Książka Pani Joanny jest jedyną publikacją analizującą zjawisko popkultury tak przekrojowo i wieloaspektowo. Wraz z autorką zagłębiamy się w świat literatury, twórczość niebanalnego The Tea Party oraz w kolorowy świat kina i telewizji. Dzięki takiemu spojrzeniu mamy szansę na nowo odkryć czym tak naprawdę jest popkultura, na jakie dziedziny życia i sztuki ma ona wpływ , co więcej, dzięki książce Pani Joanny łatwiej jest znaleźć odpowiedź na pytanie czy popkultura jest czysto rozrywkową bańką dla mało inteligentnych, czy też może tworem porównywalnym w swej złożoności i bogactwie gatunkowym do kultury wysokiej. Autorka wskazuje liczne nawiązania do innych dziedzin, wskazuje na głębię i bogactwo odniesień pojawiających się w każdym z omawianych utworów , czy to książkowych czy muzycznych, filmów oraz seriali. Polecam każdemu kulturoznawcy i wszystkim miłośnikom pop-sztuki przez duże P. Arcyciekawa lektura, która powinna trafić w ręce każdego! Serdecznie polecam :)

Czym jest popkultura? Ano, według większości z nas jest to rozrywka dla mas, relaks dla mało wybrednych, kultura trafiająca w przeciętne gusta. Według autorki książki współczesna popkultura ma do zaoferowania znacznie więcej i udowadnia nam, że może stać się źródłem do rozwinięcia wiedzy o kulturze wysokiej: teatrze, operze, literaturze, religii, muzyce czy socjologii.

Joanna Bogusławska swą analizę zaczyna od popularnych seriali produkcji amerykańskiej, takiej jak między innymi "Czysta krew" (True Blood). Próbuje zrozumieć jego fenomen, tłumaczy główne watki serialu, analizuje grę aktorów i szał, jaki ostatnio panuje na wampirze tematy. Doszukuje się także podobieństw i różnic między tą produkcją a słynną sagą o miłości Edwarda i Belli. Jej analiza doprowadza ją do konkluzji, że obecnie w sitcomach, remakach i innych "tasiemcach", reżyserzy i scenarzyści nawiązują do znanych postaci, produkcji filmowych, wydarzeń i książek. Ten kto nie jest z nimi zaznajomiony, może nie zrozumieć zabawnego gagu czy żartu sytuacyjnego (ja sama często obserwuje ten zabieg w "Kochanych kłopotach"). Czytelnik uświadamia sobie, że jest przesiąknięty popkulturą, czy tego chce czy nie:)

Autorka wspomina także o serialach "The Office", "Californication" (przyznam, że nie znam tych seriali i nigdy o nich nie słyszałam), a także o amerykańskim kinie niezależnym i takich filmach jak "Mała miss" czy też "Ja Cie kocham a ty z nim" (po raz kolejny polskie tłumaczenie oryginalnego tytułu rozbawiło mnie do łez;)). Udowadnia, że niewielkim kosztem , można w Stanach nakręcić filmy, które bawią i nie są banalne zarazem. Dziwi ją fakt ogromnej popularności filmów masowych, często kręconych bez pomysłu a za to ogromnym nakładem pieniężnym.

Pani Joanna sięga także nieco głębiej w stronę książek i muzyki. Pochyla się nad ogromną popularnością S. Kinga a także nad upadkiem, niecodziennego zespołu The Tea Party. Czy ignorowanie dzieł popkultury może być dla nas szkodliwe? Czy to właśnie one prowadzą nas ku poznaniu kultury wysokiej?

Na te i inne pytania odpowie Wam lektura tej pozycji. Pochłonęłam ją błyskawicznie. Jestem pod ogromnym wrażeniem stylu pisania autorki. Jest inteligenty, bystry i błyskotliwy. A przede wszystkim nie pozwala się oderwać i nie męczy.

Polecam nie tylko fanom popkultury. Ja nim nie jestem, a książka jestem zachwycona.

