Muszę przyznać, że wybierając książki od Wydawnictwa Novae Res, mam niemały problem. Długa lista pozycji kusi pięknymi okładkami i fascynującymi opisami. Najczęściej wypisuję tytuły, które mnie interesują i przyciągają uwagę szatą graficzną, a później czytam streszczenia i eliminuję lektury, które mnie nie przekonały. Trochę wahałam się nad ''Przeciętniakami'', ale stwierdziłam, że przyda mi się taka lżejsza, teraźniejsza lektura. W tygodniu wróciłam zmęczona do domu po ośmiu godzinach chłonięcia wiedzy. Zdjęłam buty, rzuciłam torbą, oparłam głowę o stół i głośno jęknęłam. Minął pierwszy miesiąc szkoły, a ja już miałam dość. Przeniosłam swoje zwłoki do pokoju i zastałam tam czekającą na mnie przesyłkę. Odpakowałam i... Jęknęłam jeszcze głośniej. Nie spodziewałam się takiej tłuściutkiej pozycji. Liczyłam na trzysta stron lekkiej lektury, a tu ponad sześćset numerków u dołu.

Mój entuzjazm opadł. Bo ile można pisać o jednym? Zaczęłam i tutaj spotkało mnie kolejne zaskoczenie. Najczęściej widzimy krótką dedykację lub wprowadzający cytat, a tu cała strona zapisana pochyłą czcionką. Moja ochota na tę książkę umarła śmiercią naturalną, ale nie mogłam jej odłożyć, więc zagłębiłam się w lekturę.

Czterech chłopaków. Kujon Czarek, żartowniś Kuba, przystojniak Tomek i idiota Daniel, zwany z oczywistych powodów Daunielem, a także ich wymarzone miłości, pierwszy alkohol, studniówka, bijatyki, używki, problemy, przyjaźnie, kłótnie, siniaki, matury, wybory i OGROMNA ilość humoru. Często czytam w komunikacji miejskiej, ale pierwszy raz odczuwałam w niej taki wstyd! Chowałam twarz w sweter i czułam jak moje barki drżą od wstrzymywania śmiechu! Ile razy przy czytaniu tej powieści słyszałam: Z czego się tak śmiejesz? Coś się stało? Teraz, pisząc tę recenzję, nadal mam na twarzy ogromny uśmiech i łzy szczęścia w oczach. Co stronę można spotkać niezbyt wyrafinowane żarty, kąśliwe uwagi i rozbrajające sytuacje.

Oczywiście, nie zabrakło też poważnych chwil, w których odczuwałam przygnębienie i autentyczny żal. Było mi szkoda tej fantastycznej czwórki, gdy byli niesłusznie oskarżani i spychani na boczny tor. Teraz... Jest mi autentycznie przykro. Już tęsknię za tymi żywiołowymi chłopakami i ''przypałami'' na lekcjach. Nie jest to książka, która spodoba się wszystkim. Bawi cię tylko wyrafinowany humor? To nie dla ciebie. Tutaj nastolatkowie władają podwórkową łaciną, ich myśli ograniczają się do jedzenia i grania, a w kontaktach z innymi zwracają raczej uwagę na walory płci przeciwnej. Nie oznacza to, że książka nie niesie za sobą przesłania.

To lekko i dosyć prostacko napisana historia o... dojrzewaniu. Życiowych wyborach, celach i skutkach. To życie obrane w zrozumiałe słowa.

Tomek, Czarek, Daniel i Kuba- czterech przyjaciół, na co dzień uczęszczających do jednego z warszawskich liceów. Choć różnią się od siebie niemal w każdym aspekcie, to tworzą zgrany team. Tomek to zwykły chłopak, Daniel- urodzony tancerz, Czarka zakwalifikujemy do grupy kujonów, zaś Kuba... Kuba to najbardziej pomysłowy z całej czwórki typ o niewyparzonej gębie. Ich codzienność zamyka się w murach liceum...



Powieść młodzieżowa- rzadko sięgam, ale tym razem coś mnie podkusiło. Chyba tytuł sprawił, że zainteresowałam się tą pozycją. Tylko... czy warto?

Ach, jak miło wrócić wspomnieniami do czasów liceum! Ileż razy, oglądając stare zdjęcia z tamtych czasów miałam ochotę jeszcze raz spotkać się ze znajomymi, pożartować, wymienić ploteczki. Niestety, nikt jeszcze nie wymyślił wehikułu czasu (tym bardziej go nie udostępnił!), więc zostaję przy swoim obecnym, studenckim życiu. Choć początkowo tytuł mnie zmylił (miałam zupełnie inne wyobrażenie tej historii), to ostatecznie stwierdziłam, iż Przeciętniaki będą takim moim prywatnym wehikułem właśnie. Nie wiem, czy też tak macie, ale zazwyczaj doszukuję się sensu powstania jakiejś książki- wiecie, czy niesie w sobie odpowiedzi na jakieś trudne, egzystencjonalne pytania. Może pocieszenie w trudnych chwilach. Śmiech. Nawet rozrywkę. W przypadku recenzowanej przeze mnie teraz pozycji mam drobną zagwozdkę...

600 stron opisuje rok z życia maturzystów, wspomnianego już Czarka, Daniela, Kuby i Tomka. Pojawiają się także postacie drugoplanowe- dziewczyny, rodziny, koledzy czy nauczyciele. Jeszcze raz przeżywamy licealne miłości, szalone przygody i stres przed maturą. Jeszcze raz mamy okazję usiąść w szkolnej ławce (pewnie mało kto za nią tęskni) i posłuchać, co do przekazania nam ma nauczyciel. Jeszcze raz możemy przestać przejmować się przyszłością, dojrzewaniem, choć na chwilę...

Przeciętniaki przyciągnęły mnie do siebie zabawnymi tekstami Kuby. I to właściwie tyle, jeśli chodzi o rzeczy intrygujące w tej pozycji. Może kogoś to obrazi, ale... w tym przypadku najlepszym określeniem zdaje się być "zwykła, przeciętna książka". Właściwie o niczym, bo jakoś nie odnalazłam w niej głębszego sensu czy powodu, dla którego została stworzona. Owszem, czyta się w miarę szybko- to jednak nie sprawia, iż miałabym chęć sięgnąć po nią ponownie. Może ów utwór miałby jakiś sens, gdyby opisywał dokładniej starania szkoły, pragnącej pomóc uczniom z tzw. rodzin patologicznych. A były wspominki o takowych postaciach (delikatny spoiler). Niestety, to, co dla mnie wydawało się najważniejsze w sytuacji, gdy cała akcja właściwie nieustannie ciągnie się w szkole, zostało opisane... po łebkach. I znowu wracaliśmy do perypetii głównych bohaterów.

Miło sobie czasem powspominać, oj miło. Jednak... nie sądzę, by Przeciętniaki kogokolwiek porwały.

Nie wiem co mnie skłoniło do sięgnięcia po tą książkę. Może tęsknota za czasami liceum albo po prostu szukałam jakiejś łatwej, lekkiej lektury. Książka może nie jest dla wszystkich, ale zdecydowanie dobra jeśli ma się ochotę na przeczytanie czegoś lekkiego i chce się powspominać trochę czasy szkolne.