https://czytamdlaprzyjemnosci.blogspot.com/2019/02/14-stajnia-pod-lasem-elzbieta-pragowska.html
(...)
"Stajnia pod lasem" z pozoru jest powieścią o miłości Ewy do koni. Tematem przewodnim książki jest codzienne zmaganie się Ewy z prowadzeniem pensjonatu dla koni. Okazuje się, że nie jest to łatwe zadanie, gdyż wymagania klientów są różnorodne, zwierzęta delikatne a doba ma tylko 24 godziny. Jest to praca, od której nie ma wolnego, co może rodzić frustrację, gdy brakuje rąk do pracy, a stan finansów nie jest satysfakcjonujący. Tak możemy wnioskować z opisu od wydawcy. Jednak, gdy zagłębimy się w historię Ewy to przekonamy się, że pod maską twardej kobiety, która walczy z przeciwnościami losu, kryje się osoba delikatna, odczuwająca wielką odpowiedzialność za powierzone jej konie. W dodatku Ewa pragnie odbudować swoje małżeństwo oraz osiągnąć stabilizację finansową. Czy jej się to uda?

Jednak ja chcę zwrócić waszą uwagę na problem migracji zarobkowej i konsekwencji wiążących się z powrotem do kraju rodzimego. Autorka przedstawia nam punkt widzenia Ewy, która porzuca swoją pracę, aby towarzyszyć mężowi podczas pobytu w Anglii. Możemy zapoznać się z problemami, jakie napotkała kobieta na obczyźnie. Problem z aklimatyzacją, nieufność Anglików wobec niej sprawił, że nie najlepiej czuła się. W dodatku Ewa nie podjęła pracy zawodowej, skupiając się tylko na oczekiwaniach męża, co dodatkowo było dla niej niekorzystne. Dla odmiany mamy wspomnienia Romana, który również przebywał w Londynie na kontrakcie, gdzie był specjalistą wysokiej klasy, cenionym przez przełożonych. Jednak sytuacja wymogła na nim powrót do Polski, gdzie przeżył szok, że nie może znaleźć pracy ze względu na zbyt wysokie kwalifikacje zawodowe. Sądzę, że wiele osób zmaga się z podobnymi problemami, jak żyć na emigracji oraz po powrocie do rodzimego kraju. Różnice kulturowe i mentalne potrafią nie jednej osobie skutecznie utrudnić życie.

Nie zabraknie nam w książce momentów, gdy brak szczerej rozmowy, będą prowadzić do niepotrzebnych komplikacji w życiu osobistym. Brak wyrażania własnych pragnień i poszukiwania kompromisów, które dawałyby satysfakcję obu małżonkom, powoduje że nawet najlepsze małżeństwo może się rozpaść. Nie można budować szczęścia drugiej osoby, kosztem własnym, nic nie otrzymując w zamian.

Oczywiście pojawia się wątek kryminalny, który mocna namiesza w życiu Ewy. Jak zakończy się historia pewnego Amira, sprawdźcie sami, czytając "Stajnię pod lasem".
(...) Za książkę dziękuję wydawnictwu Novae Res.

To książka, która została wybrana przez moje oczy. Konie. Musiałam ją przeczytać, tym bardziej, że opis wskazywał na historię z końmi związane.

"Stajnia pod lasem" Elżbiety Pragłowskiej to książka, która faktycznie opowiada o koniach i prowadzeniu stajni. Nie są to jakieś szczegółowe opisy, wyjaśnienia, ale po zapoznaniu się z całą historią, jako takie pojęcie o jeździectwie, prowadzeniu stajni i związanymi z tym zajęciem obowiązkami mamy. Niestety cała historia nie zaczyna się kolorowo - w stajni ginie koń. Piękny, dobrze się zapowiadający. Zaczyna się prywatne dochodzenie właścicielki stajni, a to co odkryje, zszokuje ją i sprawi, że kobieta postanowi zmienić pewne wcześniejsze ustalenia.

Poza życiem w stajni, są jeszcze prywatne sprawy Ewy - właścicielki. Ewa mieszka sama, rozstała się z mężem. Ma wiele marzeń, ale... brak jej odwagi. I to moim zdaniem jeden z największych minusów tej opowieści. Wolałabym żeby kobieta walczyła o własne marzenia i własne życie. A ona narzeka i... czeka. Czeka nie wiadomo na co. Nie widzi ludzi, którzy są koło niej, którzy otworzyli dla niej swoje serce i zostawili dotychczasowe życie. Ewa czeka na kogoś, kto weźmie ją za rękę i przeprowadzi przez życie jak rodzic małe dziecko przez ulicę. Coś okropnego... Mam nadzieję, że w realnym świecie, nie ma dużo takich ludzi, bo w przeciwnym razie, nie widzę przyszłości... Na co jeszcze czeka Ewa?

https://www.zaczytanaemigrantka.eu/2019/05/stajnia-pod-lasem-elzbieta-pragowska.html

Gdy przeczytałam opis na okładce, byłam pewna, że chcę, wręcz muszę przeczytać tę opowieść. Sama uwielbiam konie i byłam ciekawa innego spojrzenia na te cudowne stworzenia.

