Ooo matko, ale to było DOBRE! I wbrew pozorom nie mówię o kawie, ani o torcie

Ta książka jest bardzo zadziwiająca - mianowicie przedstawia się tak - ktoś zamordował prostytutkę. Sprawa toczy się w Warszawie, dosyć niedawno 2020r. Wszędzie huczy od plotek, media szaleją. W Warszawie dzieje się chaos - zaczyna się największy pościg w historii miasta.
Sprawę prowadzi czterech policjantów, u których w życiu też dzieje się oj dzieje.
Jeden ma problem z nadwaga i mamunią ;) drugi udowadnia, że rodzina najważniejsza, a nie praca, trzeci tak naprawdę nie chce być gliniarzem - działa w show biznesie, a czwarty (ten najlepszy moim zdaniem) chodzi na terapie, niewiadomo po co, i tak wciąga kokę, kradnie, a co najlepsze romansuje ze świadkami.

Słuchajcie, jest grubo, wiec nie czekajcie tylko zabierajcie się za czytanie tej fantastycznej książki! Jestem oczarowana pomysłowością autora. Polecam

„Psia krew” to historia, która opisana jest aż na 700 stronach, nie ukrywam, że taka ilość dość mocno mnie przeraziła. Nie wiedziałam czego się spodziewać, początkowo towarzyszyła mi myśl żeby tylko to wszystko nie było zbyt mocno rozciągnięte.

I przyznaje, że zdecydowanie nie było. Myślę, że to w dużej mierze spodziewane jest tym iż spora część opiera się ba dialogach, a ja dialogi uwielbiam. Tak więc serio czyta się ją błyskawicznie. Ten rodzaj narracji, która bardzo do mnie przemawia.

Zamysł autora, jak i wykonanie niesamowicie mnie zaskoczyły. Mamy tu bohaterów tak bardzo różnych od siebie, a tak mocno pasujących do całości. Każdy z nich wnosi coś całkiem innego. W tym wszystkim trzeba pamiętać o fabule, a w niej dzieje się o to całkiem sporo, jestem niesamowicie zaskoczona tym jak autor to wszystko ułożył. Oczywiście jest kilka rzeczy do których można się „przyczepić”, całkiem sporo wulgaryzmów i kilka momentów, które zbyt często się powtarzają. To może być nawet mocno irytujące.

Jednak to wcale książki nie przekreśla, uważam, że w każdej jest coś co nie każdemu będzie pasować. Koniec końców mogę powiedzieć, że była dobra. Nie trafia na sam szczyt ostatnio przeczytanych historii ale myśle, że jest to pozycja godna polecenia.

„Tylko kłamstwo ich wyzwoli...”

„Psia krew” autorstwa Rafała Łozowskiego, stanowi kryminał, który nie tylko zapewni Wam wiele emocji, czy też akcji, ale to również tytuł pełen charakterystycznych bohaterów, których nie można nie lubić oraz którzy nie pozwolą Wam zbyt szybko o tej fabule zapomnieć.

Warszawa, lato 2020 roku. Z nieba leje się żar, noc nie przynosi wytchnienia, a media huczą od plotek: ktoś brutalnie zamordował prostytutkę. Rozpoczyna się największy w historii miasta pościg za mordercą. Na jego czele czterech policjantów, dla których nie jest to najlepszy czas w życiu…
Konrad „Jack” Jackowski nie chce być dłużej gliniarzem i właśnie szturmem wdziera się do show-biznesu. Skrupulatny i obsesyjny Szarif „Szeryf” Zelimchanow zamierza udowodnić żonie, że rodzina jest dla niego ważniejsza niż praca. Impulsywny Tymon Fryc za karę chodzi na terapię, ale nie widzi żadnych postępów: dalej wciąga kokę, romansuje ze świadkami i kradnie pieniądze. Wreszcie aspirant Lech Turczyn - zmaga się z nadwagą i marzy o tym, by w końcu uwolnić się od nadopiekuńczej matki…

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy kiedy otworzyłam przesyłkę z tym tytułem to przede wszystkim jego objętość. Sama nie wiem czemu sądziłam, że „Psia krew” będzie lekturą „standardowej” grubości, a tutaj dostała ponad 700 stronicową historię. Kiedy wzięłam tę pozycję do ręki w mojej głowie pojawiły się dwie myśli: albo ta powieść będzie ciągnięta na siłę albo autor wymyślił tak ogromną liczbę zwrotów akcji, że ta książka nie mogła być po prostu chudsza.

