Jest to unikatowy "przewodnik" po starożytnym Rzymie. Autorka wiernie opisuje rozrywki, modę, kuchnię, religię, architekturę oraz prawo obowiązujące w tamtych czasach.
Prawdziwą gratką okazało się też przybliżenie różnych filozofii. Najdokładniej przybliżony został epkureizm, nie zabrakło jednak cynizmu, stoicyzmu, sceptycyzmu.
W tym pięknie odzwierciedlonym, antycznym świecie, przeplata się wątek kryminalny.
Podczas comiesięcznego święta, id, ginie w tajemniczych okolicznościach Decymus Wettiusz.
Sprawę próbuje rozwikłać wyznawca Epikura wraz z Lucjuszem Wibiuszem.
Filozof odnajduje ciało poszukiwanego i rusza tropem mordercy. Dochodzi do kolejnych zbrodni, a myśliciel sprytnie łączy kropki w całość. Para podróżuje po starożytnym Rzymie, bywając w różnych miejscach przybliżających czytelnika do antycznego swiata- w łaźniach, karczmach, posiadłościach dostojników, na ucztach ( ciekawostką jest, że na jednej z nich pojawił się nawet panujący cesarz August) lub słuchając deklamacji.
Powieść jest prawdziwą perełką dla miłośników historii starożytnej , wzbogaconą o maksymy oraz fragmenty liryki między innymi Cycerona, Horacego czy Seneki. @cosdopoczytania

Lucjusz Wibiusz, syn szewca wracając do warsztatu ojca spotyka na swojej drodze filozofa - Aristodemosa. Mężczyzna głoszący nauki Epikura wywarł na nim tak wielkie wrażenie, że młodzieniec postanowił dołączyć do niego i pobierać nauki. Grek jest nie tylko wielkim mówcą i filozofem, ale również myślicielem dostrzegającym drobiazgi, których przeciętny człowiek nie zauważa. Nauka Lucjusza Wibiusza wygląda inaczej niż innych uczniów filozofa, ponieważ muszą rozwiązać sprawę morderstwa, a tym samym ocalić dobre imię jego brata.
Autorka zabiera nas w niezapomnianą podróż po starożytnym Rzymie. W tle głównych wydarzeń widoczne jest życie codzienne cudzoziemców, rodowitych mieszkańców tego miasta. Ich codzienność stanowi fascynującą część tej książki, nadaje jej osobistego charakteru i klimatu. Filozofia odgrywa w książce bardzo dużą rolę. Czytelnik ma możliwość obserwowania dyskusji czterech filozofów, każdego z innej szkoły. Przedstawiają oni swoje myśli przewodnie, w długich dyskusjach starają się udowodnić swoje racje. "Srebrzysty blask" bogaty jest w opisy, które pozwalają Czytelnikowi na plastyczne wyobrażenie sobie, jak wyglądały domy, ulice, uczty w czasach gladiatorów. Ważnym elementem książki są również wiersze, utwory przedstawiane przez poetów na ulicach, Forum Romanum czy łaźniach. Autorka poświęca równie dużo uwagi części gastronomicznej. Bardzo dokładnie opisuje sposób odżywiania się oraz poszczególne posiłki, które spożywali mieszkańcy starożytnego Rzymu.
"Srebrzysty blask" to bardzo interesująca książka. Jej wielowymiarowość nie pozwala Czytelnikowi na nudę, przekazują wiele ciekawostek dotyczących funkcjonowania i codzienności starożytnego miasta. Książkę czyta się z ogromnym zainteresowaniem. Na pozór bohaterowie są niczym nie wyróżniającymi się postaciami, jednak morderstwo pozwoli na odkrycie ich prawdziwych twarzy. "Srebrzysty blask" czyta się dość szybko, jednak zdarzały mi się momenty oporu. Myślę, że wpływ na to miały liczne powtórzenia oraz dość powolne tempo akcji. Zakończenie sprawy jest przewidywalne, jednak nie jest to mocno odczuwalne i nie przeszkadza w dalszym czytaniu.

"Póki żyjemy śmierć nas nie dotyczy, lecz póki morderca nie zostanie schwytany, wszyscy możemy umrzeć!"

Kolejna książka zabiera mnie do Starożytnego Rzymu.
Filozof- detektyw na zlecenie bogatego protektora, wraz ze swym uczniem bada sprawę morderstwa innego wpływowego mieszkańca Wiecznego Miasta.

Dużo filozoficznych dysput. Zderzających się ze sobą nurtów nauki. Stoicyzm i epikureizm.
Stoicyzm- kierowanie się rozumem, cnota, dyscyplina moralna.
Epikureizm- bycie szczęśliwym.
Aristodemos, nauczyciel młodego Lucjusza, jest przedstawicielem filozofii epikureizmu.

Lektura która wymaga skupienia. Można się zgubić w trakcie rozmów bohaterów. Tym bardziej, że miałam problem z imionami.
Przydługimi i kilkoma na jedną osobę.
Z kobietami było trochę łatwiej.

Nie do końca jest to moja ulubiona formą przekazu literackiego.
Za dużo konwersacji o problemach świata. Rozpatrywanie zagadnień życia pustymi szermierkami słownymi przy winie i strawie.
Walka o wpływy i forsowanie własnego zdania jako najlepszego i najważniejszego.

Autorka skupia się na rozwiązaniu zagadki, pokazując egzystencję ludzi toczącej się ówcześnie.

Akcja dzieje się powoli, wręcz ślimaczo.
Raczej na zimowe długie wieczory.