Ewa, główna bohaterka po powrocie z emigracji, postanawia spełnić swoje największe marzenie i otwiera stadninę.
Niestety, kłopoty dnia codziennego, wieczna nieobecność męża, niezadowolenie klientów oraz choroby zwierząt- to wszystko sprawia, że stajnia staje nad przepaścią i chyli się ku upadkowi.

Książka jest króciutka, przyjemnie i szybko się ją czyta.
Akcja toczy się szybko,w niektórych momentach dość mocno zaskakuje.
Przyjemna, niewymagająca lektura na wieczór z filiżanką herbaty. Naprawdę pozwala się zrelaksować po ciężkim dniu .

Wiatr we włosach. Uśmiech na twarzy. Stukot kopyt. Rżenie konia. A teraz połączcie to wszystko w jedność i zobaczcie, co nam powstanie. Brzmi magicznie, prawda? Otóż to i według mnie właśnie tak wygląda życie osoby, której główną pasją są konie. Okazuje się jednak, że nie zawsze tak to wygląda, gdyż jak z pewnością niektórzy z nas wiedzą, życie nie jest usłane różami, a o niektóre rzeczy trzeba po prostu powalczyć.

Przyznam szczerze, że długo zastanawiałam się, co takiego czeka mnie w tej małej i z pozoru zwyczajnej książeczce. Tytuł i okładka dały mi całkiem sporo do myślenia, ponadto opis także nie pozostawiał złudzeń, że główną rolę w tej opowieści zagrają konie. Niestety moich nadziei, i mimo iż te zwierzęta odgrywają w tej historii dość znaczącą rolę, osobiście odczuwałam niedosyt i całość według mnie powinna wyglądać zupełnie inaczej.

Ewa od zawsze kochała konie i wszystko, co się z nimi wiązało. Po powrocie z Londynu, udało jej się otworzyć pensjonat dla koni, o którym od zawsze marzyła. Jak się później okazuje, nie jest to aż tak proste, jak mogłoby się wydawać. Niestety los nie był dla niej łaskawy, a małżeństwo kobiety najzwyczajniej w świecie ulega rozpadowi, co niesie za sobą nie mało problemów. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że przyszłość jej stadniny stoi pod wielkim znakiem zapytania.

Pomijając fakt, że książka rozpoczyna się jak wiele opowieści rodem z Wattpada, - przez co już na samym wstępnie nie nastawiałam się do niej najlepiej - to ponadto znalazłam tam wiele mało istotnych opisów, bez których całość z pewnością miałaby o przynajmniej kilka stron mniej oraz być może prezentowała się odrobinę lepiej. Ponadto główna bohaterka - Ewa - nie jest postacią, jaką wyobrażałabym sobie w przedstawionych tu wydarzeniach. Po pierwsze jest nijaka i nawet gdybym dokonała największych starań, nie widziałabym jej w świecie rzeczywistym. Jest wyprana z emocji i mimo iż wiadomo, miała ciężko w życiu, to osobiście tego nie kupuję. Czegoś mi tu po prostu zabrakło i obecnie nie jestem już w stanie spojrzeć na to z przymrużeniem oka.

Styl autorki mimo iż nie jest najlepszy, nie jest także najgorszy, gdyż osobiście miałam okazję spotkać się z o wiele słabszym językiem jak i sposobem przedstawiania wizji twórcy. Cała ta powieść z pewnością zyskałaby wiele, gdyby była poprowadzona w narracji pierwszoosobowej, z punktu widzenia Ewy i gdyby w opisach występowały jakiekolwiek jej przemyślenia, z których dałoby się wychwycić, jak ona tak naprawdę to wszystko przeżywa. No i osobiście dokonałabym paru zmian w samej fabule, gdyż - nie oszukujmy się - konie to koszty. Ogromne koszty. A przed założeniem stadniny dla koni trzeba liczyć się z tym, że wydatki będę olbrzymie i zastanowić parokrotnie, czy na pewno chce się w to wszystko pakować. Dobra, rozumiem, kobieta chciała spełnić swoje marzenia, jednak zanim podjęła ostateczną decyzję, mogła chociażby pomyśleć, uzgodnić to wszystko z innymi i zapytać się nieco bardziej obeznanych w tym temacie, jak tak naprawdę prezentuje się ten świat.

Dobra, dobra, jako iż nie lubię być osobą, która wszystko krytykuję, starałam się, naprawdę starałam się dopatrzyć w całej tej opowieści jakichś pozytywów, co szczerze mówiąc było trudne. Na swoim Instagramie pisałam, że podobało mi się przesłanie, co jest prawdą, jednak osobiście nie nastawiałabym się na jakiekolwiek zaskoczenia, gdyż ta książka jest po prostu przewidywalna. Być może kiedyś nie byłabym w stanie o tym napisać, jednak na całe szczęście po pewnym czasie nauczyłam się mówić w prost, że coś mi się nie podoba. No i tak było w tym przypadku.