Przyznam, że autor ma dobry, wypracowany styl, który nie tylko zachęca nas do lektury, ale w połączeniu z dużą ilością dialogów przyspiesza nasze czytanie, co z kolei sprawia, że do tej pory nie odczuwam tego, że „Psia krew” liczyła tak sporo stron.

W mojej ostatniej recenzji troszeczkę ponarzekałam Wam na bohaterów, którzy byli w mojej opinii zbyt nijacy i płytcy... Pan Rafał przygotował dla nas historię, w której mamy bardzo małą ilość bohaterów, jednak każdy z nich jest zupełnie inny oraz wnosi coś do fabuły, przez co zbyt szybko o nich nie zapomnę.

I na końcu pochwalę autora za pomysłowość - takich zwrotów akcji kompletnie się nie spodziewałam. Łozowski doskonale wie czego potrzebuje prawdziwy fan kryminałów oraz jak zaskoczyć swojego czytelnika, by ten w pewnym momencie z nadmiaru emocji zapomniał jak się nazywa!

Czy książkę polecam? Zdecydowanie tak, „Psia krew” to bardzo dobry kryminał, który może przerażać swoją objętością, jednak jego wnętrze bardzo szybko łapie nas w swoje szpony i nie wypuści dopóki nie poznamy zakończenia.

,,Psia krew" Rafała Łozowskiego zainteresowała mnie swoją fabułą. Postanowiłam zapoznać Sue z tym wydaniem w wolnym czasie, jednak nie wzięłam pod uwagę tego, iż jej pr,rczytanie zajmie mi tak dużo czasu. ,,Psia krew" Rafała Łozowskiego jest tak obszerna, że na jej poznanie należy zarezerwować sobie wiele godzin. Książka jest jednak napisana w tak przystępny sposób, iż z powodzeniem uda się znaleźć czas na to, by sięgać po nią w różnych momentach. Właśnie takie wydania są niezwykle cenne na polskim rynku wydawniczym.

W tym wydaniu odbiorca może zapoznać się z historią kryminalną, która miała miejsce w Warszawie w 2020 roku. To właśnie wtedy zamordowana została prostytutka i w tę głośną sprawę i poszukiwanie sprawcy zaangażowanych zostało aż czterech mężczyzn, którzy oprócz tego dodatkowo mieli również swoje problemy. Atutem tej obszernej polskiej powieści jest to, że autorowi umiejętnie udaje się stopniować napięcie i nie sposób jest domyślić się zakończenia zbyt wcześnie.

Z pewnością ,,Psia krew" Rafała Łozowskiego jest dobrze skonstruowanym kryminałem, w którym nie brakuje różnych form przedstawiania treści. To również dzięki nim ta lektura staje się jeszcze ciekawsza, a poznawanie kolejnych faktów nie jest żmudnym zajęciem. Cieszę się, że skusiłam się na lekturę tej książki, gdyż jest naprawdę super propozycją skierowaną do odbiorców w odpowiednim wieku.

