Współpraca recenzencka

Alkoholizm to drastyczna choroba. Niszczy ciało, dusze oraz relacje. Leczenie jest długie, żmudne, ale warte wysiłku. Okres trzeźwości to praca nad sobą każdego dnia na 150%.

Dotknąć może każdego - bez względu na status społeczny, zamożność, pochodzenie, płeć. W końcu większość z nas zna te substancje.

Marcin Mikrut - Filipiak w swojej powieści „Ślepiec” ukazuje obraz wybitnego naukowca i wykładowcę, który zmaga się z uzależnieniem od alkoholu. Jest to jego sposób na ucieczkę od problemów, stresu. Jednakże to powoduje, że traci kontrolę nad swoim życiem rodzinnym i zawodowym. Aby ratować siebie, decyduje się na terapię. Tam musi stanąć twarzą w twarz ze swoimi traumami, prawdą o sobie i podjąć decyzje, czy skorzysta z ostatniej szansy na ratunek siebie samego. W całym procesie dążenia do trzeźwości głównego bohatera wspierają go najbliżsi - bardziej, mniej, w podstępnie, czy w pełnej świadomości. Zwrócić uwagę należy na postępowanie żony. Nie jest klasyczną współuzależnioną, która kryje chorobę męża, zamiata wszystko pod dywan i udaje, że nic się nie dzieje. Pilnowała go, podawała kroplówki, a gdy wytrzeźwiał wtedy dostawał od niej dobitne słowa. Sam miał po sobie ogarniać bałagan, jaki pozostawił w chwili upojenia.

Dająca wiele do myślenia, przystępnie napisana i dla każdego. Super pokazany proces terapii, ale i samych reakcji bohatera, gdy czuje głód, lęk, ból. Nie jest przekoloryzowana - w punkt odnosi się do problemu.

Gorąco polecam