Hej, hej moliki książkowe!

Dziś zapraszam was na premierową recenzję Ślepnąc od gwaiazd.

[Współpraca reklamowa]

Ślepnąc od gwiazd Poli Hibner to taki mały grubasek — 512 stron, a w dzisiejszych czasach to prawie jak podwójna porcja. Tylko że tutaj nie ma ani grama przesytu. Zero zapychaczy, zero scen „po co ja to czytam?”, idealne tempo od początku do końca. I serio, to się czuje od pierwszych stron.

Już sama dedykacja mnie rozbroiła. Niby prosta, niby niepozorna, a człowiek siedzi i myśli „okej, to będzie książka, która mnie ruszy”. I miałam rację.

Styl? Trochę młodzieńczy, trochę „dziecinny” — i normalnie bym na to kręciła nosem, ale tutaj to działa. Historia jest głównie opowiedziana oczami Rosette, studentki pierwszego roku, więc ta narracja jest spójna z bohaterką. A co najlepsze — ja, która zazwyczaj mam problem z głównymi bohaterkami, tutaj zapałałam do niej sympatią. Kibicowałam jej, choć jest ode mnie młodsza i momentami lekkomyślna. Może dlatego, że autorka nie zrobiła z niej ani bezradnej ofiary, ani irytującej perfekcjonistki. Im dłużej czytałam, tym częściej miałam wrażenie, że mogłybyśmy zostać przyjaciółkami, chociaż pojawiały się chwile, w których chciałam nią ostro potrząsnąć.

Wiem, że ta książka ma drugie dno, bo Pola porusza też bolesne struny, ale dla mnie była przede wszystkim romansem. Wszystko w koło, łącznie z apokalipsą, mogłoby się dziać, ale liczyła się ta dwójka i ich los. Był to mój czytelniczy złoty środek — między poetycką cnotliwością a naprawdę ostrymi romansami. Idealny w idealnym momencie, taki, który daje wytchnienie, ale nadal wywołuje emocje.

I tak, jestem w szoku, że to debiut. Ostatnio mam fazę na debiutujących autorów i naprawdę widzę różnicę między „pierwszą próbą” a dobrze przemyślaną historią. Tutaj wszystko jest na miejscu. Postacie żyją, dialogi nie brzmią jak sztuczne odgrywanie scenki, a wątki składają się w spójną całość. Chociaż jest kilka scen, przy których postawiłam znaki zapytania.

Możliwy spoiler

I tak w książce mamy dwa dodatkowe rozdziały - jeden po prologu, drugi po epilogu. Stanowczo różnią się od pozostałych, tworzą cień tajemnicy. Pierwszy wydaje się wyjaśniony w fabule, ale jakoś nie czuję się do tego przekonana. Natomiast drugi... to zagadka. Właściwie mam jakieś swoje teorie np. że mogło to się dziać wcześniej niż cała reszta albo że jest to coś, co wydarzy się za jakiś czas. Analizowałam też czy nie łączy się z tym pierwszym rozdziałem. I nie wiem czy na rozwiązanie nie będę musiała czekać do kolejnego tomu.

Koniec spoileru

Podsumowując — jeśli szukacie książki, w której można się zatopić, nie denerwować się na bohaterów co dwa rozdziały i czuć, że każda strona jest na swoim miejscu, Ślepnąc od gwiazd to będzie strzał w dziesiątkę. A ja? Ja już ustawiam się w kolejce po następną książkę Poli Hibner.