‘’Tajemnica posiadłości w Zachusach’’ to krótka (licząca sobie zaledwie ponad 150 stron) opowieść o braciach, którzy niespodziewanie otrzymują ogromny spadek po wujku. Niestety wraz z posiadłością mężczyźni dziedziczą wszelkie tajemnice z nią związane o których woleliby nie wiedzieć, a których widmo szynko ich dopada. Jakie sekrety kryje mroczna posiadłość osadzona w głębi lasu ? Co miał do ukrycia wujek, który za życia ani trochę nie interesował się krewnymi ?
Akcja książki osadzona jest w 1886 roku , co można doskonale odczuć w takcie czytania, i prowadzona jest w formie pamiętnika przez jednego z braci – Dariusza. Pomimo stosunkowo niewielkiej ilości stron trzeba przyznać, że dzieje się tu naprawdę dużo, a nowych zagadek wciąż przybywa. Znajdziemy tu wątek braterskiej więzi , niewielki miłosny oraz symboliczny kryminalny. Niestety mnie nie przekonali główni bohaterzy, których raczej nie polubiłam i to jest zawsze dla mnie spory problem gdy czytam jakiś tytuł. Ogólnie pomysł na fabułę był ciekawy, nieco gorzej wypadło samo wykonanie. Nie muszę mówić, że jest do lektura do ‘’połknięcia’’ w zaledwie godzinę zważając na ilość stron i dynamikę akcji. Oczywiście można tu wyczuć duży potencjał, gdyż pewne kwestie bez dwóch zdań zaskakują czytelnika. Czas poświęcony na lekturę upłynął mi całkiem przyjemnie, jednak nie jestem przekonana czy sięgnę w przyszłości po kontynuację (zakończenie jasno sugeruje że takowa się pojawi). Jako że książka jest debiutem to gorąco kibicuję autorce w dalszej pracy nad kolejnymi tytułami.

Przyznam szczerze, że kiedy ta książka wpadła w moje ręce, byłam zaskoczona jej rozmiarem

Piękna, tajemnicza okładka, tytuł zapowiadający zagadkę do rozwiązania, jak tu się nie skusić?
Powieść Zuzanny Radomskiej jest niewielkich rozmiarów, niemniej sekrety w niej zawarte bynajmniej nie są małe. Tajemnica goni tajemnicę, pojawia się całe mnóstwo zagadkowych postaci, ale do rzeczy.
Bracia bliźniacy Dariusz i Czesław dostają w spadku posiadłość. Zmarły wuj nigdy nie poświęcił im chwili uwagi, więc tym bardzie byli w szoku, że coś takiego się im przytrafiło.
Przyjeżdżają więc do Zachus razem ze swoją ciotką, która ich wychowała.
Już pierwszego dnia postanawiają zmienić pewne zwyczaje w posiadłości. Poznając zakamarki dom trafiają na biblioteczkę, świetnie wyposażoną zresztą. Okazuje się, że wuj nie tylko gromadził książki klasyków, ale też pisał własne. Głównie "Biografie( nie )rzeczywiste" opowiadające historie z życia wzięte. Dariusz z zapałem zaczyna czytać jedną po drugiej. Czesław tymczasem próbuje rozwikłać zagadkę i rozszyfrować zawartość znalezionej szkatułki.
W między czasie domostwo odwiedza cała rzesza ludzi i tak naprawdę nie wiadomo kim są i po co przybyli. Młodzi mężczyźni odnajdują huśtawkę, bez dziecka, które by z niej korzystało, zaszyfrowane informacje w bibliotece, słyszą historię kotki stajennego, której nikt nie widział. Cuda i dziwy.

"... - Co jeszcze tu jest nie tak?
Czesiek podniósł tryumfalnie palec.
_Te podejrzane, zakapturzone postacie pojawiające się w nocy przy starym drzewie i ta dziwna wiadomość ze szkatułki, której nie udało mi się JESZCZE rozszyfrować. Jeśli mam być szczery, to wydaje mi się, że to mogą być czarownice. Albo wiedźmy!.."


Książkę czyta się ekspresowo. Akcja toczy się przez dwanaście dni, ale w ciągu tych dni naprawdę wiele się dzieje. Tajemnicza aura osnuwa fabułę od początku do końca. Niektóre z tajemnic się wyjaśniają, lecz niektóre wcale, co pozostawia czytelnika w oszołomieniu i dezorientacji.
Po przeczytaniu mam duży niedosyt. Mam cichą i nieśmiałą nadzieję, że może autorka pokusi się na kontynuację, a może niektórych tajemnic lepiej nie odkrywać.

Ta krótka (155 stron) książeczka to niewątpliwie pozycja dla młodego czytelnika, który spragniony jest tajemnic, zagadek i intrygujących historii.

Mnie książka zaciekawiła zarówno fantastyczną okładką, jak i przyciągającym tytułem i liczyłam naprawdę na ogrom wrażeń. A co otrzymałam ?

Historię dwóch braci bliźniaków, którzy żyjąc sobie skromnie ze swoją ciotką , nagle dowiadują się, że zostali spadkobiercami dworu w Zachusach, który odziedziczyli po wuju Emilianie, z którym nie utrzymywali nigdy większego kontaktu. Niezwłocznie zatem się tam przenoszą wraz ze swoją opiekunką. Po przybyciu na miejsce poznają nieprzyjemnego wspólnika wuja, który koniecznie chce się dostać do gabinetu zamkniętego na klucz, którego nikt nie posiada. To tylko jedna z tajemnic, którą pragną rozwiązać bracia. Dzień po dniu natykają się na kolejne zagadki. Czy uda się je rozwiązać?

Samą historię odebrałam jako konspekt, zarys większej całości. Mimo, że czytało się ją szybko i z zaciekawieniem czekałam na rozwój wydarzeń, to mam wrażenie, że autorka chciała ją po prostu jak najszybciej zakończyć. Pojawiło się w niej wielu bohaterów, wiele wątków, bardzo szybko musiałam orientować się w akcji, aby na końcu w równie ekspresowym tempie poznać rozwiązanie wszystkich zagadek. Wszystko to miało miejsce w ciągu dwunastu dni, gdyż była napisana w formie pamiętnika jednego z braci.

Przez całą książkę trudno było mi zorientować się w jakim wieku są główni bohaterowie – po ich zachowaniu i opisie autorki odbierałam ich jako bardzo młodych nastolatków, aby po chwili podczas scen, gdzie wzdychali do płci przeciwnej, skłaniać się ku temu, że być może są to jednak już panowie pełnoletni. Pod koniec opowieści jednak okazało się, że mają po 20 lat, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem, bo autorka zupełnie nie przedstawiła postaci tak dojrzale, jak sugerowałby ich wiek.

Minusem niewątpliwie było również to, że nie bardzo potrafiłam odnaleźć się w czasie akcji. Domyślałam się, że historia nie rozgrywa się współcześnie ze względu na posiadłość ze służbą oraz sposób zachowywania się bohaterów, jednak nie było mi to konkretnie przedstawione.

Dlatego podsumowując - sama historia zaciekawiła mnie, okładka i tytuł na plus, ale sposób jej przedstawienia już niekoniecznie. Z pewnością już nie wróciłabym do tej książki i nie poleciłabym jej również nikomu innemu, jak tylko młodemu czytelnikowi.

Za egzemplarz dziękuję czytampierwszy.pl