Kiedy rodzi się dziecko, cały świat, a szczególnie rodzice, nie posiadają się z radości. To przecież najpiękniejsze chwile w życiu dla każdego człowieka, bo to cząstka nas, owoc pięknej i szczerej miłości dwojga dorosłych ludzi. Amelkę poznajemy w dniu porodu, kiedy przychodzi na świat wywołując radość i trochę zamieszania, bo w końcu dziecko to odpowiedzialność i obowiązki, którym teraz będą musieli się wszyscy podporządkować.

Książeczka podzielona jest na dwie części. Każda zawiera posegregowane etapy życia Amelki, odpowiednio dostosowane do jej wieku i tajemnic, jakie odkrywa na każdym kroku, nieustannie się nim zachwycając.

Zapraszam na całą recenzję na:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2016/11/8222Swiat-wedlug-Amelki8221-Magdalena-Niedzwiedz.html

Magdalena Niedzwiedz zabiera nas w świat widziany okiem Amelki. Akcja zaczyna się od porodu. Wstrząsy, wydostanie się z brzucha na świat, a później ciepło mamy, badanie przez lekarzy, oglądanie przez pielęgniarki, kucie oraz poznawanie noworodków to pierwsze doświadczenia dziewczynki, która szybko odkryje, że ma na imię Amelia, a szpital jest tymczasowym miejscem pobytu, który troszkę się przedłuża ze względu na żółtaczkę. Po powrocie do domu jej życie nabiera nieco innego tempa: wydarzenia nie toczą się już wokół badań i nauki komunikowania głodu, ale poznawania świata, doświadczania, odkrywania otoczenia, odwiedzin krewnych, obrzędów przejścia (np. chrzest, pójście do przedszkola), powrotu mamy do pracy, oczekiwania na rodzeństwo, pierwszych podróży. Amelka z niemowlaka dorasta do bycia ciekawym świata przedszkolakiem otoczonym rodzinnym ciepłem.
„Świat według Amelki” to piękna opowieść o powstawaniu oraz kształtowaniu się rodziny. Do małżeńskiej diady wkracza Amelka, która wywraca swoim rodzicom życie do góry nogami, ale bez niej ich świat byłby uboższy.
Książka podzielona jest na dwie części: pierwsza to czas, kiedy bohaterka jest jedynaczką, a druga to doświadczenia Amelki jako siostrzyczki. O ile zaznaczenie części jest wyraźne o tyle z tekstu owo rozdzielenie nie jest w żaden sposób widoczne, więc moim zdaniem niepotrzebnie zmarnowano dwie kartki. Rozdziały stanowią scenki z życia. Każda pokazuje nam kolejny wycinek doświadczeń dziewczynki, która (ku mojemu zaskoczeniu) ma bogaty zasób słownictwa, a jednocześnie jeszcze wielu nie zna. Wiele rzeczy jest dla niej oczywiste, a z drugiej strony niektóre (podobne do oczywistych) pozostają zagadkowe.
„Świat według Amelki” to opowieść o urokach dorastania, uczenia się, poznawania świata. W porównaniu z innymi książkami o odbiorze świata przez dzieci tu nie ma magii widzenia rzeczy nieco inaczej niż dorośli. Za to mamy pełną ciepła opowieść o zwykłej rodzinie, w której tworzone są odpowiednie warunki dla rozwoju dziecka. Ta powieść dla najmłodszych jest przemyśla i skonstruowana tak, aby młodzi czytelnicy nie nudzili się. Niedługie rozdziały pozwalają na przyciągnięcie uwagi. Humor, napięcie oraz interesująca akcja pozwalają na utrzymanie uwagi na czytanym tekście.
Książkę oprawiono w okładkę ze skrzydełkami. Wielkim minusem tej książki jest brak ilustracji, które dla młodych czytelników decydują o znaczeniu i powodzeniu książki. Autorka bardzo stara się nadrobić ten brak tekstem. Czy jej wychodzi musicie ocenić sami. Ja uważam, że tak. W naszym domu książki towarzyszą córce od pierwszych dni i słuchanie lektur bez ilustracji stało się wieczornym rytuałem.
„Świat według Amelki” to interesująca propozycja czytelnicza dla przedszkolaków oraz uczniom nauczania początkowego. Szczególnie polecam dzieciom z rodzin katolickich oraz tym, którzy oczekują rodzeństwa.