Książka napisana przystępnym i zrozumiałym językiem, czyta się przyjemnie. Można ją traktować jako jedną całość lub jako zbiór niezależnych artykułów. Treści w niej zawarte są niezwykle interesujące nie tylko z naukowego punktu widzenia jako źródło informacji badawczej dla kulturoznawców i w ogóle osób zainteresowanych współczesną kulturą, ale także dla zwykłych konsumentów tejże kultury, którzy dzięki zwróceniu przez autorkę książki uwagi na kilka mniej w naszym kraju znanych pozycji (lub prawie w ogóle nieznanych z powodu braku polskiego tłumaczenia), sami mają szansę poznać coś nowego, a jednocześnie wartościowego. Podsumowując, lektura tej książki pozwala na głębsze przyjrzenie się pewnym problemom czy wątkom zawartym w filmach, książkach czy serialach, które wszyscy (albo prawie wszyscy) znamy, lub znać powinniśmy, a także intryguje i zachęca do zapoznania się z tymi, o których słyszymy (czytamy) pierwszy raz. Polecam jako źródło wiedzy o kulturze oraz drogowskaz do dalszych poszukiwań.

Nigdy nie zdawałem sobie sprawy z tego, iż kultura masowa jest w takim stopniu obecna w moim życiu. Dopiero książka pani Bogusławskiej uświadomiła mi oczywiste
Książka Pani Bogusławskiej napisana jest przystępnym językiem, dlatego żaden odbiorca nie powinien mieć problemów z szybkim zapoznaniem się z jej treścią. Jest to zbiór recenzji, przemyśleń autorki odnośnie produktów kultury masowej ( telewizja, kino, muzyka popularna itd.).W sposób przejrzysty pokazuje nam, jak blisko przebiega granica pomiędzy kulturą masową a wysoką, oraz w jaki sposób obie kultury przenikają się, korzystając ze swoich osiągnięć. Czytając artykuł o „Cudownych chłopcach” przypominałem sobie poszczególne sceny, jednocześnie śmiejąc się do rozpuku. Interesujący wybór autorki w poszczególnych kategoriach kultury masowej sprawia że każdy powinien znaleźć tu coś dla siebie. Od seriali telewizyjnych, przez muzykę i kino, na książkach kończąc. Jeżeli ktoś nie wie kim jest Michael Scott czy Grady Tripp, bądź nie zna piosenek duetu „Flight of the Conchords” to myślę że czas nadrobić zaległości .Książka mogłaby być świetnym dodatkiem w spisie lektur szkolnych na poziomie szkól gimnazjalnych. Gorąco polecam i życzę przyjemnej lektury

Pytanie zadanie śmiało w tytule zalicza się do rozważań typu: „czy kultura masowa to kultura”, „czy i dlaczego kultura wysoka jest lepsza” i innych dywagacji kulturoznawczych. Autorka już we wstępie zaznacza, że popkultura – definiowana jako „kultura przeznaczona dla masowego odbiorcy; kultura popularna”* – często jest postrzegana pejoratywnie w zestawieniu z kulturą wysoką. Bo ą, ę, opera, wyrafinowany teatr i Bardzo Mądre Książki stoją wyżej w łańcuchu pokarmowym niż Hollywood i seriale. Otóż co to, to nie. Bogusławska opisuje różne przykłady przenikania się kultury wysokiej i niskiej, popularnej: od arii operowej, podłożonej jako soundtrack do reklamy po obrazy Muncha w kreskówce „Loony Tunes”. Stawia tezę, że kultura popularna jest „dobrym narzędziem służącym propagowaniu kultury wysokiej”** i przez całą książkę rzeczoną tezę stara się udowodnić na przykładach.
Przykłady zaczynają się od seriali – ale nie oper mydlanych, tylko tego nowego typu seriali. Autorka analizuje fenomen „Czystej krwi” i wampirów przy okazji, zahacza o seriale „Biuro” i „Californication”. Do tego garść filmów niezależnych (jak choćby „Mała Miss”, „Ja cię kocham a ty z nim”), kilka książek, w tym twórczość Stephena Kinga oraz krótka charakterystyka Innego, odrzuconej jednostki społecznej. Wisienka na torcie to analiza twórczość zespołu The Tea Party, czyli popkulturowo-przenikaniowo od strony muzycznej.
Generalnie idzie o to, ze popkulturę należy szanować i cenić, bo a.) kształtuje ją i odbiera cała masa ludzi, b.) może stanowić dobre preludium do kultury wysokiej. Z czym niżej podpisana zgadza się na całej linii. Może dobrałabym inne przykłady – akurat zachwyty nad „Małą Miss” kompletnie do mnie nie trafiły, ale teza i argumentacja jak najbardziej. Popkultura? Kultura!
(tekst zamieszczony również na moim blogu)