Życie niejednokrotnie potrafi dokopać nam tak, że odechciewa nam się stawiania kolejnych kroków na tej wyboistej ścieżce. I co z tego, że mówią: Po deszczu zawsze wychodzi słońce?

Dziesięć opowiadań. Dziesięć wyrywkowo przedstawionych ludzkich historii, które być może opowiadają o kimś nam bliskim. Dziesięć przykładów, jak lekko dobrane kroki mogą spaprać resztkę egzystencji.

Ostatnimi czasy rozczytuję się w zbiorach opowiadań, niezależnie- opasłe czy szczuplutkie, o miłości czy życiu. Po długim czasie bronienia się przed tą krótką formą literacką, zatonęłam w niej. I mimo że czasem nadal brakuje mi słów, fragmenty ulatują szybciej, niż gdybym czytała powieść, a bohaterowie często się mieszają, czytam. Oczywiście, jak to z literaturą bywa, czasem trafię na zbiór lepszy, ale i ten gorszy. Tym razem serwuję Wam na kolację książkę pana Butkiewicza, która mnie osobiście urzekła.

Autor skupia się na ludzkim życiu, poniekąd odwołując się do tkwiącej w każdym z nas samotności. U niektórych jednostek jest ona jednak zbyt duża, tworząc z życia więzienie. Człowiek czuje się niezrozumiany, porzucony, a nierzadko też niekochany. Bohaterowie opowiadań pana Butkiewicza zgubili -lata temu obraną- ścieżkę, często nie widząc sensu w dalszej egzystencji. Topią się w nudzie, zblazowanie wychodzi każdym porem ich ciała, a rutyna staje się ich drugim imieniem. Zagubieni, nie potrafią odnaleźć w sobie tej garści zapału, rozpalającej na nowo to małe światełko, tkwiące w duszy. Marazm. Ludzie są przytłoczeni codziennością, która w żaden sposób ich nie zaskakuje. A dlaczego? Bo sami zatrzymali się na pewnym etapie i oczekują, że los sam z siebie zmieni się na lepsze. Wszyscy jednak wiemy, że bez delikatnego kopa życie ot, tak, się nie zmieni. Trzeba chęci. A mimo tego ta swoista "niewygoda" bohaterów wskazuje na to, iż nadal tli się w nich jakieś uczucie, łaknięcie zmian. Pierwszy krok jest jednak najtrudniejszy, prawda?

Czytając, miałam wrażenie, że autor opowiada o mnie; nie chodzi o to, że miałam myśli samobójcze, nie. Raczej fakt, że mnie w pewnym momencie życia rutyna zaczęła zwyczajnie przerastać, przez co bardzo się zmieniłam. Na gorsze, oczywiście. Dlatego też te krótkie utwory trafiły prosto we mnie, łatwo było mi zidentyfikować się z postaciami.

Plusem są także zakończenia. Pan Butkiewicz urywa historie w takim momencie, że czytelnik musi sam dopisać sobie ciąg dalszy. Nie ma wyraźnie postawionej kropki, a raczej dłuuugi przecinek. I wtedy wkraczamy my, mole książkowe, a przecież ile głów, tyle opowieści...

Skłaniający do przemyśleń zbiór o niewielkiej objętości, który dziś z całego serca Wam polecam.

" Weszliśmy w końcu na teren szpitala i spojrzałem na zaniedbany dwupiętrowy budynek z obdrapaną ciemnoszarą elewacją. Na parterze i pierwszym piętrze okna były zakratowane.W niektórych widać było wykrzywione twarze chorych, ułomne i zastygłe w bezruchu – zupełnie jak twarze groteskowych kukieł z sennego koszmaru. Czułem, że z wnętrza budynku, przez zakratowane okna dobiega mnie rozpaczliwa cisza złamanych i upokorzonych, zanurzonych w bezkresnej, martwej otchłani, z której być może nie ma powrotu. Wtedy po raz pierwszy ujrzałem ludzi uwięzionych w pułapce, którą zastawiła na nich ich własna natura"

"Schizopolis" - zbiór 10 opowiadań określonych przez wydawcę jako literatura obyczajowa. Dla mnie to jednak klasyfikacja nie do końca trafiona, gdyż jest to przede wszystkim proza psychologiczna. Każda opowiedziana historia dotyczy przecież człowieka. Kogoś, kto musi się zmierzyć z trudną do zaakceptowania codziennością lub własną nieodgadnioną, poranioną psychiką. Autor, bez względu na sposób prowadzenia narracji wydaje się być bardzo blisko swoich postaci, dzięki czemu są one autentyczne, nieprzerysowane. Sposób w jaki Butkiewicz wchodzi w stany psychiczne bohaterów powoduje, że czytelnik odczuwa je niemalże jako własne doświadczenia. Autorowi udało się pokazać bardzo cienką , płynną wręcz granicę między rozumem a obłędem. Siłą opowiadań jest także ich przemyślana konstrukcja. Utwory w większości są bowiem tylko pozornie zamknięte. Zabieg ten sprawia, że pozostają na długo z czytelnikiem, skłaniając do ponownych refleksji.
Przekonuje mnie teoria Umberto Eco, który twierdził, że dzieło literackie ma szansę zaistnieć w pełni dopiero w interakcji z czytelnikiem. Zgodnie z koncepcją dzieła otwartego potencjalnych odczytań jest tyle, ilu odbiorców. Zachęcam więc państwa do lektury "Schizopolis".
Opowiadania Grzegorza Butkiewicza zaskakują różnorodnością, pomysłowością. To świat realistyczny z dużą dawką oniryzmu. Każdy może w nim znaleźć jakąś cząstkę siebie.