„(…) do pogodzenia się z przeszłością potrzeba tylko czystej miłości. To ona zabija nienawiść”.


Piękna. Niebezpieczna. Uzbrojona.

Stella Skalska powraca, bo nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa..

Lubiąca ostre przedmioty, urocza blond ślicznotka zabiła nie raz i nie dwa.. w chwilach „słabości” popijając koktajl bólu i złości, nienawiści i żalu – owładnięta „niepohamowanym szałem”, gdy kołowrotek myśli i wspomnień zaczynał obracać się w zastraszająco szybkim tempie.

Dziś, wyrachowana seryjna morderczyni zamiast w więzieniu, wylądowała na sądowym oddziale w szpitalu psychiatrycznym i chwilowo jej się tu nawet podoba..
Do czasu.

Kobieta będąca teoretycznie bez szans, by kiedykolwiek opuścić swój „nowy dom” – postanawia wykorzystać każdą okazję, by odzyskać wolność i dokończyć to, co niedokończone.. zemstę.

Stella od dziecka walczyła o przetrwanie, z czasem wkraczała na coraz większy level.. przed nią level hard.

Zdeterminowana do działania kobieta nie wie, że KTOŚ ma tu zamiar „wywrócić jej świadomość na lewą stronę”.. A ten KTOŚ nie wie, że Stella Skalska nie jest już tylko „nieszczęśliwą dziewczyną, która już nigdy nie odzyska uśmiechu”, a rasową seryjniaczką, która, choć łatwo traci nad sobą kontrole – uczy się na swoich błędach, potrafi analizować dobre i złe decyzje i wyciągać wnioski.. Nie ma takiej siły, która zawróci ją z obranego kursu, podróży w stronę wolności..

„Stella. Pragnienie wolności” to trzecia, chyba finałowa

Żądza zemsty przelana krwią rodzi się.
Rozpala. Rozgrzewa. Zespala zmysły.
Mrok rozprzestrzenia całuny.
Rozpycha się natrętnie i głęboko chce osiąść.
To, co złe nakręca, nęci i kusi.
Ciemność nie wybiera słabych.
Zakleszcza się w zbrukanym umyśle.
Karmi się duszą odporną na wyrzuty.
Wydrapuje niej wszystko, co dobre.
Zostawia tylko bezlitosne, ciemne zaułki.
Rozdeptane są ścieżki mroku.
A kroczyć nimi, to czuć życie.
Psychopatka rośnie w siłę.
Kołowrotek się nakręca.
W głowie wiruje. Szuka ujścia.
A ujście to cięcie. Czyjaś krew. I strach.

Tamte chwile odchodzą.
Są przebłyskami.
Wzrokiem dziecka, które widziało śmierć.
Beznamiętnie się przeciskają.
Dzieciństwo niesie zadrę.
Zostawia ślad trwały.
Tamte obrazy są migawkami.
Jej głowę podsycają do działania.
Hardość rozpala zmysły.
Niezłomność kruszy wątpliwości.
Poczucie wyższości unosi się wysoko.
Myśli, które napędzają.
Dreszcze, które na ciele drżą.
Ból, który szuka wyzwolenia.
Dusza umazana chęcią odwetu.
I gdzieś w głęboko schowanych skrawkach,
tli się pragnienie czucia czegoś dobrego.
Mimo że pozornie brnie w nieodczuwanie.

Trzeci tom. Kolejne losy Stelli.
Psychopatki, która wzbudza ogrom emocji.
Tym razem wydostaje się z sideł szpitala psychiatrycznego, lecz wpada w kolejne.
Niezłomna i twarda.
Odbiera życia. Traci. I zyskuje.
Kusi, manipuluje i nie ma wyrzutów.
Ucieka w nieznane.
Powstała z bólu i tragedii.
Z powidoku trawiącego wspomnienia.
Jej koniec wykiełkuje poczuciem miłości.
Narodzeniem czegoś, czego nie chciała czuć.
A co przyjęła. I zrozumiała.
Zalążek miłości uczynił ją silniejszą.

To jest adrenalina jaką lubię. Czysta rozrywka, bez analizowania. Wciąga, wgryza się w skórę. Umysł Stelli fascynuje. Powoduje, że emocje drżą. A skóra pulsuje od napięcia. Ile zła może unieść ludzka dusza? Adrian Bednarek potrafi nadać kształt swoim psychopatom i nasycić ich emocjami. Taka jest właśnie Stella.