Ma trzydzieści pięć lat, pracuje w jednej z większych korporacji prawniczych w Warszawie, niedawno kupił mieszkanie (w kredycie), jeździ nową Hondą, nieźle zarabia, umie gotować i jest stałym bywalcem klubów nocnej „warszawki”. Tam zajmuje się głównie wyhaczaniem „ciał”, czyli kobiet, z którymi udaje się na jednorazowy numerek. To robi w weekendy, natomiast od poniedziałku do piątku jest radcą prawnym, który zamknięty w szklanym domu czasami pracuje, innym razem udaje, że pracuje. Takie życie młodego japiszona opisał Piotr C w książce „Pokolenie IKEA”. Z autorem spotkałam się już dużo wcześniej, gdyż od jakiegoś czasu podczytuję jego blog o takim samym tytule, jak wydana teraz książka. Temat jest mi bliski, gdyż przez dziewięć lat pracowałam właśnie w takim „szklanym domu” i uwierzcie, z Cezarym Baryką i jego ojcem niewiele ma to wspólnego.

Piotr C w ironiczno-cyniczny sposób pokazuje obecne życie pokolenia lat siedemdziesiątych i ich pęd za lepszym życiem, niż mieli ich rodzice. To też jest mi bliskie, bo autor wspomina czasy swojego dzieciństwa, które były także i moimi czasami. Jak to się stało, że daliśmy się wciągnąć w ten wyścig szczurów? Mi wprawdzie udało się z niego wyrwać, ale setki zawodników nadal tkwią w tej ułudzie, zwanej życiem. Aby się odstresować, sięgają po używki, alkohol i przypadkowy seks. Tak też żyje Czarny, bohater opowieści. Szanuje tylko siebie i swoje upodobania. Jest cyniczny, aż do bólu, a to wszystko podaje nam z wielką dawką równie cynicznego humoru.

Co do samej warstwy językowej książki, to całość przekazu jest swobodna, ale zachowuje pewien stylowy smaczek, który sprawia, że książkę czyta się błyskawicznie.
Tak więc jeśli macie ochotę na coś zabawnego, ale niepozbawionego gorzkiej prawdy, jeśli panie nie są aż tak bardzo sfeminizowane, żeby nie mogły przełknąć szowinistycznych przemyśleń autora, zachęcam do sięgnięcia po „Pokolenie IKEA”.
A także zapraszam do lektury bloga, który cały czas się tworzy: http://generationikea.blox.pl/html

„Z ciałem umówiłem się przez internet. Poznałem ją na chacie w pokoju:>>Miłośnicy czarnych kotów

Oceniam tę książkę na 5. Przeczytałam ją jednym tchem, tym bardziej, że to właśnie moje pokolenie:-) Odnalazłam w tej książce siebie, autor (mój rocznik) miał tą samą tajemnicę co Ja...też lubiłam New Kids on the Block;-)

Jest w "Pokoleniu..." coś, co przyciąga, szczególnie, jeśli samemu należy się do tego pokolenia ;-) Wśród moich znajomych książka zrobiła furorę - ja osobiście oceniam na cztery, ale warto sprawdzić tę pozycję.

No może 3=. Kilka niezłych tekstów i parę fajnych akcji to za mało na książkę. Brakuje mi polotu, weny i "jaj". Nadrabianie prostym (czasami wręcz prostackim) językiem i wulgaryzmami nie działa. Przeciwnie, odrzuca banałem. Na szybkie poczytanie i do kosza.

