Mam trzy córki (13,15,17 lat).W ostatni weekend wszystkie trzy sięgnęły po książkę "POd skrzydłem anioła" i długo zawzięcie o niej dyskutowały. Dlatego sama przeczytałam książkę. Przyznaję, że jest dla młodzieży, ale pomysł rewelacyjny, bardzo mi się podobała. Najważniejsze było jednak dla mnie to, że moje córki, które (przyznaję z żalem) nie przepadają za czytaniem, a książką były zachwycone. Myślę że dużym plusem była właśnie prostota języka, szybka akcja i co tu dużo ukrywać - objętość książki. Historia miłości cudowna, piękna, rozczulająca, ale tak bardzo potrzebna dzisiejszej młodzieży. Fantastyka, ale bez potworów, wampirów, wilkołaków. Pouczająca, ale w bardzo zawoalowany sposób. Sama jestem ciekawa, co dalej się wydarzy, a do grona młodzieży się nie zaliczam;)

Bardzo się cieszę, że dostałam tą książkę i mogłam ją przeczytać. Wiem, że to książka fantastyczna, ale czułam, jakby ta historia wydarzyła się naprawdę. Wierzę w anioły i wierzę, że mogło się wydarzyć. Polecam to opowiadanie wszystkim moim znajomym i nieznajomym, czytajcie, bo to rewelacyjna książka. Książka na jeden wieczór, ale jak miło spędzony.

Większość z nas dorastała, dorasta w przekonaniu, że nie jesteśmy sami. Ktoś wysoko, w niebie, troszczy się o nas i tą miłość odczuwamy na wiele sposobów. Nie tylko poprzez samopoczucie, ale również trudne do określenia bezpieczeństwo. Nie daje je tylko rodzina i przyjaciele, ale jeszcze ktoś, o kim czasami nie mamy pojęcia, że istnieje. Anioł Stróż. Skąd ta moja pewność, że każdy z nas ma swojego opiekuna? A stąd, bo sama dzień w dzień odczuwam jego obecność. Gdyby nie było tych niematerialnych bytów, to w jakim celu byłaby nauka modlitwy, którą uczą nas rodzice od małego („Aniele Boże, stróżu mój…”)? Jaki byłby cel jej wypowiadania, jakby nie byłoby jego adresata?

Pod skrzydłem anioła opowiada historię szesnastoletniej Sary, która wiedzie spokojne życie u boku szczęśliwej rodziny, przyjaciół i książek. Na pozór wydaje się być szczęśliwą nastolatką, ale głęboko w jej duszy czegoś jej brakuje. Tą dziwną pustkę zaczyna wypełniać nowy sąsiad, który jest kimś więcej niż tylko adoptowanym synem sąsiadów, pani Ewy i pana Adama. Jego pojawienie zmienia życie Sary, w pewnym sensie nabiera barw. Jednak przez chwilę nieuwagi, jej wakacje zamieniają się w koszmar…

Po ostatnim spotkaniu z aniołami miałam naprawdę wiele wątpliwości, czy sięgnę jeszcze po pozycję, w której one występują. Bałam się rozczarowania. Jednakże, po walce samej z sobą, postanowiłam dać szansę tej historii, ponieważ nie można sugerować się jednostkami. Opis wydawcy, oraz klimatyczna okładka dawała nadzieję na przyjemną i lekką lekturę na pochmurne dni. I na szczęście taką lekturę dostałam. Co więcej, wielce pouczającą!

Przede wszystkim opowiedziana przez autorkę historia pokazuje, że w każdej sytuacji, nawet tej na pozór bezpiecznej, trzeba zachować czujność i nie sugerować się przy ocenie człowieka pozorami. Ponieważ pod maską dobroci i serdeczności może się czaić coś, na co nie jesteśmy przygotowani. Dodatkowo, jak pani Babińska podkreśla poprzez zachowanie bohaterki, że nie należy tracić nadziei i pokładać zaufanie w tych, których znamy i kochamy.

