam, że ciałem jestem w Polsce ale duchem o wiele dalej…
Język jest przejrzysty, lekki, niejednokrotnie potoczny. Dostajemy niczym z retrospekcji opisy sytuacji, które miały miejsce. Muszę przyznać, że niektóre z nich zdecydowanie poprawiły mi humor.
Denerwowało mnie tylko zbyt częste ładowanie angielskich zwrotów czy słówek. Czasem robione to było do przesady.
Po tej lekturze miałam ochotę spakować walizkę i ruszać w kierunku miejsc z książki. Właśnie po to są książki. Aby ukazywać miejsca, o których nie mamy pojęcia, a które są warte opisania. Takie łączenie przyjemnego z pożytecznym przekazaniem nam wiedzy.
Coś czuję, że jeszcze wrócę do tej pozycji, a losy emigranta Jacka będę wspominać z uśmiechem i z rozmarzeniem. Zdecydowanie polecam spróbować.

Taxsowka po Antlantydzie to zaledwie przekroczenie progu przedsioneka do magicznego miejsca zwanego Jersey. Jacek wygenerowal i przelal na papier wlasne przezycia i wiedze z jego punktu widzenia. Ksiazka nie jest przewodnikiem turystycznym, nie jest tez barwna opowiescia z 1001 nocy jest raczej prywatnym pamietnikiem.
moja ocena to 3,8.

Ksiazka po przeczytaniu wydaje sie byc raczej cos w rodzju pamietnika niz przewodnikiem po magicznym miejscu jakim jest Jersey. Osoby, ktora do otaczajacego go świata w jakim przyszlo mu sie zyc podchodzi dosc sarkastycznie. Odnoszac przy tym wrazenie, ze jest tam z jakiegos niezrozumialego dla czytelnika przymusu, drazac w kazdym rozdziale temat pogody. Brakuje mi tam opowiesci, chociazby o wspomnianych w ksiazce czarownicach, czy Devils Hole, z ktorymi niewatpliwie lacza sie niesamowite historie.