Bardzo chciałam przeczytać tę książkę. Bardzo chciałam się nie zawieść. Niestety…
Po raz kolejny przekonuje się, że promuje się to, co samo nie da się obronić. Z szacunkiem do ludzi, którym się to podoba, ale dla mnie, żadna tam polska literatura współczesna…

Pokolenie Ikea to opowieść o ludziach, którzy pracują po to, aby spłacać kredyty, rozczarowani rygorystycznym, sprzedanym za namiastki szczęścia życiem. Ten opis
z tyłu książki trochę oszukuje. Czytając go spodziewałam się dobrej analizy współczesnego świata. Świeżego i obiektywnego spojrzenia na to co się teraz dzieje. Spojrzenia na życie
z boku, z dystansem. Głębokiej opowieści o ludziach, którzy zagubieni są w chaosie nowoczesności. Co otrzymałam od autora? Suchą, grafomańską historię o.. niczym.

Piotr C w książce opowiada o swoim życiu, czyli życiu warszawskiego singla, pracownika korporacji. Przedstawia nam swoich przyjaciół, opowiada o swoich związkach, pracy
w „korpo”, dziewczynach z nocnych klubów. O codzienności „nowoczesnych” ludzi. Oprowadza nas po wielkiej „Warszawce”. Wraz z nim chłoniemy życie osób wyzwolonych, młodych, czerpiących z życia ile się da, ale jednocześnie ludzi pochłoniętych pracą,
w wiecznym pędzie, zapatrzonych w siebie. To smutny (choć pewnie nie dla każdego) obraz ludzi pozbawionych szacunku, do samych siebie, którzy pozbawieni wartości i zahamowań tworzą ten świat, takim jaki jest…
Nie dajmy się jednak zwieś, że to bogata w refleksje, piękna i wzruszająca opowieść
o ludzkich emocjach. Pokolenie Ikea to historia o niczym. Brak jakiegokolwiek pomysłu na książkę. 185 stron nużących opowieści trzydziestolatka m.in o tym jak gotuje makaron
i przygotowuje kurczaka. Fabuły tu nie znajdziemy…
Dalej, język. Tu autor jeszcze więcej pozostawia do życzenia. Brak umiejętności pisarskich autor zastępuje wulgaryzmami. Jest ich tak mnóstwo, że nie bardzo wiem jak się do tego odnieść. Może tak bardzo chce zaakcentować emocje? Ale to chyba nie tędy droga. Mam wrażenie, że takie coś może napisać każdy… Chociaż nie! Ja nie popisałabym się znajomością tak wielu inwektyw!
Pokolenie Ikea to rzekoma spowiedź autora. Piotr C nie ukrywa jaką jest szowinistyczną świnią. Jest sobą, nikogo nie udaje, to plus. Ale to chyba nie o to chodzi. Spowiedź, kojarzy mi się z refleksją, jakimś podsumowaniem, analizą. Tutaj niczego takiego nie ma. Brak jakiejkolwiek puenty. Sucha treść zaczynająca się ni stąd, ni zowąd. Kończy się tak samo bez sensu.

Zastanawiałam się po co (oprócz oczywiście korzyści finansowych) powstała ta książka. Wierzę, że autor chciał z ironią przedstawić współczesność. Z przymrużeniem oka spojrzeć na korporacyjny świat, który jest groteskowy i pełen nieporozumień. Ten zabieg jednak zupełnie nie udał się Piotrowi C, a szkoda. Stworzone pokolenie (ludzi) Ikea to naprawdę dobry materiał na ciekawą, refleksyjną i zabawną książkę. Zabrakło.. wszystkiego. Pomysłu, warsztatu pisarskiego, umiejętności, badawczego i analitycznego umysłu.

Subiektywnie : Moja ocena to 3/10. 1 punkt za tematykę. Uwielbiam treści o ludziach, społeczeństwie. Dwa pozostałe punkty za to, że po przeczytaniu naszła mnie (a jednak) refleksja nad obecnymi czasami. Współczesny świat jest wymagający, czasem okrutny. Dążymy ślepo do perfekcji, posiadania wszystkiego, bycia idealnym. W tej książce (mimo wszystko )można odszukać odpowiedź, czy jest możliwe być idealnym, mieć wszystko i być szczęśliwym….
Książkę czyta się szybko. Polecam na tzw. „odmóżdżenie się” w piątek, po