Opowieść jest historią Amelii – pacjentki szpitala psychiatrycznego, cierpiącej na zaniki pamięci. Dziewczyna trafiła pod obserwację po samobójstwie ukochanego, a przynajmniej tak jej się wydaje. Istotne jest bowiem nie to, co dzieje się naprawdę, a to, co robi z nią jej własny umysł. Wyobraźcie sobie, że pewnego dnia całe Wasze życie okazuje się kłamstwem; wszystko: wspomnienia, emocje, uczucie szczęścia i skojarzenia nie istnieją, a co gorsza – mają w rzeczywistości swoje paskudne odpowiedniki. Tak mniej więcej wygląda sytuacja, w jakiej znajduje się Amelia. Dziewczyna myśli jasno i logicznie, snuje wspomnienia i może normalnie funkcjonować. Jedynym problemem są luki w pamięci, i fakt że to, co w niej pozostaje, zupełnie nie zgadza się z powoli ujawnianymi elementami rzeczywistości.

Choć początkowo pewne rozwiązania wydawały mi się dziwaczne, akcja nie składała się w całość, a bohaterów odbierałam jako nienaturalnych, z czasem wiele się zmieniło. Okazało się, że autorka świetnie poradziła sobie z przyjętym tematem, mimo że wymagał on wiele wyczucia i doświadczenia. Stworzyła autentyczny i złożony portret osoby zaburzonej, a przy tym udało jej się zwieść czytelnika, któremu odkrycie prawdy zajmuje całkiem sporo czasu. Osobiście byłam w szoku, kiedy już zdałam sobie sprawę, o co tak naprawdę chodzi – nie mogłam uwierzyć, że autorka tak skrupulatnie wykreowała swój świat.

Trzeba jednak przyznać, że nie jest to książka dla każdego – wiele osób będzie się nudziło, a niejasności prawdopodobnie dodatkowo spotęgują to odczucie. Jednak dla tych, którzy cenią sobie psychologiczne podłoże tekstu i lubią sami wnikać w umysł bohatera, książka jest idealna. Autorka włożyła w swój tekst sporo pracy i wyszło jej to na dobre – opowieść jest autentyczna, choć z pewnością opowiada o pewnej skrajności.

Właśnie skończyłam czytać książkę autorstwa Moniki Matusik zatytułowaną "Przegapić życie". Utwór skłaniający do licznych przemyśleń. Poruszający nie do końca znaną tematykę częściowej amnezji. Czy zdarzyło Wam się kiedykolwiek, że zapomnieliście o jakimś fragmencie z przeszłości? A może pewne elementy zostały "wycięte" z waszej pamięci? Przyznam się szczerze, że z lat dziecięcych przypominają mi się najczęściej wesołe chwile. Tych smutnych jakoś nigdy nie mogę wygrzebać z pamięci. Kiedyś nawet zastanawiałam się dlaczego? Może mamy wpływ na to co chcemy pamiętać...

Główna bohaterka książki przebywa w zakładzie psychiatrycznym. Lekarze próbują leczyć jej problemy z pamięcią. Jednak Amelia wydaje się zdrową osobą. W rozmowie z dziennikarką czy lekarzem opowiada z dużą szczegółowością o swoim związku z Piotrem, o swoim dzieciństwie. Tylko niektórych faktów nie jest w stanie sobie przypomnieć...

Na początku pomyślałam to nie możliwe, aby tak inteligentna osoba trafiła do psychiatryka. Nie znalazłam żadnych racjonalnych powodów ku temu. Gdyby każdego z częściowymi zanikami pamięci zamykali w "takich" miejscach to pewnie nikt nie został by na wolności. Jednak prawdą jest, że każde odstępstwo od reguł ustalanych przez ogół jest traktowane przez społeczeństwo jako inność - co jest tożsame z problemami psychicznymi. Należałoby się zastanowić kto jest chory? Czy Ci co dopasowują się do zasad - czy te jednostki, które z nimi walczą...

