Bardzo ciekawa, porywająca, rozbudowana książka pełna cudownych opisów miejsc, bohaterów i mrocznych sytuacji. Magda- projektantka wnętrz, służbowo trafia do miejsca, w którym dzieją się dziwne rzeczy. Problem pomaga jej rozwiązać... jeszcze bardziej dziwny sąsiad- łowca zjawisk nadprzyrodzonych. Czy uda mu się złapać groźnego wilkołaka podczas pełni?
Łatwo przywiązujemy się do głównej bohaterki, która próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczych zjawisk. Na uwagę zasługuje również postać Waldemara uchodzącego wśród okolicznej wiejskiej społeczności za wariata i dziwaka. Jak się później okazuje, jest to bardzo ciekawie zbudowana osobowość, która darzy ogromną sympatią swojego futrzastego przyjaciela. Oba osobniki są raczej nieszkodliwe, na przekór opinii chociażby pani sklepowej. Czytając tę powieść czujemy się jakbysmy również byli uczestnikami tych wszystkich zdarzeń. Tajemniczy klimat i mroczna atmosfera... Akcja toczy się powoli, ale nie nudno. Autor daje nam możliwość zapoznania się z miejscem akcji. Nic nie jest tu napisane pobieżnie. Fabuła jest spójna i logiczna. Pojawiły się też różne ciekawostki z ludowości słowiańskiej np. św. Mikołaj jako odpowiednik Welesa... Bardzo ciekawe rzeczy! Uwielbiam takie motywy. Okładka książki jest równie intrygująca jak i zawartość. Od pierwszego wejrzenia wiedziałam, że chcę ją przeczytać i nie zawiodłam się. Były fragmenty pełne niepokoju i lęku, ale było też miejsce na rozbawienie i relaks. Szczególnie fragmenty z tchórzofretką wywołały na mojej twarzy uśmiech. Styl pisania autora też bardzo ciekawy, za co duży plus. Zdecydowanie nie jest to książka dla masowego odbiorcy, bo nie każdy lubi powieści wielowątkowe. Ja uwielbiam. Powieść Krzysztofa Jaszy trochę przypomina mi sagę o Lipowie Katarzyny Puzynskiej. Też traktuje o pewnej wiejskiej społeczności i kryminalnych zagadkach, które napotykają mieszkańcy. Książka idealna dla tych co lubią kryminały z elementami ludowości, legend czy magii i ze szczyptą humoru. Trafia do moich ulubionych.

Zdarzyło Wam się sięgnąć po jakąś książkę sugerując się okładką i opisem z tyłu egzemplarza? Ja zwracam dużą uwagę na okładki, tak zresztą było i tym razem. Trzymając "Tajemnice suwalskiego jeziora" w ręce czułam się zaciekawiona i zaintrygowana dobrze zapowiadającym się thrillerem.

Głusza, gęsto porośnięte roślinnością jezioro, dookoła las, a pomiędzy nim mała, wiejska społeczność, w której wszyscy się znają. Dreszczyk grozy i gęsia skórka, gdy okazuje się, że morderstwa pojawiające się w okolicy mają coś wspólnego z miejscowymi pogłoskami dotyczącymi pewnych stworzeń.

Rozczarowałam się jednak.

Spodziewałam się mnóstwa emocji, niepokojącej atmosfery, interesujących postaci, a tymczasem otrzymałam komedię kryminalną z ciągnącymi się opisami i dziwacznymi, satyrycznymi bohaterami i wilkołakami w tle. Styl autora jest pełen żartów, humorystycznych docinek, które zupełnie zmieniają nastrój historii. Sam sposób przedstawienia fabuły jest bardzo monotonny, przez co nie wciągnęła mnie w wir zdarzeń. Pomysł na historię jest interesujący i zakończenie naprawdę ciekawe, ale to za mało żebym czuła się usatysfakcjonowana. Może zbyt wiele oczekiwałam, albo nastawiłam się na zupełnie inny rodzaj wrażeń.

Chyba jeszcze nigdy nie zabierałam się do recenzji książki jak pies do jeża. Kompletnie nie wiem jak do tego podejść i jak to ugryźć. Jest to lektura bardzo nierówna, wymykająca się wszelkim schematom. Opisana jako thriller, a w sumie to taki misz-masz - głównie kryminał, trochę fantasy, ciut romansu, a wszystko gdzieniegdzie okraszone humorem.
Magdalena Żaboklicka to młoda i ambitna projektantka wnętrz, skierowana do suwalskiej wsi Szurpiły w celu dokonania renowacji pięknej willi. Magda nie zdaje sobie sprawy z tragedii jaka się tam rozegrała - otóż właściciel zginął we własnym domu w bardzo zagadkowych okolicznościach. Mieszkańcy twierdzą, że jego śmierć związana jest z krążącymi w okolicy podaniami o wilkołakach. Gdy pewnej nocy willę nawiedza niespodziewany gość, Magda zaczyna się bać. Do pomocy w rozwiązaniu zagadki zgłasza się Waldemar Mrocz, redaktor miesięcznika o zjawiskach paranormalnych, wraz ze swoją zwierzęcą przyjaciółką tchórzofretką, a potem także młody dzielnicowy Piotr Nowicki.
No i w sumie brzmi nieźle, nawet uważam że wybrnięcie z tych wilkołaków jest całkiem całkiem. Ale jak już mówiłam, książka jest bardzo nierówna. Miejscami było ciekawie, miejscami się nudziłam. Do tego język autora sprawiał, że zastanawiałam się czy to pisała jedna osoba. Generalnie nie było źle, ale spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Ciekawa jestem czy znacie tę książkę i jak ją odebraliście.