Książka super, bardzo przyjemna w czytaniu i ciężko się oderwać.

Witold wiele lat spędził za granicą. Jego relacje z rodziną były mocno ograniczone. Pewnego dnia postanawia wrócić do Polski. Po śmierci ojca, ich rodzinny dom na wsi stoi pusty. Witold postanawia się w nim zatrzymać. W swoim dawnym pokoju znajduje starą skrzynię. Znajdują się w niej pamiątki i wiersz, który napisała dla niego kobieta, z którą kiedyś się spotykał. Mężczyzna zaczyna wspominać przeszłość, swój związek z Heleną. Przypomina sobie jak mocne było jej uczucie do niego. Z pomocą swojej sąsiadki Izabeli postanawia odnaleźć Helenę.

Czy mu się to uda? Co wydarzy się dalej?

Witold ma dużo czasu na rozmyślania. Zastanawia się jakim jest człowiekiem, partnerem, bratem, ojcem. Wiersz, który znajduje powoduje, że wracają do niego wspomnienia. Uświadamia sobie jak bardzo skrzywdził kobietę, która tak bardzo go kochała. W jego głowie pojawiają się wyrzuty sumienia. Chce wszystko naprawić, ale czy po tylu latach to mu się uda?

Autorka w swojej książce zwraca nam uwagę na to, że powinniśmy cieszyć się tym co mamy. A niestety wielu ludzi, tak jak Wiktor wiecznie czegoś szuka.

Czytając powieść "Sukienka w żyrafy" możemy zastanowić się nad tym, kto tak naprawdę kieruje naszymi uczuciami. Jednych ludzi lubimy, innych nie cierpimy, a bez innych nie wyobrażamy sobie życia.

To książka o wielkiej sile uczuć. Czy można kochać kogoś za bardzo? Czy każdy zasługuje na naszą miłość? Czy każde prawdziwe uczucie przetrwa próbę czasu? Te pytania nasunęły mi się w trakcie lektury.

Bohater powieści Witold jest odludkiem i dużym egoistą. Jako młody człowiek nie rozumiał kobiecej psychiki. Ranił osobę, z którą był w związku, sprawiał jej ból, wykorzystywał ją. Jako dojrzały mężczyzna zastanawia się jakie błędy popełnił, gdy był z kobietą, która tak bardzo go kochała.

"Sukienka w żyrafy" to wciągająca powieść o trudnych uczuciach. Czytając warto się zastanowić czy jest sens rozpamiętywać przeszłość. Może teraz jest przy nas ktoś komu na nas zależy. Warto żyć teraźniejszością i korzystać z uroków życia.

Kolejna obyczajówka na moim koncie. Tym razem troszkę nietypowa, może odrobinę przewidywalna (mniej więcej od 60-70 strony przewidywałam jak potoczy się cała historia), co nie zmienia faktu, iż "Sukienka w Żyrafy" przypadła mi do gustu.

"Sukienka w Żyrafy" Beaty Olejnik to historia o powrocie do przeszłości, miłości (i to takiej nie do końca spełnionej), bólu, tęsknocie i poszukiwaniu.

Witold powraca po wielu latach do rodzinnego domu na wsi. Dom stoi pusty, odkąd zmarł ojciec głównego bohatera. W domu ojca odnajduje swoją skrzynię ze wspomnieniami - podczas przeglądania swoich skarbów, rusza w "wycieczkę do przeszłości". Budzą się w nim różnego rodzaju emocje. Jedna jest na tyle silna, że bohater staje się tak bardzo ludzki - pragnie odnaleźć kobietę, która szczerze go kochała.

Witold jest z natury odrobinkę egoistyczny, dość wybuchowy. Na pierwszy rzut oka można stwierdzić, że bohatera ciężko polubić. Natomiast gdy tylko go poznajemy, pewne mury budowane przez Witolda burzą się, dzięki czemu bohater staje się bardziej życiowy, zaczynamy mu współczuć i kibicować w tym, co robi. Pomóc chce mu również Izabela, dość nietypowa postać ale bardzo istotna w całej historii.

Wydawać by się mogło, że "Sukienka w żyrafy" będzie lekką obyczajówką z wątkiem romantycznym, natomiast dzieje się tu dość sporo. Jawa łączy się ze snem, odkrywamy tajemnicę kartka po kartce. Nie jest to zwykła powieść obyczajowa, ta ma w sobie coś więcej. Coś, czego jeszcze w powieściach obyczajowych nie widziałam. Dodaje to sporo "smaczku", sprawia że książkę się chłonie. To bardzo dobra książka, z czystym sercem mogę polecić ją każdej osobie, która lubi powieści obyczajowe.

Nie byłabym sobą, gdybym nie zwróciła uwagi na jedną kwestię. Książka nie jest w żaden sposób podzielona na rozdziały. Osobiście zdecydowanie wolę, gdy opowieść jest tak właśnie podzielona - tu tego nie mamy i troszkę mi to przeszkadzało. Nie ujmuje to oczywiście treści, która jest bardzo dobra!

Witold jest specyficznym człowiekiem, egoista stroniący od kontaktów z ludźmi. W przeszłości jego postępowanie potrafiło zranić wiele osób, szczególnie kobiety, ale także samego siebie. Mężczyzna po latach spędzonych za granicą wraca do
Polski, do opuszczonego po śmierci ojca domu rodzinnego. Odnalezienie pamiątek dawnego życia przywołuje wiele wspomnień, a listy, wiersze miłosne od jego dawnej miłości sprawiają, że myśli Witolda zajmuje już tylko Helena.
Miłość sprzed lat odradza się, a chęć spotkania się z kobietą rośnie z każdym dniem. Czy próba odnalezienia jej i przeprosin ma sens po tylu latach? Czy warto wracać do przeszłości?
Po powrocie myślami do dawnego życia Witolda nachodzą rozterki i przemyślenia. Miłość, wspomnienia, wyrzuty sumienia, próba naprawy, wzruszenie i tajemniczość, a z drugiej strony nowe środowisko, przyjaźnie i rodzina.
Choć z pozoru wydawać by się mogło, że jest to dość spokojna opowieść, to książka nie raz zaskakuje. Wiele wątków oraz ciekawie wykreowany główny bohater dodaje pewnej prawdziwości tej historii. Powoli dawkowane informacje o losach Heleny wzbudzają współczucie.

Witold zawsze żył, jak chciał, nie licząc się z innymi. Ranił, zadawał ból, nawet tym których kochał. Wyjechał z kraju, został ojcem, jednak tak naprawdę nic się nie zmienił. Po wielu latach, kiedy jego syn jest dorosłym mężczyzną, ojciec Witolda umiera. Niestety jego siostra dopiero po trzech miesiącach nawiązuje z nim kontakt i mu przekazuje tę smutną informację. Mężczyzna wraca do kraju, do rodzinnego domu gdzie odnajduje starą skrzynię, a w niej swoją przeszłość. Listy od Heleny, które w nim były, sprawiają, że wracają wspomnienia i wyrzuty sumienia. Czy po tylu latach można naprawić błędy przeszłości? Czy Witold się zmieni? Co takiego zrobił w swojej młodości?...
Cała recenzja na moim blogu - https://anka8661.blogspot.com/2020/11/wydawnictwo-novae-res-ksiazka-pt.html