Myśląc o ciąży i porodzie, zwykle skupiamy się na przeżyciach przyszłej mamy - jej obawach, oczekiwaniach i doświadczeniach. Na rynek wydawniczy trafiają coraz to nowsze publikacje na ten temat. Niewiele natomiast mówi się o tej drugiej perspektywie - nowo narodzonego dziecka. A dla mnie, jako świeżo upieczonej mamy, jest to perspektywa szalenie istotna.

Poznajcie Amelkę, dziewczynkę, która dopiero co przyszła na świat. Niespecjalnie jej się tu podoba, w końcu jej poprzednie mieszkanko było ciche, cieplutkie, przyjemnie kołysało i w ogóle wszystkiego było tam pod dostatkiem. A teraz? Najpierw trzeba było się przeciskać, później oślepiało światło, dotykały zimne, nieprzyjemne przyrządy. Ogólnie - bez szału, ale nie pozwalają wrócić, a ty w dodatku jedyne, co potrafisz im powiedzieć to "aaaaaa" donośnym głosem. Dobrze, że chociaż inne dzieci rozumieją ten sekretny język, można przynajmniej wymienić się spostrzeżeniami. I tylko te dwie pary oczu wpatrzone w ciebie jak w obrazek dają nadzieję, że wszystko jednak będzie dobrze.

W takiej właśnie sytuacji, w sali porodowej w szpitalu, widzimy naszą bohaterkę po raz pierwszy. Choć nie jest specjalnie szczęśliwa z tego, że eksmitowano ją z poprzedniego lokum, postanawia przekonać się, co takiego czeka ją w nowym otoczeniu. A jak możecie się domyślać, czeka bardzo wiele. W końcu przed Amelką powrót do wielkiego domu, pierwsze spacery, wizyty gości, później pierwsze słowa, kroki i urodziny. Tych pierwszych razów w życiu Amelki będzie wiele, a każdy z nich opisany w sposób przywołujący uśmiech na twarz. Wszystko to właśnie dzięki tej dziecięcej perspektywie, której dorosła logika często stawia opór, nie rozumiejąc potrzeb maleńkiego człowieka, skoro ten nie potrafi ich zakomunikować werbalnie. Tymczasem najczęściej wystarczy odrobina wyobraźni i Amelka jest na to doskonałym przykładem. Narracja z pozycji dziecka, razem z dziecięcym pojmowaniem świata, sprawiają, że to lektura odpowiednia nie tylko dla młodych Czytelników, ale też dla dorosłych, którzy zapomnieli już, jak to jest być dzieckiem.

Pewnego dnia w życiu głównej bohaterki zachodzą duże zmiany - najpierw brzuch mamy zaczyna rosnąć, w końcu wygląda jakby zaraz miał pęknąć, a później mama wraca któregoś dnia do domu z nowym lokatorem, który przejmuje w dodatku łóżko dziewczynki. Skandal! Rodzice mają dla niej mniej czasu, bo mały krzykacz wciąż dopomina się o uwagę. Ale i na to Amelka znajdzie sposób i w końcu pogodzi się z faktem, że w rodzinie pojawiła się nowa osoba. Ba, może nawet polubi braciszka! Sądzę, że ten wątek może być pomocny w sytuacji, gdy Wasze pociechy nie mogą pogodzić się z faktem, że muszą się dzielić Waszą uwagą i czasem z rodzeństwem :)

Książka aż prosi się o to, by wystawić jej najwyższą notę. Nie mogę tego jednak uczynić. Wierna swoim zasadom, że w książkach dla dzieci oczekuję ilustracji, muszę odjąć jeden punkt. Szkoda, bo gdyby publikacja posiadała cieszące oko obrazki, byłaby książką kompletną. Mimo wszystko polecam. Na mnie wywarła bardzo pozytywne wrażenie.