Mam przed sobą pokaźnych rozmiarów lekturę, liczącą ponad 700 stron. A co jest w środku? Czy aż kilkaset stron niezapomnianych emocji i wrażeń? Niezupełnie, jak dla mnie …
Piękny letni dzień, słońce wije się i razi mocnych blaskiem. A w stolicy zostaje zamordowana młoda kobieta, prawdopodobnie prostytutka. W mieście robi się gorąco, media nagłośniają sprawę i szumią wkoło. Nie może być inaczej, rozpoczyna się wielkie dochodzenie, na miarę popełnionej zbrodni. I byłoby ciekawie i intrygująco, gdyby nie bohaterowie – „znakomici” stróże prawa. Było ich aż czterech, jeden lepszy od drugiego. Zelichmanow, zwany Szeryfem, dla którego od pracy ważniejsza jest rodzina. Dziwny Tymon Fryc, któremu terapia, na którą uczęszcza od jakiegoś czasu niewiele pomaga. Jack Jackowski, któremu podoba się zabawa w gwiazdę filmową i zamierza błyszczeć na wielkim ekranie. I Turczyn, pokaźnych rozmiarów, któremu nadskakuje droga mamusia. Zespół niesamowity, pełen słomianego zapału i ulotnej energii. Każdy z nich myśli tylko o sobie i swoich interesach. Lewe interesy i korupcja, łatwe i szybkie pieniądze. To wszystko nie może ujść uwadze wydziału wewnętrznego, który bacznie przygląda się poczynaniom stróżów prawa. Dokąd doprowadzi ich ta buta i głupota, z jakimi problemami będą się musieli zmierzyć policjanci? I czy dochodzenie to ich największe zmartwienie? Dowiedzcie się sami, jedno mogę zapewnić, uśmiejecie się co niemiara … Ale to nie powinno być śmieszne, bo przecież doszło do okrutnej zbrodni …
Mam mieszane uczucia co do tej historii. Niby poważna, kryminalna fabuła, ale już metody pracy policji i ich podejście do postawionego przed nimi zadania, jest ciekawym materiałem na dobrą komedię. Nie porwała mnie, nie byłam ciekawa kolejnych kroków, moja ciekawość była uśpiona. Czytało się szybko, bo powieść to jeden ciągły dialog, krótkie i szybkie rozmowy. I czas płynie. Zabrakło mi emocji, stopniowania i budowania napięcia, elektryzującego oczekiwania na finał. Wydaje mi się, że pomysł na fabułę był interesujący, ale czegoś mi zabrakło. Nawet sami bohaterowie byli dla mnie karykaturami policjantów, nie mieli w sobie pazura, chociaż każdy z nich z czymś się zmagał. Zbyt wiele miejsca autor poświęcił ich problemom osobistym, z którymi się borykali, a bardzo powierzchownie potraktował ich stosunek do prowadzonego śledztwa. I jak dla mnie za bardzo t wszystko było rozciągnięte, jestem przekonana, że spokojnie całą fabułę można było skondensować i zamknąć w czterystu stronach. Nie zawsze takie pozorne rozbudowanie wątku na zadowalający efekt końcowy dla czytelnika.
Psia krew to powieść dla tych, którzy z przymrużeniem oka podchodzą do pracy policji i potrafią odbierać poważne zdarzenia z dystansem. Jesteście ciekawi? To po nią sięgnijcie ….

Gorące lato 2020. W dzień z nieba leje się żar, noc również nie przynosi ukojenia. W jednym z warszawskich mieszkań zostają odkryte zwłoki prostytutki. Sprawę makabrycznego morderstwa prowadzi czwórka policjantów.
Dobry i zły glina czyli Szeryf i Fryc, aspirant Lech dla którego jest to pierwsza prowadzona sprawa oraz mój ulubieniec Konrad, który porzucił pracę gliny dla aktorstwa szybko jednak uświadamiając sobie, że to właśnie w roli policjanta spełnia się najlepiej.
Każdy z nich prywatnie zmaga się z poważnymi problemami jednak starają się jak najszybciej ująć psychopatycznego mordercę. Co ciekawe nie zawsze działają oni zgodnie z prawem a raczej nagminnie łamią wszelkie zasady.
Czy uda im sie rozwiązać zagadkę? Jakie będą konsekwencje ich działań?

Kochani niestety ale jest to najsłabsza książka jaką w tym roku przeczytałam. Nie pokonała mnie jej objętość ale język jakim jest napisana. Choć fabuła mnie zaciekawiła to właśnie styl pisania autora zabrał całą przyjemność z czytania. Wiem, że wielu osobom ta książka bardzo się podobała więc zachęcam przeczytajcie i oceńcie sami.