Później poznawałam dziewczynę coraz lepiej, wnikałam w jej psychikę, dowiadywałam się więcej i więcej o jej związku z ukochanym. Czytałam o ich licznych podróżach w różne zakątki świata, o ich szczęśliwym życiu codziennym. O tym, że odnaleźli się w życiu jak dwie połówki pomarańczy. Wiedli cudowne życie, bezgranicznie się kochali, nie mogli bez siebie żyć. Oprócz szczęścia w miłości - układało im się również w pracy. Spełniali swoje marzenia. I nagle on ją opuścił...

Wtedy stwierdziłam, że załamała się psychicznie po traumatycznych przeżyciach. Pewna swej racji czytałam dalej. Czułam, że już znalazłam rozwiązanie zagadkowej, częściowej amnezji Amelii. Jednak im bliżej byłam końca tym więcej pojawiało się znaków zapytania. Wiedziona ciekawością chłonęłam dalej historię. Dzięki stylowi autorki książkę czytało mi się bardzo płynnie, więc na szczęście szybko dotarłam do końca. I zaniemówiłam z wrażenia. Takiego zakończenia w ogóle się nie spodziewałam. Nic nie zapowiadało, że utwór będzie miał taki nieoczekiwany, szokujący koniec. Polecam.

Lubię motyw szpitala psychiatrycznego w książkach. Lubię motyw osób chorych psychicznie. Lubię powieści psychodeliczne i traumatyczne, takie o zagmatwanych emocjach, a jeszcze bardziej lubię takie - gdzie to co wydaje się prawdziwe, wcale prawdziwe nie jest. Tak jest też w przypadku debiutu Moniki Matusik "Przegapić życie". Historia nakreślona piórem tej debiutującej autorki, jest historią Amelii. Amelię poznajemy jako pacjentkę szpitala psychiatrycznego, cierpiącą na zaniki pamięci. Kobieta trafiła tutaj po samobójstwie ukochanego. (Czy aby na pewno?) Najistotniejszym elementem tej powieści, jest wyłącznie to, co dzieje się we wnętrzu i umyśle głównej bohaterki. To ona i jej wspomnienia przeplatane z rzeczywistością prowadzą czytelnika przez tą pełną niedopowiedzeń i sprzeczności opowieść. Co więc jest prawdą, a co fikcją? I dlaczego Amelia nie wszystko pamięta?

(...) jakie by było nasze życie, gdybyśmy nie spotkali pewnych osób. Czy coś wyglądałoby inaczej? Czas płynąłby szybciej czy może wolniej? (...) Jaki jest sens naszego istnienia?

Pomysł tej historii muszę uznać za naprawdę dobry, jednakże całe wykonanie oraz warsztat językowy - tutaj trochę się zawiodłam. Wtrącenia na temat pracy na lotnisku, topografii greckiej wyspy, a także poziom dialogów - niestety nie zachwycają, a nawet rozpraszają i sprawiają wrażenie wciśniętych na siłę. Postać bohaterki, która wyjeżdża na weekend gdzieś na grecką wyspę z chłopakiem, którego zna dosłownie od godziny bez znajomości nawet jego imienia (!) wydaje mi się bardzo absurdalna i naciągana. Poza tym niezwykle drażnią pieśni pochwalne dotyczące samej Amelii, która była tak "wyjątkowa, mądra, wspaniała, inteligentna, mająca własne zdanie na każdy temat..." (itd. itp.), że aż (tutaj ironia) "przegapiła życie".

Do zakończenia również miałabym zastrzeżenia, ponieważ tak skrupulatnie prowadzona narracja potęgująca (mimo wszystko) ciekawość, gdzieś w połowie książki po prostu wyparowuje - co przedkłada się na (z prawdziwą przykrością muszę to przyznać) przewidywalność zakończenia. Trzeba jednak przymknąć oko ze względu na fakt "debiutu" oraz usilne starania autorki, która z pewnością nie chciała, by jej książka wypadła tak blado. Podsumowując: książka może nie jest rewelacyjna i w pewnym sensie zawodzi wymagającego czytelnika jednak jak na debiut - jest dobra. Polecam ją fanom obcowania z literackim studium psychologicznym postaci oraz pasjonatom książek traktujących o traumatycznych wydarzeniach mających niebagatelny wpływ na osiąganie dojrzałości.