Co raz częściej sięgam po powieści związane z motywem wojennym a im jestem starsza tym bardziej je doceniam. Tym razem więc moim wyborem była powieść "Szczeliny czas", która odwoływała się do tego trudnego okresu naszej historii.

Autorka poprowadziła swoją opowieść w dwóch szczelinach czasowych, poznajemy więc to co działo się kiedyś oraz teraźniejszość mocno opartą na traumatycznych przeżyciach. Myślę, że niewielka ilość stron tym razem niekoniecznie sprzyjała oddaniu wszelkich wrażeń oraz emocji związanych z podjętą tematyką, ale z drugiej strony czy nie wiemy z czym to wszystko się wiązało? Styl autorki okazał się płynny i odpowiednio dobrany do danego momentu, więc nawet jeśli zabrakło mi mocniejszego, bardziej sugestywnego oddania oblicza brutalności wojny i tego co było po niej, to i tak nie mogę narzekać na to co otrzymałam, bo Małgorzata Pośpiech bardzo ciekawie przedstawiła całe podziemie działające za plecami tych najważniejszych ludzi.

I właśnie na tym opiera się fabuła, na skupieniu jednostkowym. Obserwujemy jak ludzie starali się walczyć wbrew poczuciu nadchodzącej klęski, jak antykomunistyczne podziemie robiło wszystko, by chociaż zachować pozory tego co było kiedyś. Codzienność przerodziła się w bicie, aresztowania i poniżania, gdy dorośli na równi z dziećmi robili co mogli przeciwstawiając się reżimowi. W międzyczasie obserwujemy również losy Nory, która kilkadziesiąt lat później próbuje sobie ułożyć życie na nowo w Stanach Zjednoczonych. Tylko czy przeżyta trauma faktycznie pozwoli na lepszy start?

To opowieść, która być może ma kilka niedopracowanych momentów, ale ogólnie całość prezentuje się naprawdę dobrze. Trudno nie zaangażować się w losy bohaterów, trudno przejść obojętnie obok tego wszystkiego. Autorka zaangażowała wiele emocji, napisała książkę bardzo osobistą, indywidualną, która odbija się także na czytającym nie tylko przez podjęty temat, ale i sam jej wydźwięk. Cieszę się więc, że miałam okazję poznać tak ciekawe dzieło, które - tu trzeba zaznaczyć - powinno połączyć pokolenia.

"Szczeliny czasu" to solidnie przedstawiona opowieść o demonach towarzyszących nam na każdym kroku. Przeczytacie ją w jeden wieczór, ponieważ mocno angażuje i nie pozostawia obojętnym. Małgorzata Pośpiech zdecydowała się na mocno emocjonalną stronę swojej opowieści, ale to poskutkowało naprawdę dobrze przedstawioną oraz dającą do myślenia fabułą.

Dobrze jest poznawać historię nie tylko dzięki topornie podanym faktom, ale także w związku z zapoznawaniem się z wydaniami fabularnymi. Osobiście jestem zwolenniczką obu form w momencie, gdy zostały one przedstawione zgodnie ze stanem faktycznym. Dodatkowo zachęciło mnie to, że fabuła z okresu wojennego miała rozgrywać się w województwie wielkopolskim. Z tego też względu postanowiłam zapoznać się z powieścią ,,Szczeliny czasu" Małgorzaty Pośpiech.

Bez wątpienia na uwagę zasługuje również to, że w tym przypadku fabuła toczy się na dwóch liniach czasowych. Odbiorca ma szansę zapoznać się z opowieścią na temat tego, jak wyglądała walka z okupantem. Zaangażowani w nią byli nie tylko dorośli, ale także młodzież i dzieci. Tortury, aresztowania były dla nich codziennością. Jednocześnie przenosimy się lata później, kiedy to Nora, która wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, mierzyła się ze swoją przeszłością. Czy to się miało skończyć?

,,Szczeliny czasu" Małgorzaty Pośpiech to krótka powieść, w której autorka oddała realia tamtych czasów. Z pewnością jest to lektura przeznaczona do doświadczonego czytelnika, który będzie miał świadomość tego, co czyta i umiał na to odpowiednio zareagować. Wychodzę z założenia, że zawsze dobrze jest poświęcać swój wolny czas na spędzanie czasu z książkami, które opowiadają o tragicznej historii Polski.