Literatura obyczajowa połączona z wątkiem kryminalnym to jest coś co kocham. Bardzo podoba mi się warsztat pisarski autorki, książkę czyta się praktycznie płynnie, czytelnik nie chce jej odkładać na bok. Tak mnie wciągała ta historia, że nie potrafiłam przestać jej czytać aż do końca. Większość wątków w książce rzeczywiście może nawiązywać do życia codziennego przez co powieść może skłonić nas do refleksji. Znajdują się tutaj także motywujące cytaty, które na pewno zapadły w mojej w pamięci.

Bohaterowie bardzo dobrze wpisują się w fabułę. Są różnorodni, więc podczas dialogów między nimi widać ich różne charaktery przez co nadają klimat i w niektórych momentach można nawet się uśmiechnąć podczas czytania, a w niektórych można naprawdę dowiedzieć się ważnych lekcji życiowych. No polubiłam tą trójkę przyjaciół i bardzo chętnie poznalabym dalsze ich życie.

A wszystko zaczęło się od straty, samotności i żałoby po mężu od Iwony. Minęło już trochę czasu od jego śmierci, ale w końcu miłość to miłość i pomimo, że dni mijają dziewczynie praktycznie na pracy, domu i odwiedzaniu rodziny, w końcu postanawia coś zmienić i udaje się na zajęcia garncarskie, gdzie wśród gliny i powstających dzieł poznaje dwójkę przyjaciół. Od tego momentu zaczyna wychodzić do ludzi, rozmawiać z nimi i mogłoby się wydawać, że wszystko idzie w dobrym kierunku poznaje także przystojnego sąsiada Łukasza, ale nic bardziej mylnego. Przeszłość otwiera się na nowo i co może z tego wyjść?

Przeważnie czytam w międzyczasie dwie może trzy książki zależy jaki mam dzień w tym przypadku nie było mowy żebym sięgnęła po inną pozycję. Książka ciekawa, od spokojnych przeżyć aż do akcji, która z każdą stroną jest coraz ciekawsza. Zawsze się mówi, że nie wiemy kto może być przyjacielem, a kto wrogiem i tutaj tak właśnie jest. Przez całą historię emocje towarzyszą w 100%.

Powieść idealna na ten weekend.

Polecam!

Za oknem i w kalendarzu jesień ,a to oznacza,że czas na czytanie książek jest bardziej sprzyjający. Niedawno przeczytałam bardzo ciekawa historię,która chwyta za serce i pozostanie ze mną na długo.

Książkę czyta się bardzo szybko bo od pierwszych stron wciąga w fabułę. Na początku razem z Iwonką przeżywamy piękna miłość ,która miała trwać wiecznie. Niestety bardzo szybko jej mąż tragicznie umiera i nasza bohaterka zatacza się w wir rozpaczy. Codzienność wypełniają jej rutynowe obowiązki i samotność, której nie potrafi już dłużej ignorować. Z początkiem chińskiego Roku Psa – czasu przyjaźni oraz życzliwości – zapisuje się na kurs ceramiki. Tam poznaje przebojową Dorotę i sarkastycznego Jacka, z którymi niespodziewanie tworzy silną więz.

Od tego czasu nasza bohaterka na nowo uczy się cieszyć z życia, odnajduje spokój i sens życia. Nowi przyjaciele udowadniają jej ,że ma prawo kochać i być szczęśliwą. Niestety po wstrząsającym incydencie Iwona będzie musiała stawić czoło nie tylko bolesnym wspomnieniom, ale też śmiertelnemu zagrożeniu. W obliczu narastającego niebezpieczeństwa i nieoczekiwanie rodzących się uczuć przyjdzie jej zdecydować, jak chce żyć – i co jest gotowa zostawić za sobą.

Autorka bardzo delikatnie i umiejętnie do powieści obyczajowej wprowadziła wątek kryminalny, który zaczyna się nieszablonowo ,bo od snu. Moim zdaniem wprowadza on do lektury trochę adrenaliny i bez niego mogło by być w pewnym momencie nudnawo.

Bardzo mi się podobają bohaterowie drugoplanowi ,czyli przyjaciele Iwony ,którzy w książce też mają swoje 5 minut i cały czas śledzimy ich prywatne losy. Są ciekawi ,różnorodni i bardzo ich polubiłam.

Historia opowiada o stracie ,żałobie i okresie tzw przejściowym. To czas ,w którym godzimy się ze strata i uczymy żyć na nowo. Jest to bardzo trudny czas ,jednak daje on mam nadzieję,że po burzy zawsze wychodzi słońce.

To także historia o sile przyjaźni. Myślę ,że gdyby nie Dorota i Jacek to Iwona nie wyszłaby ze swojej skorupy i nie próbowałaby żyć na nowo,w innej rzeczywistości.

Książka jest lekka, bez wstrząsających momentów , delikatna ,wrażliwa ,emocjonalna. To idealna pozycja na jesienny wieczór.

Iwona Stopniewska bardzo kochała swojego męża, a jego strata była dla niej ciężki przeżyciem. Minęło już od tego trochę czasu, a ona próbuje poradzić sobie, nigdy go nie zapomni, ale nadeszła pora, aby ruszyć dalej. Pomimo codziennych obowiązków coraz bardziej doskwiera jej samotność, której zaczyna mieć dość.
Jest początek chińskiego Roku Psa, czas idealny, aby coś zrobić ze swoim życiem, coś w nim zmienić. Postanawia zapisać się na kurs ceramiki. To pierwszy krok, aby przestać być taką samotną. Poznaje tam Dorotę i Jacka i dość szybko zaczyna ich łączyć przyjaźń. Kobieta zaczyna wracać do życia, otwierać się na nowości, przestaje być tak bardzo samotna. Teraz ma być tylko dobrze, jednak życie ma swoje zdanie na ten temat. Dochodzi do pewnego incydentu na ulicy, który jest dość groźny i to dopiero początek. Iwona będzie musiała stawić czoło nie tylko zagrożeniu, ale również przeszłości, bolesnym wspomnieniom. Czy da radę? Co takiego się stanie? Czy zostanie z problemami sama, a może będzie miała wsparcie nowych przyjaciół?

Historia, jaką znalazłam w książce, mnie się podobała. Autorka tak ją poprowadziła, że była naprawdę ciekawa, wciągająca, a mnie ciężko było się od niej oderwać. Niejednokrotnie byłam zaskoczona, tym co się działo (w pozytywnym znaczeniu tego słowa).
Akcja sprawnie poprowadzona, z wieloma ciekawymi zwrotami. Książkę czytało się szybko, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji.

Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani. Każdy z nich jest inny, każdy niezbędny w historii. Może nie z każdą ich decyzją się zgadzałam, jednak ogólnie większość z nich polubiłam. Niestety nic więcej niż na początku, nie mogę Wam o nich zdradzić, jednocześnie nie zdradzając zbyt wiele z fabuły.

„Rok Psa” to książka, po którą moim zdaniem warto sięgnąć i polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA