Zwiedziona okładką i ciekawym opisem, sięgnęłam po tę książkę i szczerze mówiąc, nie wiem, co o niej sądzić

Pragnienie…

Chyba pierwszy raz tak długo zastanawiam się co mam napisać o książce…

Opis skusił mnie bardzo, był tajemniczy i intrygujący. Otóż młody pianista, Tycjan przyjeżdża do pewnego miasteczka na koncert (i w zasadzie wątek muzyczny tutaj się urywa, jest jeszcze kilka malutkich, delikatnych wzmianek, raptem jedna, czy dwie). Za każdym razem kiedy znajduje się w nowym miejscu wychodzi na długi spacer poznać bliżej miejsce, w którym mają wybrzmieć jego dźwięki. Napotyka na swojej drodze Aurelię, wyjątkową kobietę i tancerkę oraz burmistrza i innych mieszkańców, z którymi wdaje się w polemikę.
A czego dotyczące owe rozmowy? No właśnie i tutaj spotkał mnie ogromny zawód. Czytałam o kwestiach politycznych, gospodarce, ekonomii… o rzeczach, które w moim odczuciu nie stanowią trzonu literatury obyczajowej, czy romansu. Dodatkowo tak duża ilość wulgaryzmów tutaj zastosowanych często bezpodstawnie, w ogóle do mnie nie przemawiała.
Momentami miałam wrażenie, jakby każdy rozdział stanowił odrębny wątek, opowiadał zupełnie o czymś innymi. To co je łączyło to postać głównego bohatera, który przysłuchiwał się rozmyślaniom…

Z pewnością nie tego oczekiwałam… choć nie uważam czasu spędzonego nad książką za zmarnowany. Liczę na to, że mimo wszystko autor odnajdzie wśród czytelników swoich sprzymierzeńców. Nie należę do osób, które lubią filozofować.. ale przecież świat książki to różni ludzie, różne upodobania i gusty.

Każdy człowiek ma pragnienia, zarówno te podstawowe, stanowiące element dnia codziennego, jak i te bardziej złożone, ukryte w zakamarkach duszy, najdalszych najmroczniejszych. W jaki sposób będą zachowywać się ludzie, kiedy spełnienie ich pragnień stanie się możliwe, ale nie w taki oczywisty i bezpośredni sposób, w jaki by tego chcieli?
Początkowe dwa rozdziały, pisane z perspektywy głównych bohaterów - Aurelii i Tycjana, nie mogłyby bardziej różnić się od dalszej części książki. Kobieta i mężczyzna przedstawiają w nich swoje pragnienia co do swojego wymarzonego życiowego partnera. Te rozdziały pisane są w bardzo lekki sposób. Zaskoczenie pojawiające się przy kolejnych rozdziałach początkowo jest czymś miłym i wzbudza zaciekawienie. Niestety z każdą kolejną stroną te uczucia zostają zastąpione przez zniechęcenie, rozdrażnienie i przesyt. Pojawia się sporo absurdalnych sytuacji, które w żaden sposób nie łączą się z pozostałymi wątkami. Rozumiem główny zamysł książki, jej myśl przewodnią, jednak sposób kreacji tego przez Autora jest mocno przytłaczający. Ciekawym elementem tej historii, jest tajemnicze miasteczko, w którym rozgrywają się opisywane wydarzenia. Sposób prowadzenia władzy oraz park z zagadkami są zaskakującym elementem, które z jednej strony ciekawią, a z drugiej zastanawiają. Niektóre elementy tej książki, jak na przykład rozmowa Tycjana z burmistrzem, są dla mnie pozbawione sensu. Nie widzę konieczności tłumaczenia zasad funkcjonowania giełdy oraz wolnego rynku, po to aby opisać ludzką chciwość i chęć dorobienia się jak najmniejszym kosztem własnym. Takie "momenty" bardzo mocno odbierają chęć do dalszego czytania. Jeśli chodzi o styl pisania Autora, to niestety nie należy od do lekkich i przyjemnych w odbiorze. Mimo iż książka nie jest długa, sporo czasu zajęło mi jej przeczytanie. Zdania nie są łatwe w odbiorze, mimo iż używane są proste słowa do ich konstrukcji. Nie mam nic przeciwko używaniu wulgaryzmów w książkach, ponieważ pozwalają one na podkreślenie niepokoju, dynamizmu sytuacji, stanu emocjonalnego bohaterów. Tutaj miałam wrażenie, jakby były nie na miejscu, wciskane na siłę. Bardzo mnie raziły i zamiast podkreślić daną sytuację, odbierały jej charakter.
Podsumowując, "Pragnienie" mocno mnie rozczarowało zarówno swoją formą, jak i treścią. Liczyłam na znacznie więcej pod tym względem, czytając opis na okładce.