Jeśli chodzi o akcję, nie wciska ona czytelnika w fotel. I nie ma też temu powodów. Po pierwsze jest to książka kierowana do młodzieży, a po drugie, jej celem nie jest szokowanie, czy, jak wyżej wspomniałam „wciskanie w fotel”. Jednakże z drugiej strony, czego można się spodziewać po prawie 140 stronach (chociaż zdarzają się i takie 140 stronicowe książki, które swoją pomysłowością naprawdę potrafią czytelnika wprowadzić w osłupienie). Jak dla mnie fabuła jest przemyślana, przejrzysta, momentami szokująca (może nie szokująca, ale zaskakująca) i naprawdę nie mam do niej zastrzeżeń. Podeszłam do lektury Pod skrzydłem anioła jako do książki lekkiej, miłej oraz przyjemnej i te cele spełniła w 100 procentach.

Czasami się zdarza, że bohaterowie w tego typu książkach są bardzo przerysowani. Najczęściej kreowana w treści postać zachowuje się, jakby miała dwanaście, a nie szesnaście lat. Autorka tutaj oszczędziła nam tej parodii, z czego jestem jej niezmiernie wdzięczna. To, że postaci nie są irytujący, nie oznacza, że są zaskakujący. Jeśli miałabym wybierać, co było lepsze pomiędzy bohaterami, akcją i pomyłem, zdecydowanie wybrałabym to ostatnie. Pomysł z (SPOILER) małżeństwem zbierającym, jeśli się tak mogę wyrazić, dzieci jak znaczki pocztowe naprawdę był nowatorski i bardzo kreatywny. Dzięki temu, ocena Pod skrzydłem anioła nieznacznie urosła. Co jeszcze zwróciło moją uwagę, to (SPOILER) imiona sąsiadów, którzy zaadoptowali „anioła stróża”. Adam i Ewa? Nawet mało rozgarnięty czytelnik zorientuje się, że coś jest lub będzie z tym ich adoptowanym synem. Lepiej byłoby, moim zdaniem, gdyby autorka nadała mniej oczywiste imiona. Tak to, niestety mamy rozwiązanie na wierzchu. Z tego, co wiem, niektórzy czytelnicy nie lubią mieć wszystkiego wyłożonego na tacy. Na przykład ja.

Co jeszcze mogę na jej temat powiedzieć? Książkę czyta się bardzo szybko, na swój sposób wciąga, a zakończenie może zachęcić do sięgnięcia po kontynuację, jeśli takowa ujrzy światło dzienne. Czy sięgnę? Zobaczymy.

Pod skrzydłem anioła jest lekturą na każdą porę roku. Okazało się ono miłym czytadłem nie tylko dla młodzieży, a dużym plusem, obok pomysłu, były zawarte emocje i szczątkowe przesłania, które wbrew pozorom trafiają do czytelnika. Lekturę jej polecam jako niezobowiązujący przerywnik od trochę bardziej wymagającej literatury. Na mnie podziałała bardzo relaksacyjnie.

[dzosefinn.blogspot.com]

Większość z nas wierzy w Anioła Stróża- ba, nawet chciałoby się, aby był przy nas cały czas i ochraniał przed konsekwencjami złych decyzji czy zawiścią niektórych osób. Niestety, o ile Aniołowie się nie ujawniają, o tyle zwykły człowiek może skutecznie nam go zastąpić, mimo tego, że nie widzi przyszłości i jak każdy popełnia błędy. Anielska tematyka jest bardzo przyjemna dla oka, jednak mało oryginalna. Ale cóż, trudno teraz o coś nowego- mniejsza o to. Historia Sary i Daniela była bardzo... przewidywalna. On, piękny, z wieloma tajemnicami niespodziewanie pojawia się w życiu dziewczyny, która zapomniała, co to szczęście. Miłość między nimi wybucha praktycznie natychmiast. Książka ma co prawda tylko 140 stron, ale z tego, co widzę, będą kolejne części. W założeniu chyba miała napawać otuchą co do tego, że gdzieś na kuli ziemskiej jest przeznaczony dla nas człowiek i ekscytować, gdy Sara dostała się w ręce złych ludzi, ale w praktyce... kiepściutko. Wszystko dzieje się zdecydowanie za szybko, przez co cały wątek traci sens. Rozwlekanie historii do granic możliwości też nie jest dobrym zabiegiem, ale nie ma też co nadmiernie opowieści skracać... Reasumując, nadzieje były wielkie- tak wielkie jak rozczarowanie, które poczułam po zamknięciu książki.